Mari Love «Առաջին ձյան հեքիաթը»
2014-04-14 4540
Մարդիկ հազարավոր պատմություններ են գրել առաջին սիրո մասին, որոնք, մյուս մարդկանց կարծիքով, հեքիաթներ են: Մենք էլ էինք այդպես կարծում, մինչև չհանդիպեցինք միմյանց: Գուցե մենք էլ լավ հեքիաթասացներ էինք, գուցե` անչափ միայնակ ու մենակ: Կամ էլ գուցե չափից դուրս երիտասարդ էինք, ու մեզ պարզապես անհրաժեշտ էր հավատալ ինչ-որ բանի: Մենք ընտրեցինք միմյանց, բայց քանի որ չափից դուրս երիտասարդ էինք, չէինք մտածում, որ կյանքում հեքիաթները հազվադեպ են հանդիպում, երբեմն դա լինում է առաջին ու վերջին անգամ:
Մենք խենթի պես սիրում էինք միմյանց, համբուրվում ու վիճում, միմյանց վրա բղավում, ապա սլանում ու սիրով զբաղվում: Դու սիրում էիր պատռել հագուստներս, իսկ ես` մեջքիդ վրա վերքեր թողնել: Եվ մեր խենթ սիրո հետևանքով ես միշտ շարֆեր էի կրում: Դու երբեմն հարվածում էիր ինձ, իսկ ես ատամներս սրում էի ու արյուն անում թիկունքդ: Ես խանդում էի քեզ անգամ ծեր տիկնանց հանդեպ, իսկ դու, երբ քայլում էինք փողոցում, կսմթում էիր ձեռքերս, երբ մի-փոքր երկար էի նայում ուրիշներին: Ես մանկաբար ժպտում էի քեզ ու կանգնում ոտքիդ: Դու քաշում էիր մազերս, իսկ ես աչքերս արցունք էի կապում ու շրթունք անում: Դու ավելի էիր մոտենում ինձ ու կծելով շրթունքս ամուր գրկում ու ականջիս նուրբ խոսքեր շշնջում: Ես խենթանում էի քեզ համար, ու թե հարուստ լինեի, քեզ համար ողջ տիեզերքը կգնեի:
Դու ոգևորված խոսում էիր այն մասին, թե ինչպես եմ ճերմակ զգեստ հագած քո կինը դառնալու, իսկ ես փնթփնթում էի, որ պատրաստել չգիտեմ: Դու զայրացկոտ նայում էիր ինձ ու հրամայում հենց այսօրվանից փակվել խոհանոցում ու ապագա ամուսնուդ համար ուտելիք պատրաստել սովորել: Ես խորամանկ նայում էի քեզ ու ասում, որ քեզ համար ավելի լավ առաջարկ ունեմ. կանգնում էի դիմացդ, մերկացնում ոսկրոտ ուսերս ու փարթամ կուրծքս ու նայում ուղիղ աչքերիդ մեջ: Մենք սկսում էինք մեր մշտական խաղը` անթարթ նայել միմյանց աչքերին: Մի քանի րոպեից մենք արդեն պարտված էինք լինում և հաղթում էինք միմյանց հատակին, անկողնում, խոհանոցի սեղանին, պատերին, առաստաղին, որտեղ հնարավոր էր ու անհնար:
Մենք մի փոքրիկ պայմանավորվածություն ունեինք. ինչ էլ պատահեր, որքան էլ ատեինք միմյանց, եթե այնպես ստացվեր, որ մենք բաժանվենք, ամեն տարի առաջին ձյան գալստյան հետ պետք է հանդիպեինք քաղաքի հրապարակում: Այնպես էր ստացվում, որ ամեն տարի մինչև կգար առաջին ձյունը, մենք վիճած էինք լինում, և առաջին ձյունը մեզ տարիներ շարունակ փրկում էր:
Հիշում եմ այն գարունը: Ծառերը սկսել էին ծաղկել, և մենք արդեն հեռու պահարաններում էինք տեղավորել տաք հագուստն ու կոշիկը: Այգիները ծածկվում էին փափուկ խոտով, իսկ կանայք պատրաստվում էին ամռան սկզբին մայրանալուն: Իմ ստամոքսում դեռ թիթեռնիկներ էին պարում: Դու սովորականի պես ուժեղ բռնում էիր ձեռքս փողոցն անցնելիս, իսկ վերելակներում մատներդ անամոթաբար ներս էիր մտցնում հագուստիս տակ ու արձակում կրծքկալս: Ես հայհոյում էի քեզ, իսկ դու հայհոյանքս իրականության էիր վերածում վերելակում, տանիքին, գետի ափին ու սարի գագաթին:
Այն գարնանը դու սովորականից ավելի գեղեցիկ էիր. ամուր ձեռքերդ ավելի ուժեղ էին դարձել, իսկ ընդգծված երակներովդ երիտասարդություն էր հոսում: Կանայք ցանկասիրաբար նայում էին լայն թիկունքիդ ու բարձր հասակիդ, իսկ ես ամուր սեղմում էի ձեռքդ ու եղունգներս մխրճում եղունգներիդ տակ:
Այն գարնանը դու մահացար: Չբոլորած 28 տարիդ` մահացար, երբ մեկը` հարբած ու ամենակարող, կարմիր լույսի տակ վրաերթի ենթարկեց մեզ: Դեմքիս սառեց ժպիտս, ու ես քեզ մինչև վերջ չպատմեցի, թե ինչպես են վարդագույնից կարմիր ստանում: Իմ վարդագույն սիրուց մնաց կարմիր պատած փողոցն ու քո անշնչացած մարմինը: Դու այդպես էլ չիմացար, թե ինչպես են վարդագույնից կարմիր ստանում, իսկ ես այդպես էլ չսովորեցի կարմրից անցնել վարդագույնի:
Այսօր տարվա առաջին ձյունն է եկել: Ես քաղաքի հրապարակում եմ: Դու կրկին չկաս: Գրողը տանի, դու չկաս...
Հեղինակ՝ © Mari Love
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ