Մարիա Գեդեոնյան «Վերջին այցելուն»

Թատրոնի գլխավոր մուտքից ելնելով՝ քայլերս ուղղեցի դեպի մոտակա կրպակը, որպեսզի նամականիշ գնեմ: Որոշել էի մոտ ընկերուհուս՝ Լուիզային, նամակ ուղարկել, որին անչափ կարոտել էի: Նամականիշը գնելուն պես,նգնացի տուն: Տանն ամեն ինչ ուրիշ է: Սիրում եմ տանը մնալ, գիրք կամ թերթ կարդալ,կամ էլ թերթել օրագիրս, որտեղ զետեղված են հրաշալի և անմոռանալի օրեր: Սենյակումս մի քիչ խառնաշփոթ էր տիրում, քանի որ շտապելով էի տանից դուրս եկել և չէի հասցրել այն կարգի բերել:Իսկույն որոշեցի կարգի բերել այն ՝տեղավորելով թղթերս և գրքերս: Գրասեղանիս անկյունում դրված է Օ’Հենրիի գրքերից մի քանիսը: Օ՜, հրաշալի ստեղծագործություններ են: Իսկ մյուս սենյակում դրված էր թղթերի այն կապոցը, որը նոր ներկայացման սցենարն էր, որին պետք է պատրաստվեի: Սենյակը կարգի բերելուց հետո, որոշեցի թեյել և նամակ գրել այն ընկերոևհուս, որին, ինչպես ասացի շատ էի կարոտել: Վերջինս ապրում էր Ջենովայում: Դեռ նոր էի սկսել գրել, երբ լսվեց դռան զանգը: Բացեցի դուռը և տեսնեմ, որ փոստատարն էր՝ ձեռքին մի կապոց՝ լի նամակներով: Դրանց միջից հանեց մեկը և տվեց ինձ: Շնորհակալություն հայտնելով՝ նրան մի քանի մետաղադրամ մեկնեցի (վերջիվերջո մարդ է և իր աշխատանքն է կատարում): Միանգամից հասկացա, որ ընկերուհիս՝ Ջենովայից՝ Լուիզան, բայց զարմացա, թե ինչու՞ է կրկին նամակ ուղարկել, եթե երկու օր առաջ էի ստացել նրա վերջին նամակը: Եվ անհամբեր կեպով բաց արեցի, ինչպես փոքրիկ երեխան է նվերը ստանալուն պես, անհամբեր կերպով բաց անում և սկսեցի կարդալ: Հանկարծ ուրախությունից նամակը ձեռքիցս ցած ընկավ: Նա գրում էր. «Սիրելի ընկերուհի, շտապում եմ քեզ տեղեկացնել, որ մեկ շաբաթից եղբայրս՝ Ռոբերտը, գալիս է Փարիզ՝ ուսումը շարունակելու, իսկ ես գուցե մեկ ամսից կարողանամ գալ, քանի որ այժմ կիսատ թողած գործեր ունեմ: Համբուրում եմ և անհամբերությամբ սպասում մեր հանդիպմանը: Քո Լուիզա»: Սրանից լավ լուր չէր էլ կարող լինել: Լուիզան մանկությանս ընկերուհին է եղել և մեր ընտանիքները շատ մոտ են եղել և այժմ նա իր ընտանիքով ապրում է Ջենովայում՝ իտալական մի քաղաքում, որն ունի հրաշալի մշակույթ: Ջենովայում էին ապրում նաև իմ ծնողները, իսկ ես ցանկանլով հասնել բարձունքների՝ եկել էի Փարիզ, որպեսզի դառնայի ՄԵԾ դերասան: Իմ ընտանիքը բոլոր հնարավորություններ ուներ ինձ ուղարկելու մի քաղաք սովորելու, որն ուներ հրաշալի քաղաքակրթություն: Նույնը կասեի նրանց մասին: Լուիզայի հայրը գործարար էր, դրա հետ մեկտեղ նաև իրավաբան և նրանք էլ ունեին այն, ինչ հարկավոր է: Եղբորը՝ Ռոբերտին դեռ մանկուց էի ճանաչում: Նա ընդամենը մի քանի տարով էր ինձանից փոքր, իսկ Լուիզան իմ հասակակիցն էր: Նա ապագա իրավաբան էր՝ հոր նման: Լուիզան որոշոց ընտրել այդ մասնագիտությունը, քանի ու շատ էր սիրում դետեկտիվ գրքեր կարդալ, իսկ հետո ուրիշների, նամանավանդ ինձ հետ քննարկել հանցագործությունների շարանը, իսկ ինձ հետաքրքրում էր արվեստը: Այն արվեստը, որ ծնվել էր հոգումս, որն ինձ ժառանգաբար հայրս էր փոխանցել: Դառնալ դերասան, Մեծ դերասան, հայտվել Մեծ բեմերում, հայտնվել այդ Մեծ բեմերում Մեծ դերասանների հետ: Եվ ահա երազանքս իրականացնում եմ այստեղ՝ Փարիզում, ուր բազմիցս եկել էի ընտանիքիս հետ: Այստեղ ունեի ընկերներ, որոնք ինձ պես սիրում էին արվեստը, բայց ինձ պես խելահեղ ցնորքներով չէին ապրում: Եվ ահա ես իմանանում եմ, որ իմ վաղեմի ընկերուհին, ում արդեն մի քանի տարի էր չեմ տեսել, գալու է Փարիզ: Սովորելու ընթացքում ծնողներս ինձ այցելում էին, որովհետև շատ զբաղված էի լինում և չէի ցանկանում մեկ վայրկյան կորցնել, ուզում էի անվերջ պարապել ներկայացումներիս և դասերիս համար: Բայց Լուիզային վաղուց չէի տեսել, ինչպես նաև նրա եղբորը՝ Ռոբերտին, ում սիրում էի եղբորս պես, ում մասին ես ու Լուզիան շատ էինք հոգ տարել: Իմանալով այս անսպասելի և միևնույն ժամանակ ուրախանալի լուրը՝ ես անգամ ժամերն էի հասշվում: Սակայն նույնսիկ այդ րոպեներին չէի ծուլանում և կրկին ու կրկին, ավելի ու ավելի ոգևորված պարապում էի: Դերասանական արվեստն ինձ մոտ լավ էր արտացոլվում: Ես էլ հաճույքով էի մասնակցում ներկայացումներին, որ թատրոնի ղեկավարն էր ներկայացնում: Ամեն անգամ պարապելիս հիշում էի, որ մի քանի ժամից տեսնելու եմ Ռոբերտին և ուրախանում էի: Ռոբերտը գալիս էր Փարիզ՝ սովորելու: Որքան հիշում էի Լուիզայի նամակներից, նա էլ էր ցանկանում դերասան դառնալ: Մանկուց ուներ այդ տաղանդը և գուցե գտել էր իրենը: Եվ ահա եկավ այդ օրը, որ պետք է գար Ռոբերտը: Այդ մեկ շաբաթը ինձ հավերժություն թվաց, իսկ այդ մի քնաի ժամը՝ աննկարագրելի էր: Չեմ կարող բացատրել, թե ինչպես էր սիրտս դուրս թռչում տեղից և այլևս չէի համբերում, թե երբ եմ տեսնելու նրան: Եվ մի քանի ժամ հետո լսվեց դռան զանգը; Դուռը բացելուն պես, ուրախության ճիչ դուրս թռավ դողացող շուրթերիցս: Ռոբերտն ինձ ամուր գրկել էր: -Ինպե՞ս ես քույրս, շատ եմ կարոտել քեզ, ասես մի ամբողջ կյանք է ինչ չեմ տեսել քեզ, ինպե՜ս ես փոխվել, ինչպես է երևում, որ քաղաքակիրթ քաղաքում ես ապրում,-ասաց նա՝ իր՝ ուրախությունից փայլող և պսպղուն աչքերը հառելով վրաս: -Լավ եմ Ռոբ, դու էլ ես փոխվել, արդեն երիտասարդ ես, ոչ թե այն չարաճճի տղան, ում ես հիշում էի: Ինպե՞ս են մյուսները: -Լավ են, հայրդ ու մայրդ որոշել են մի քանիի ամսից այցելել քեզ, ասում են շատ են կարոտել քեզ, չնայած ասել էին, որ չասեմ քեզ իրենց գալու մասին, որ անակնկալ լինի, բայց դե գիտես էլի ինձ… -Ռոբ չես պատկերացնում, թե ինչքան ուրախ եմ քեզ տեսնել ասյտեղ: Ե՛կ նստիր, հանգստացի՛, հոգնած կլինես: -Այո, գնացքում մի կին կար երեխայի հետ, որն ամբողջ ժամանակ նվնվում էր և ես էլ չէի կարողանում աչք փակել: Ռոբերտտ 20-ամյա մի երտասարդ էր՝ բարձրահասակ, սև փայլուն մազերով, խոշոր ու սև աչքերով: Հիշում եմ, որ բակի բոլոր աղջիկները իրեն էին սիրահարվում, որովհետև հմայիչ էր: Իսկ այժմ այս հմայիչ երիտասարդն եկել է Փարիզ՝ դերասան դառնալու: Այո՛, նման տեսքով երիտասարդներ բոլորին էլ անհրաժեշտ են, բայց կարևորը արտիստիզմն է: -Եթե չեմ սխալվում,ուզում ես դերասան դառնալ,-ժպիտով ասացի ես: -Այո՛, չես սխալվում, ես էլ եմ ուզում դառնալ նրանցից, ում հոգում արվեստ կա: -Իսկ գիտե՞ս, որ բավականին բարդ ուղի ես ընտրել: -Քիչ թե շատ, բայց կարևոր չէ: -Լավ, երևի քաղցած կլինես, եկ ճաշենք, իսկ ես քեզ կպատմեմ ԻՄ թատրոնի մասին: Նա ապշահար նայեց վրաս, երևի զարմացավ ԻՄ-ից: -Այո՛,այ՛, իմ, այնտեղ, որտեղ ես կամ, ուրեմն դա իմն է, ի՞նչ է, չգիտեի՞ր,-ասացի ես՝ գրկելուվ նրա պարանոցը: -Ա՜, այո հասկանլի է, դու չես փոխվել, դեռ անյքան նպատակսլաց ես, որքան առաջ: -Իսկ կարծում ես, ու մարդիկ ժամանակի ընթացքում փոխվու՞մ են,-հարցրի ես՝ցանկանալով տեսնել նրա արձագանքը: -Այ թե երևում է, որ արվեստի մարդ ես, բայց երևի, այո՛, փոխվում են: -Իսկ դեպի լավը, թե՞ վատը,-հարցրեցի ես: -Չգիտեմ , բայց հավանաբար դեպի լավը: Մարդիկ շատ հաճախ վատը տեսնելով՝ փոխվում են: -Չէի ասի, -արագ վրա բերեցի ես՝ հիշելով մի քանի օրիանկներ: -Ինչու՞,-հարցրեց նա զարմացած: -Երևում է , որ կյանում դեռ շատ բան չես տեսել: -Ինչու՞, արդեն 20 տարեկան եմ, սովորել եմ բարձրագուն դպրոցում և… -Այո, գիտեմ,-վրա բերեցի ես,- բայց դեռ չես սովորել կյանքի դպրոցում և չգիտես ինչ է կյանքը: -Լավ արդեն փիլիսոփայում ես, մի՞թե դու գիտես, ընդամենը երեք տարի ես ինձանից մեծ: -Իսկ մի՞թե ես ասացի ես գիտեմ, ո՛չ ոք էլ չգիտի այդ հարցի պատասխանը, իսկ ես ցանկանում էի տեսնել , ունես արդյո՞ք դերասանի մտածելակերպ: -Եվ ի՞նչ: -Քիչ թե շատ, դեռ ապագադ առջևում է: Սկզբում ինձ էլ էր դժվար: Սա երրորդ տարիս է այս թատրոնում և արդեն մի քանի ներկայացումներում խաղացել եմ և կարծում եմ մեծ ապագա ունեմ, չէ՛, չէ՛, գլուխգովան չեմ, այլ ուղղակի լավատես եմ ու աշխատասեր: Երկրորդը կարևոր է դերասանի համար և ոչ միայն, այլ տարբեր մասնագիտությունների համար: -Այո՛, իրոք հետաքրքիր է քեզ հետ, երևում է շատ բան ունեմ քեզանից սովորելու,-ասաց Ռոբերտը՝մտահույզ հայացքով: -Մարդ միշտ էլ շատ բան ունի սովորելու, և կսովորես, բայց ոչ ինձանից, այլ կյանքից: Իսկ հիմա արի՛, ճաշը պատրաստ է : Ճաշի ընթացում բազում չարաճճիություններ հիշեցինք մեր մանկությունից և չզգացինք, թե ինչպես ժամանակն անցավ: -Ռոբ հոգնած կլինես, գնա քնի՛ր: -Ոչ, էի ցանկանա նեղության տալ, ես գումար ունեմ և ուզում եմ փոքրի բնակարան գնել այստեղ: -Ի՞նչ ես ասում, ի՞նչ նեղություն, սա ինձ համար հաճույք է և բացի այդ բնակարան գնելու համար ժամանակ է հարկավոր: -Իսկ դու ի՞նչ ես արել,-հարցրեց նա մի քիչ երեխակայական տոնով: -Սկզբում մի բնակարան էի վարձել, հետո էլ սա գնեցի: Սա ինձ հարմար է, ունի երկու ննջասենյակ, ճաշասենյակ և մի փոքրիկ խոհանոց: Դե այնքան էլ մեծ չէ, բայց հարմարավետ է: Իսկ կահավորանքն էլ իմ աշխատանքի արդյունքն է: Ծնողներիս ուղարկած գումարը ուսմանս վարձի ը ապրելու համար է, իսկ իմ աշխատանքի արդյունքն այն իրերն են, որոնք գնում եմ և՛ ինձ , և՛ տան համար: -Վատ չէ ,գիտես,-ասաց նա հիացմունքի տոնով: -Կարծու՞մ ես,-մի քիչ կասկածանքով հարցրեցի ես: -Իսկ ինչու՞ չէ: Այս տարիքում բնակարան գնել, նման կերպ կահավորել, աշխատել, թատրոնում խաղալ, դա մեծ բան է: -Այո, բայց չէի ասի, որ տունս կահավորված է շատ ճոխ կահույքով: Ինչպես տեսնում ես պատերին ծովային նկարներ են: Ծովն իմ անբաժանելի մասն է: Ննջասենյակումս էլ Այվազովսկու « 9-րդ ալիքն »է: Երևի լսած կլինես: -Այո՛, իհարկե՛, լսել եմ և տեսել, շա՜տ գեղեցիկ է: -Գիտեմ, դա ընկերներս են ծննդյանս առթիվ նվիրել: Լսի՛ր, իսկ ե՞րբ ես պատրաստվում թատրոն գալ: -Հավանբար հենց վաղն էլ կգամ, չեմ ցանկանում ոչ մի րոպե կորցնել: -Իսկապե՞ս, հրաշալի է, դե ուրեմն ինձ հետ վաղն առավոտյան թատրոն կգաս, որպեսզի ներկայացնեմ քեզ տնօրենին: Հաջորդ առավոտյան, նախաճաշից հետո ես և Ռոբը շտապեցինք թատրոն, որն այքան էլ հեռու չէր իմ տանից: Միանգամից գնացինք տնօրենի մոտ: Որոշ հարցերից և կարգադրություններից հետո, նամանվանդ , երբ լսեց, ու Ռոբերտն ավարտել է Ջենովայի թատերական բարձրագույն դպրոցը, որոշեց որ նա կարող է անմիջապես անցնել սովորելուն: դա Ռոբի համար մեծ նշանակություն ուներ: Երբ դուրս էի գալիս տնօրենի սենյակից, նա նայեց ինձ և ասաց. -Քեյթ, այս տղան մեծ տաղանդի տեր մարդ է, միայն մնում է մի քիչ հետը պարապել: Ժպտացի և գլխով արեցի՝ հասկացնելով, որ արդեն նկատել եմ և պատրաստ եմ նրան օգնել: Այդ օրվանից էլ սկսվեցին մեր պարապմունքները: Ամբողջ օրը զբաղված էի. առավոտյան՝ դասի, ցերեկ՝ պարապմունքի Ռոբերտի հետ, երեկոյան՝ թատրոն: Այդպես անցավ մի երկու շաբաթ և Ռոբերտը սկսեց արդեն ներկայացումներում ինչ-որ էպիզոդիկ դերեր կատարել: Ուրախանում էի նրա հաջողություններով, ավելին, նրան ավելին էի ցանկանում, քան ինքս ինձ: Մի օր Լուիզայից հերթական նամակը ստացա, որտեղ ասում էր, որ գործերի պատճառով, գուցե գալը հետաձգի: Մի քիչ տխրեցի, բայց հիշեցի, որ այստեղ ՝ Ռոբը: Իսկ նրա ներկայությունը ինձ միշտ հաճելի էր: Մի երեկո էլ ասաց. -Գիտե՞ս Քեյթ, ես արդեն մի քանի ընկերներ ունեմ, որոնց հետ մտերմացել եմ: -Իսկապե՞ս,-հարցրեցի ես կիսաուրախ և կիսավախեցած ձայնով, քանի որ այս քաղաքում կային երիտասարդներ, որոնք լավ ազդեցություն չէին ունենա Ռոբի վրա: Թեև նա բավականին հասուն մարդ էր, բայց մեկ-մեկ շատ միամիտ էր դառնում և նրան խաբելը այնքան հոշտ էր, որքան երեխային մեկ կոնֆետով խաբելը: -Այո՛, կարծում եմ լավ տղաներ են: -Լավ է, -ասացի ես, բայց զգույշ եղի՛ր, այստեղ կան մարդիկ, որոնց տեսքը մի քիչ խաբուսիկ է: -Նորից սկսեցի՞ր փիլիսոփայել: -Չէ՛, Ռոբ, լուրջ եմ ասում, զգույշ եղի՛ր: -Քեյթ, ոչինչ ինձ չի կարող փոխել, ես ուզում եմ հասնել նպատակներիս, va bene? -Bene, sono molto felice per te. Եվ թեթևակի մի ժպիտ անցավ նրա գեղեցիկ և նուրբ շուրթերի վրայով: Անցավ երկու ամիս, բայց Լուիզան դեռ չէր եկել: Մեկ-մեկ մտածում էի, թե խաբում ՝ անընդհատ հետաձգելով, բայց ինչպես եղբայրն էր ասում, հիմա էլ «Սիցիլիական մաֆիայով» էր հետաքրքրված և հաճախ էր այնտեղ գնում և հանդիպում տեղի իրավաբանների հետ: Մի օր էլ Ռոբը թատրոնից տուն եկավ և ուրախ ասաց. -Գիտես, տուն եմ գտել և երևի վաղն էլ տեղափոխվեմ այնտեղ, մոտ է, հեռու չէ: -Լավ է, ասացի ես մի քիչ տխուր ձայնով: Նա զգաց ձայնիս տարօրիանկությունը և հարցրեց. -Ի՞նչ որ բան է եղել: -Ոչ, պարզապես սովորել էի արդեն մենակ չապրելուն: -Իսկ մի՛թե հիմա մենակ ես, ամե օր կայցելեմ քեզ, կամ դու ինձ: Ուզում եմ ինքնուրույն ապրել, կարծում եմ արդեն բավականաչափ մեծ եմ: Տեսնում ես, դու թույլ սեռի պատկանելով՝ հասել ես ամենին, իսկ ես…,-կիսակարմրած ասաց նա: -Ոչ, ես դեռ չեմ ասել նրանմ ինչին ձգտում եմ Ռոբ, բայց ամեն դեպում լավ է, վատ չէ,-ասացի ես, բայց սրտումս ունեի վախ: Վախ , որ պարուրել էր ինձ այն օրվանից, ինչ Ռոբն ասել էր իր նոր ընկերների մասին: Ես կարծում էի, թե դրանք այն ընկերներն են, որոնք իբր թատրոնում էին սովորում, բայց իրականում պատկանում էին հացագործ աշխարհին: Չէի ցանկանում Ռոբերտին պատմել այդ մաիսն, որովհետը կհիասթափեցնեի, բայց դե լռելն էլ մի բան չէր: ամեն դեպում առաջին զգուշացումն արդեն արել էի, բայց ինչևէ սիրտս անհանգիստ էր: Հաջորդ օրը Ռոբն իր իրերի մի մասը տեղափոխեց իր նոր բնակարան,իսկ մյուս մասը թողեց՝ասելով,որ մինչ այս ամենը դասավորվի մեկ շաբաթ կանցնի,մնացածն էլ հետո կտեղափոխի: Այո,նրա գրաֆիլը ծանր էր,շատ էր աշխատում,հույս ունեի,որ նման կերպ էլ կշարունակի:Մեկ շաբաթ անց եկավ իրերը տանելու,ես ել ասացի,որ մյուս շաբաթ ներկայացում ունեմ,որն ինձ համար շատ կարևոր է:Ես խաղալու էի գլխավոր դեր:Շատ ուրախ էի և Ռոբին Էլ հրավիրեցի:Նա էլ ասաց,որ ընկերների հետ գործ ունի,բայց կաշխատի գալ: Եկավ այդ օրը:Սկսվել եր ներկայացումը,բայց բեմից ես տեսա,որ նա չկա,մի պահ վախեցա, բայց մտածեցի, որ որևի մոռացել է:Քիչ անց նա հայտնվեց,բայց սովորական տեսք չուներ:Անգամ բեմից ես կարողացա նկատել ոչ անսովոր,մի քիչ ցինիզմով պարուրված նրա դեմքը: Ներկայացումն ավարտվելուն պես տարօրինակ սուլոցներ և անհիմն բղավոցներ լսվեցին: Դա Ռոբերտն էր՝ իր հարբած ընկերների հետ:Ամբոխն ապշել էր: Ես այդ պահին ուզում էի գետնի տակ անցնել և չվերադառնալ:Փարիզի նման կիրթ և քաղաքակրթությամբ հայտնի քաղաքի թատրոններց մեկում տեղի ունեցած լկտիությունը ուղղակի ցինիզմի գագաթնակետն էր:Ինձ շատ վատ զգացի,ամաչեցի տնօրենիս մոտ, որովհետև գիտեր,որ Ռոբերտն ինձ համար թանկ մարդ է:Կուլիսներում արագ փոխվեցի, հետո վազեցի դուրս՝ ցանկանալով զերծ մնալ հանդիմանություններից:Բայց դրսում ամբոխը սպասում էր ինձ:Մարդիկ Ծափահարում էին,ծաղիկներ էին նվիրում և ասում ,որ մեծ ապագա ունեմ: Իրոք շնորհավորհանքներից հուզվել էի: Բայց,երբ հիշեցի ներկայացման ավարտը,կրկին ցանկանում էի անհետանալ:Լաց լինելով եկա տուն,չգիտեմ ուրախությունից,որ հաջողված ներկայացում եմ ունեցել,թե՞ Ռոբերտի լկտի արարքից:Բայց ինչևէ, չցանկացա այլևս մտածել,հոգնած էի,գնացի քնելու: Առավոտյան արթնացա դռան թակոցից:Բացեցի դուռը:Ռոբերտն էր:Անգամ չցանկացա նայել վրան ,իսկ նա մեղավոր հայացքով նայում էր ինձ ՝ինչպես երեխան է ամաչելով նայում մորը:Չէի ուզում տեսնել նրան,բայց… -Կներես:Գիտեմ վիրավորվել ես երեկվա պատահածից ,ես…ես չգիտեմ թե ինչ էր հետս կատարվում:Գնացել էինք պանդոկ,որտեղ ընկերներս առաջարկեցին մի քիչ խմել,դե այդպես է էլի ու չզգացի թե ինչպես հարբեցի: -Զգացվեց, որ հարբած ես,-ծանր պատասխանեցի ես,-բայց դա քեզ իրավունք չէր տալիս ինձ համար այդքան մեծ օրը նման կերպ հիշարժան դարձնել, որի համար ես այսօր երևի պետք է քեզ շնորհակալ լինեմ,չէ՞,Ռոբ,ասա՛: -Դու իրավունք ունես բարկանալու,բայց դու ինչ ասում ես անմտություն է,ես արդեն ներեղություն խնդրեցի: -Ռոբ,դու գրեթե իմ եղբայրն ես,մենք միասին ենք մեծացել,ծնողներդ խնդրել են,որ քեզ օգնեմ ,բայց դու սկսում ես ամեն բան սխալ անել:Ես քո լավն եմ ուզում,հասկացիր Ռոբերտ: -Սա առաջին դեպքն է, որ նման անհաճո մի փոքր միջադեպ ունեցավ,ես ոչինչ սխալ չեմ արել:Ի դեպ ես երեխա չեմ, որ ինձ հետևես: -Ուրեմն նման մեծ օրը, որ պետք է ներկանացնեի ես՝ իմ ամբողջ վեց ամսվա աշխատանքը,քո լկտի ընկերների հետ փչացնելը փոքր միջադեպ Է՞:Բրավո՛,Ռոբերտ Կելլունի,բրավո՛,դու աննկարագրելի դերասանական տաղանդ ունես և ճարտար խոսք,Grazie tante նման վերաբերմունքի համար: Ի դեպ ես քեզ չեմ հետևում,պարզապես խորհուրդ եմ տալիս,ուզում եմ օգնել,որ վատ շրջապատից դուրս գաս: -Վատ շրջապատի՞ց: Ի՞նչ գիտես իմ ընկերների մասին: Նրանք բոլորովին էլ վատը չեն: -Այդ, դու չգիտես: Ես նրանց լավ եմ ճանաչում: Նրանք այն մարդիկ են, ովքեր ուրիշների երջանկությունը դժբախացնելով իրենց սեփական երջանկությունն են կառուցում: -Չէի ասի, նրանք, բոլորն էլ լավ ընտանիքից են և կրթված, ես կասեի քաղաքակիրթ: -Օ՜, լավ է չասեցիր փիլիսոփա: Ռոբ ինչ ուզում ես, այն էլ արա, դու գիտես: Նա մի պահ բարկացած նայեց վրաս և գնաց: Հենց նույն օրն էլ թե՛ Լուիզային և թե՛ ծնողներիս նամակ գրեցի, բայց դեռ Ռոբի մասին ոչինչ չասեցի, մտածեցի նոր ընկերներ են օտար քաղաքում, որոնցից չի ուզում բաժանվի: Բայց նրա լպիրշ արարքը ամեն անգամ հիշելիս ինձ զայրացնում էր: Այնուհետև գնացի թատրոն: Տնօրենը ինձ շնորհավորոց կատարյալ կերպարիս համար, բայց զգացի , որ մի բան այն չէ: Ուզում էր մի բան ասել, բայց հապաղեց: -Քեյթ, դու հրաշալի մարդ ես, իսկ դերասանական արվեստիդ մասին էլ չասեմ, բայց…գիտեի ինչ էր ասելու և արագ վրա բերեցի. -Պարոն Պիեսսի ներողություն երեկվա միջադեպի համար: -Ո՛չ աղջիկս, այդ դու չէ, որ պետք է ներողություն խնդրես: Ես գիտեմ դու էլ քեզ վատ զգացիր, պարզապես…: Ես ամաչելով նայեցի տնօրենիս կլորիկ և շագանակագույն աչքերին և դուրս եկա: Թատրոնի տնօրենը մի քիչ գեր, կլորիկ դեմքով մարդ էր՝շագանակագույն աչքերով, փոքրիկ բերանով և խնամված բեղերով: Մազերի մի մասը թափված էր, բայց մի մասը միշտ խնամքով սանրած: Շատ էր սիրում ինձ, որովհետև կարծում էր, որ իմ աշխատասիրությունը մեծ դռներ է իմ առաջ բացելու և, որ իրականացնելու եմ իմ երազանքը: Իսկ իմ երազանքը «Ռոմեո և Ջուլիետ » ողբերգության մեջ Ջուլիետի դերակատարումն էր Փարիզի քաղաքային թատրոնում, որտեղ երազում էի բեմ բարձրանալ: Այդ ներկայացման մեջ խաղացել էի, բայց փոքրիկ հանդիսատեսի համար, երբ դեռ սկսնակ էի, իսկ ես երազում էի ավելին: Ինչևէ ,կյանքն ինձ համար շարունակվում էր և նոր ներկայացման պետք է պատրաստվեի: Անցավ մեկ շաբաթ, սակայն Ռոբին չէի հանդիպել, չէի ուզում նրան այցելել այն օրվա վիճաբանությունից հետո: Բայց շաբաթ երեկո, երբ գնացել էի ընկերներիս հետ զբոսնելու և քննարկելու նոր ներկայացումը, հանդիպեցի նրան այգում կրկին մի քանի հոգու հետ: Այս անգամ նա հարբած էր, մոտեցավ ինձ, ժպտաց և ասաց. -Արդեն բացի թատրոնի ցածր բեմերից իջնում ես մի քիչ ներքև և դուրս ես գալիս մի մարդաշատ վայր, այո՞: Բավականին մեծ առաջընթաց է: -Լռի՛ր անպատկառ,-զայրացած ասացի ես՝ հազիվ զսպելով, որ չապտակեմ և շրջվեցի: -Գնա՛, գնա՛, ընկերներս ճիշտ են ասում, որ ցնդած սովորող ես, որ բացի սովորելուց ու ինչ-որ ձգտումներից, չի ուզում տեսնել կյանքի հաճույքները: Այդ խոսքերից գամվեցի տեղումս, ուզեցի փախչել, որովհետև ամաչեցի ընկերներիս մոտ, բայց ուժ գտա իմ մեջ և ասացի. -Եվ քեզ համար, կյանքի հաճույքը նման անտաշ ու այլանդակների հետ հարբելն է՞, այո՞, ու՞ր կորան այն երազքնրեը, այն ձգտումը սովորելու, թե՞ սիրելի ընկերներդ գողացան քեզանից: Նա ծիծաղելով կանչեց իր ընկերներին և ասաց, -Գ նա՛, գնա՛, սովորի cara mia! Ընկերներս զարմացել էին իմ արարքից, որ նման համարձակ մարդ եմ: Ես էլ չհասկացա, թե ինչպես դա եղավ և կրկին վատ տրամադրությամբ եկա տուն: Փոստատարը նամակները բերել և թողել էր դռան մոտ, ես էլ վերցրեցի այն և մտա տուն: Ծնողներիս մոտ ամեն ինչ կարգին էր, նրանք , իրոք, ուզում էին գալ ինձ մոտ: Իսկ Լուիզան շատ գործեր ուներ անելու և դրա համար չէր կարողանում գալ: Ես չհապաղեցի, բարկացած վերցրեցի մի թուղթ և սկսեցի նամակ գրել Լուիզային: Պատմեցի եղբոր անբարո վարքի մասին և խնդրեցի, որ շուտ գա: Բայց խնդրեցի, որ եղբորը ոչինչ չասի, թե գիտի ինչ է պատահել: Իսկ ինքս որոշեցի հաջորդ օրը այցելել Ռոբին, որպեսզի նրան զգուշացնեմ, որ մյուս անգամ նման կերպ իրեն չպահի ինձ հետ: Առավոտյան արթնացա և շտապեցի նամակը գցել փոստը, իսկ հետո գնացի Ռոբի տուն: Մի քանի թակոցից , նա դուռ բացեց և կարմրած աչքերով նայեց վրաս: -Ինչու՞ ես եկել,-ասաց նա կիսախռպոտ ձայնով: -Կարոտել էի քեզ,-հեգնանքով պատասխանեցի ես և ներս մտա: Սեղանի վրա դրված էր մի մոխրաման՝ լի ծխախոտի մնացորդներվ, բացի դրանից մի քանի գարեջրի շշեր կային սեղանի վրա: Տունն էլ այնքան ճոխ չէր: Երկու սենյակ էր ընդամենը: -Խոսելու բան ունեմ հետդ,-ասացի ես բավականին լուրջ տոնով: _Լսում եմ… -Ինչու՞ ես ուզում կյանքս թունավորել, քոնը թունավորում ես քիչ է, իմի՞ն ես անցել: -Ես ո՛չ իմ, ո՛չ էլ առավել ևս քո կյանքը չեմ, թունավորում: -Տեսնում եմ, շատ պարզ երևում է, Ռոբ ի՞նչ ես դարձել, մի հարբեցող, ինչի՞ համար, ի՞նչ չունես, ի՞նչ են տալիս քեզ այդ անաստվածները: -Չգիտեմ, բայց նրանք ամեն ինչ ունեն, ամեն ինչ, ես էլ եմ ուզում: -Ի՞նչ ես ուզում, դառնալ մի լպիրշ արարած, եթե, այո, շնորհավորում եմ քեզ, արդեն կաս…: -Հեգնում ես, այո՞: -Ոչ, ճշմարտությունն եմ ասում՝աչքերիդ մեջ նայելով: Իսկ հիմա բացատրիր ինձ, ի՞նչ է ուզածդ: -Ուզում եմ հասնել այն ամենին, ինչի համար այստեղ եմ, բայց ավելի հեշտ ճանապարհով, այլ ոչ թե փշոտ ուղիով: -Իսկապե՞ս, այդքան վախկոտ ես: Տղամարդը պետք է ամեն դժվարություն էլ անցնի, իսկ դու փափկասունի պես թաքնվում ես կյանքի դռների հետևում և ներս չես մտնում: Դու ուզում ես դա անել մարդկանց վրայից անցնելով: -Ո՛չ, ես ուզում եմ հեշտ ճանապարհ գտնել: -Դա նշանակում է, մարդկանց վերացնելով , առաջ շարժվել: -Սխալ կարծիք ունես: -Ո՛չ Ռոբ, այս կյանքը բեմ է, մենք էլ բեմի ծառաները, որ ձգտում ենք հասնել թագավորի գահին և այդ ճանապարհին բարձրանում ենք բազում աստիճաններ, և միայն նրանք են հասնում տեղ, ովքեր համբերատար կերպով հաղթահարել են բոլոր աստիճանների դժվարությունները: -Իսկ ի՞նչ ես կարծում, որ մի օր այդ նուն թագավորները ինքնակամ ցած չեն իջնում՝ իրենց տեղը զիջելով ծառաներին: Չե՞ս կարծում: -Ո՛չ, գահը ժառանգական է, իսկ նրա հետորդները՝շատ: Ամեն ինչ հերթով է լինում այս կյանքում: _Ուզում ես ասել , որ ես պետք է սպասեմ իմ հերթի՞ն: -Այո՛, երեկ ես ուսանող էի, այսօր քիչ թե շատ սիրված դերասանուհի, վաղը կլինեմ հայտնի և բոլորի կողմից սիրված: -Երազի՜, երազի՜: -Այո՛, երազում եմ և իրագործում եմ: Իսկ դու արդեն քո առաքելություններն ես կատարում: -Ես էլ ունեմ իմ ձև՝ ինչ-որ բանի հասնելու համար: -Ռոբ, վերջին անգամ եմ զգուշացնում քեզ, ետ դառի՛ այդ անբարոյական, անպարկեշտ կյանքից: -Ես անպարկեշտ կյանքով չեմ ապրում,-բղավեց նա: Մի՞թե մի քանի բաժակ գարեջուր խմելը և թղթախաղը համարվում է անբարոյական կյանք: -Թղթախաղ, աղջիկներ, գարեջուր, գողություն…մարդասպանություն և դու հասար քո գահին: Bravissimo, շատ խելացի է մտածված: Ահա, թե ինչ դարձար մի քանի ամսում: -Անմտություններ ես ասում, արդեն շատ կարդալուց խելքդ թռցրել ես: -Հա՛, հա՛, հա՛ թռցրել ոմ, քո խելքն էլ ավելանում է, միանգամյան ճիշտ ես, ցտեսություն սինյոր Ռոբերտ: Բարկացած դուս եկա նրա տանից, մի քիչ զբոսնելուց և մտքերս կարգի բերելուց հետո գնացի տուն: Ուզում էի մի քիչ կարդալ, բայց մտքումս Ռոբերտն էր: Ախր, եղբորս պես սիրում էի նրան և չէի կարող թողնել նրան այդ վիճակում; Կարծում էի, որ Լուիզան տեղեկացրած կլիներ ծնողներին, բայց համոզված չէի: Հաջորդ օրը գնացի թատրոն, տնօրենը մոտեցավ ինձ, մի քիչ շփոթված ասաց. -Գիտես, Ռոբերտն արդեն մեկ շաբաթ է, չկա, ի՞նչ է պատահել: Ես էլ ամեն ինչ թաքցնելու համար ասեցի, որ վատառողջ է: Նա էլ առողջություն մաղթեց և հեռացավ: Շատ վատ զգացի, որ ստեցի: Այն էլ նման մարդուն, ով ինձ շատ է օգնում: Անցավ մի քանի օր, և ես նամակ ստացա Լուիզայից: Նա գրել էր, որ գործերը հետաձգել է և գալիս է: Շատ ուրախացա: Չգիտեմ, թե ինչու, երևի կարող էր օգնել եղբորը: Կարծում էի քույրը կազդի նրա վրա, քանի ուշ չէր: Եվ ահա երկու օր անց, նա պետք է գար: Կրկին անհամբերությամբ սպասում էի: Եվ երեկոյան ժամը 6-ն էր, երբ լսվեց դռան զանգը: Բաց արեցի: Լուիզան էր: -Ողջույն սիրելիս,-ասանց նա մի քիչ թախծալի ձայնով և արցունքներն աչքերին գրկեց ինձ: Ես էլ չկարողացա ինձ զսպել և ես էլ լաց եղա: -Հանգստացի՛ր Լուիզա, այնքան ուրախ եմ, որ տեսնում քեզ, շատ եմ կարոտել: -Ես նունյպես, բայց այն ինչ գրել էիր քո վերջին նամակներում անհեթություն էր, չեմ կարող հավատալ, որ եղբայրս դարձել է մի թշվառական: -Այո՛, գիտեմ, որ անհավատալի է, բայց դա անհեթեթություն չէ: Միայն պետք է նրան տեսնես: Սարսափելի է: Ամեն անգամ նրան տեսնելիս սիրտս կտոր-կտոր է լինում: Բայց ոչինչ չեմ կարող անել: -Պատմի՛ր ինձ այն, ինչ եղել է այս մի քանի ամսվա ընթացքում: Եվ ես պատմեցի այն բոլոր ահավոր միջադեպերը, որոնց Ռոբերտը «փոք» էր անվանում: Պատմելուս ընթացքում Լուիզան լաց էր լինում: Դե ինչ կարող էի անել: Պետք է ասեի ճշմարտությունը, ուրիշ ոչինչ: -Կարծում եմ, գոնե, դու կազդես նրա վրա,-ասացի ես՝ հոգոց հանելով: -Հուսանք, բայց ինչի՞, ինչի՞ համար, չեմ հասկանում, ի՞նչ չուներ, որ…,-լաց լինելով՝ասաց նա: Չէի հասցրել ավարտել խոսքը, երբ Լուիզան վեր թռավ տեղից և ասաց. -Ես եմ մեղավոր: Ես խորխուրդ տվեցի գալ այստեղ, այն անիծյալ քաղաքը: -Ո՛չ, դու մեղավոր չես, և ոչ էլ այս քաղաքն է անիծյալ, ինչու՞ այս քաղաքը նույն կերպ ինձ հետ չվարվեց, ինչու՞ այն տվեց ինձ այն, ինչին ձգտում էի, իսկ նա… իսկ նա չգիտեմ ինչ մութ պատմությունների մեջ ընկավ իր վատ շրջապատի շնորհիվ: Լուիզան չդիմացավ և փղձկաց: -Չէ՛, չէ՛, մի բան պետք է անել, որպեսզի փրկենք նրան, նա փոքր է և չի հասկանում: -Փո՞քր, 20 տարեկանը փոքր է մի երիտասարդի համար, ով միայն լավն է տեսել այս կյանքում: Իսկ ես 20 տարեկանում նույն այս քո ասած «անիծյալ» քաղաքում դժվարությունների, հանդիպելով, դարձա այն, ինչ ուզում էի: Ե՛ս, ե՛ս 20 տաերկան մի աղջնակ էի, միայնակ՝ օտարության մեջ: Իսկ նա այստեղ ուներ ինձ, որ կարող էր օգնել իրեն, բայց, նա ընտրեց իր ասած «հեշտ» ուղին, որպեսզի հասնի իր ուզածին: -Այդպես մի՛ ասա, նա միամիտ է, երևի: -Գուցե, բայց ոչ հիմար, որ չնկատի այն մարդկանց, ովքեր կործանում են իր կյանքը: _Ես անհապաղ պետք է տեսնեմ նրան,-ասաց Լուիզան՝ սրբելով աչքերի արցունքները: -Վաղը, վաղը կգնանք: -Ոչ: Չպետք է ժամանակ կորցնենք: _Մի՞թե կարծում ես նա տանն է լինում գիշերները: Նա ամբողջ գիշեր հարբում է և վայելում է այս կյանքը, որն իր ասելով, ես չեմ հասկանում: Երևի հիմա մի տեղ հարբած ընկած է: _Չհամարձակվես, դու… Չթողնելով, որ շարունակի, ասացի. -Ի՞նչ չհամարձակվեմ, վաղը ինքդ նրան կտեսնես և կնողկաս: Նրա պատճառով անախորժություն անախորժության հետևից գալիս է գլխիս: Արդեն ամաչում եմ խաբել տնօրենին, որովհետև արդեն մեկ ամսից է չի հայտվել թատրոնում: Ինչպե՞ս ես ուզում, որ արտահայտվեմ, ասա՛ ինչպե՞ս: -Լավ վաղը կգնանք,-ասաց նա մի փոքր հանգստացած,-ծնողներիս ասացի, մտածեցին կանցնի, չէին սպասում նրանից նման արարք: Եվ գնացինք քնելու: Եվ ես չգիտեի ուրախ լինեմ, որ տեսնում էի այն ընկերուհուս, ում այդքան սիրում էի, թե տխրեմ, որ նման առիթվ էր եկել: Առավոտյան նախաճաշից հետո գնացինք Ռոբի տուն: Մի քիչ ուշ բացեց դուռը, երևի այնպես էր քնել, որ չէր լսում դռան թակոցը: -Ա՜ քույրիկս, ի՞նչ ես անում այստեղ, մի՞թե դու քեզ չէիր նվիրել քո կանոնագրքերին: -Ձայնդ կտրի՛ր, ողորմելի, մի տես ինչ ես դարձել: -Իսկ ի՞նչ եմ դարձել, ոչինչ, այլ այն ճանապարհին եմ, որ պիտի հասնեմ նպատակներիս: -Ի՞նչ: Ասա տեսնեմ, ի՞նչ չունեիր այս կյանքում, որ դիմում ես նման քայլերի: -Ի՞նչ չունեի, ոչինչ, ես կախման մեջ էի բոլորիցդ: -Ուրեմն սա քո ազնիվ ճանապարհն է, որ հասնես նպատակներիդ: Մարդկանց վրայից անցնելն արդար է, չէ՞: -Ես նման արարքներ չեմ գործել,-ասաց Ռոբը վրդովված: -Գուցե դեռ չես գործել: Ես անկյունում քաշված լուռ լսում էի այդ վիճաբանությունը, չէի ուզում խառնվել, բայց այդ ժամանակ հասկացա, ու Լուիզան էլ հաստատ չէր կարող նրան օգնել: Արցունքներն աչքերին Լուիզան հեռացավ: Ես էլ, որպեսզի նրա վերքի վրա աղ չլցնեմ, ոչինչ չասացի, առաջարկեցի զբոսնել, որ ցրվի: Մի քիչ զբոսնելուց հետո, որոշեցի գնալ թատրոն: Նրա տրամադրությունը գոնե մի քիչ փոխվեց, իսկ երբ եկանք տուն, ասաց. -Ճիշտ էիր, միանգամայն ճիշտ, նա սխալ ուղու վրա է: Լսի՛ր, խոսի՛ր նրա հետ, դու ունես մի ունակություն, որն հատուկ է հոգեբանին: Թափանցի՛ր նրա հոգու մեջ և փոխիր նրան,-ասաց նա հազիվ լսելի ձայնով: -Չեմ կարող այլևս, շատ եմ փորձել, բայց ապարդյուն: եթե ուզում ես կրկին կփորձեմ, բայց արդյունքը չգիտեմ: -Խնդրում եմ,փորձի՛ր, գուցե դեռ ինչ-որ բան հնարավոր է անել: Խոսք տվեցի, որ կանեմ՝ իմանալով, օգուտ չկա: Ասացի, որ մի քանի օր անց կայցելեմ նրան, քանի որ մոտակա օրերին պատրաստվելու էի քննության, որը եթե լավ հանձնեի կսատանայի այն, ինչ մասին երազում էի: Փառք Աստծո, քննություննս լավ հանձնեցի և ինձ տրվեց դերասանի իմ դիպլոմը: Դրան երկար էի սպասել: Պարոն Պիեսին մոտեցավ և ասաց. -Շնորհավորհանքներս, Քեյթ: Քո ապագան մեծ է: Կրկին շնորհավորում եմ, ստացար այն, ինչին ձգտում էիր: -Merci պարոն Պիեսի, բայց դեռ աճելու տեղ ունեմ, դեռ շատ կիսատ գործեր ունեմ, գիտեք, թե ինչ մասին եմ երազում: -Աղջիկս, մի՞թե կարծում ես, որ դրա օրը չի գալու: -Հուսանք, այո: Դուրս եկա թատրոնից և քայլերս ուղղեցի Ռոբի տուն: Տանը չէր, չգիտեմ ուր էր, բայց տանը չէր: Գնացի տուն, Լուիզան համեղ թխվածք էր պատրաստել և ինձ շնորհավորեց՝ ծաղիկներով և նվերով: Դա ինձ համար անակնկալ էր, քանի որ չէի մտածում, որ նրա համար այդքան վատ ժամանակաշրջանում կարող էր իմ մասին մտածել: -Տես, քեզ համար ինչ եմ պատրաստել,-ասաց նա սիրալիր տոնով: -Հապա տեսնեմ: Եվ բաց արեցի գեղեցիկ և գունզգույն թղթերից պատրաստված տուփը: -Լուիզա, ի՜նչ գեղեցիկ է, ուղղակի հրաշք: Դա մի գեղեցիկ ոսկյա ապարանջան էր՝թանկարժեք քարերով: -Ինչի՞ համար, կարիք չկար նման բան անելու: -Ո՛չ, ընկերուհիս, հայրս հատուկ դրա համար գումար էր ուղարկել, որ քեզ համար նման բան գնեմ: -Շնորհակալ եմ ընկերուհիս, անչափ շնորհակալ եմ,-մի քիչ հուզված ասացի ես և գրկեցի նրան:-Այսօր գնացի Ռոբի տուն, բայց ավաղ, տանը չէր: Հետո կայցելեմ, լա՞վ: -Ինչպես հարմար է, -ասաց նա մի քիչ սառը տոնով: Անցավ մեկ շաբաթ: Կիրակի օրը ներկայացում ունեի, Լուիզան էլ էր եկել: Օ’ Հենրիի <<Մորգերի ընծաները>> նովելում խաղում էի Մեգիի դերը: Երեկոյան տուն դարձին, որոշոցի Լուիզային տանել և ցույց տալ այս հրաշալի քաղաքի լուսավոր անկյունները: Քայլում էի լուսավոր փողոցներով, այնքան շատ մարդ կար, ասես, կեսօրին դուրս եկած լինեինք; Մտանք մի քանի խանութներ, գնումներ կատարեցինք և ուրախ տրամադրությամբ տուն եկանք: Լուիզան որոշել էր հաջորդ օրը վերադառնալ Ջենովա, քանի որ ոչնչով չէր կարող օգնել եղբորը: Հարևանն ասաց,որ ինչ-որ մի տղա է եկել: Նրա նկարագրածով դա Ռոբերտն էր: Չգիտեմ՝ինչու էր եկել: Որոշեցի հաջորդ օրն այցելել նրան: Հաջորդ օրը, կեսօրին մոտ գնացի ճանապարհելու Լուիզային, իսկ այնուհետև գնացի Ռոբի տուն: Բարեբախտաբար տանն էր: Երկու շաբաթ էր անցել, ինչ նրան վերջին անգամ տեսել քի: Դուռը բաց արեց, աչքերը կարմիր էին և ուռած, իսկ ինքը հիվանդ տեսք ուներ: -Ողջույն Ռոբ, ինպե՞ս ես, հո հիվանդ չե՞ս: -Չէ, հիվանդ չեմ,-ասաց նա սառը տոնով: Ի՞նչ է եղել, ինչու՞ ես եկել: -Երեկ հարևանն ասաց, որ քո նման երիտասարդ ինձ է հարցրել, ես էլ մտածեցի գամ տեսնեմ, թե ինչ է պատահել: -Գիտես Քեյթ, հիմա հասկանում եմ, որ միակն ես եղել իմ կյանքում, ում իրոք կարելի է վստահել: Ի՞նչ է եղել Ռոբ,-ասացի ես անհանգիստ տոնով: -Իսկ ի՞նչ չի եղել, -ասաց նա՝շրջվելով դեպի պատուհանը, որից բացվում էր մի հրաշալի տեսարան: -Ռոբ, վախեցնում ես ինձ, ասա՛ տեսնեմ, ինչ է եղել: -Երդվի՛ր, երդվի՛ր, որ ոչ ոք չի իմանա, երդվի՛ր, որ չես պատմի քրոջս, միայն դու կիմանաս ու վերջ: -Ռոբ խոստանում եմ, որ-ոքի չեմ ասի, Աստծու սիրուն, վերջապես խոսի՛ր: -Այսքան ժամանկ ես քեզ խաբել եմ: -Այսինքն Ռոբ, ի՞նչ ես խաբել: -Ես չէի եկել այստեղ դերասան դառնալու կամ ինձ համար մեծ ճանապարհ բացելու, այլ եկել էի այն մեկի հետևից, ով իմ սիրտը կոտրեց: Այո՛, այո՛, այն մեկի: Ջենովայի համալսարանում, որ ես սովորում էի, կար մի աղջիկ, անունը՝Պատրիցիա: Գեղեցիկ է, չէ՞: Շատ գեղեցիկ էր, շա՜տ: Հետո ուսումը շարունակելու համար եկավ Փարիզ, դե ես էլ չէի կարող մոռանալ նրան և որոշեցի գալ: Ես ոչնիչ չեմ պատմել քեզ նրա մաիսն, երևի ամաչում էի: Եկա, բայց նա արդեն ուրիշի հետ էր, չգիտեմ ինչու: Հանդիպեցի նրանց, ում ընկերներ եմ անվանում և նրանք էլ ցանկացան օգնել ինձ, որպեսզի կրկին գրավեմ երազներիս թագուհու սիրտը, բայց մի պայմանով: Ես էլ համաձայնեցի՝ասելով, որ էական չէ, թե ինչ պայման կլինի: Ա՜խ, թե իմանայի: Բայց ուշ է: Ապարադյուն էին ջանքերս: Պատրիցիան չէր սիրում ինձ: Եվ մի օր նրանք ինձ հիշեցրին այդ պայմանի մաիսն: Ես էլ ասացի՝ խոսք եմ տվել, ուրեմն կանեմ և հարցրեցի, թե ինչ եմ անելու; Իսկ գիտե՞ս նրանք ինչ ասացին ինձ, նրանք ասացին մարդասպանություն: Կար մեկը, ով նրանց խանգարում էր և անհրաժեշտ էր դրան վերացնել և այդ մեկը Պատրիցիայի ընկերն էր: Դրա համար էին , իբր, ինձ օգնում: Արեցի՛այո՛, այո՛: -Ի՞նչ, ուրեմն դու… -Սս, լսի՛ր մինչը վերջ: Արեցի, հոգումս խղճի խայթ էի զգում, բայց…Այդ օրվանից էլ սկսվեց իմ կյանքը: Ամեն րոպե ուզում էի նրանցի հեռու մնալ, բայց սպառնում էին, որ ոստիկաններին կպատմեն, դե ես էլ…այսպես դարձա հարբեցող, խաղամոլ, իսկ այն հեքիաթները, որ ուզում էի հասնել գահին, սուտ էր, սուտ, ցնորք: Այժմ էլ եմ այդ սարդոստայնում, դժվար է դուրս գալ այնտեղից: Գիտեմ, որ գիտեիր նրանք լավը չեն, բայց ի՞նչ անեի, գիտեմ ասում էիր, որ մարդկանց սպանելը, նրանց վրայից անցնելը հանցանք է, բայց չէի համարձակվում ասել քեզ ճշմարտությունը: Այսքան ամիսների ընթացում խաբել եմ քեզ, ծնողներիս, քրոջս: Ես արժանի չեմ ձեր սիրուն: Հիմա , երբ ուղեղս թմրած չէ այդ խմիչքներից և խոտերից, ասում եմ, որ արժանի չեմ: Ո՞վ կմտածեր, որ մի փոքր սխալի համար այսպես կհատուցեմ: Հիշու՞մ ես, որ եկա փչաչրեցի տրամադրությունդ այն օրը, այդ օրն էի այդ ոճիրը գործել և հարբել էի, որ չհիշեմ, թե ինչ եմ արել, Ի՜նչ, ա՜խ , Աստված իմ, ի՜նչ ապուշ եմ: Քեզ էլ ասում էի փոքր միջադեպերից չեն նեղանում: Բայց մի բան եմ խնդրում քեզանից, որ ներես ինձ, ների՛ր ինձ Քեյթ, ների՛ր: Ռոբը լաց լինելով ՝ծնկի իջավ, իսկ ես ապշած նրան էի նայում՝աչքերիցս արցունքներ թափվելով: Գրկեցի Ռոբի գլուխը ,սեղմեցի կրծքիս և սկսեցի ուժեղ լաց լինել: -Ռոբ, սիրելիս, այդ ես չէ, որ պետք է քեզ ներեմ, ներելու բան չկա: -Սխալվում ես, կա, -ասաց նա՝տեղից վեր կենալով: -Չէ՛, չկա, իսկ եթե կա, ապա դու ներված ես, միայն պիտի մտածենք, որ քեզ դուրս բերենք այս լաբիրինթից: -Իսկ դու հավատում ես,դու, դու՝ արվեստագետդ, որ կա ճանապարհ լաբիրինթից դուրս գալու: Չէ՜, չկա: Կյանքս փչաչրցի, դարձա մի ողորմելի թշվառական, նայում եմ ինձ, հավատս չի գալիս, որ դա ես եմ, ես՝ Ռոբերտ Կելլունիս: Գուցե սա մեր վերջին հանդիպումը լինի, գուցե այլըս ինձ չտեսնես, բայց կհիշես չէ՞: -Ինչե՞ր ես ասում Ռոբ, ի՞նչ ես անելու, ինչու՞ ես այդպես խոսում: -Ես քեզ շատ եմ սիրեւմ Քեյթ, շնորհակալ եմ, որ ինձ օգնեցիր: -Ռոբ, կարծես սա հրաժեշտ լինի, ինչու՞ես այդպես խոսում: -Այո, հրաժեշտ է, երեկ ուզում էի անհայտանալ այս անիծյալ աշխարհից, բայց ցանկացա տեսնել միայն քեզ, այո՛, այո՛, միայ քեզ: -Ռոբ գժվել ես, ի՞նչ ես ուզում ասել դրանով: -Գնալու եմ, գնալու: _Ու՞չ,-վախենալով՝ վեր թռա տեղից; -Չգիտեմ, իսկ հիմա գնա, գնա խնդրում եմ: -Չե, չեմ գնա, չեմ ողնի քեզ: -Գնա , ասում եմ,-ասաց նա և եկավ ինձ մոտ, համբուրեց այտս և ասաց. -Ինձ կհիշես միայ նլավ հուշերով: Ես չգիտեի ինչ ասեի, լաց լինելով գրկեցի նրան , համբուրեցի և ստիպված գնացի: Չգիտեմ Ռոբն ինչ նկատի ուներ այդ վերջին խեսքերն ասելով, բայց դրանք վախեցնում էին ինձ: Եկա տուն: Անհանգիստ էի: Ուզում էի գիք կարդալ, բայց չէր ստացվում, մտքումս Ռոբերտն էր: Մտածում էր, որ անմիտ սխալի պատճառով կործանեց կյանքը: Ոմն մի Պատրիցիայի, ով նրան այժմ երևի չէր էլ հիշում; Երեկոյան պառկեցի քնելու, անընդհատ անհիմն երազներ էի տեսնում: Առավոտյան, արթնանալուն պես, գնացի Ռոբի մոտ: Տանը չէր, բայց դուռը բաց էր թողել, երևի գիտեր, որ կգամ և դիտմամբ էր բաց թողել: Սեղանին երկտող կար, վերցրեցի գրված էր. «Գիտեի, որ կգաս, նորից շնորհակալ եմ քեզ ամեն ինչի համար, բայց ինձ չփնտրես»: Նա իր հետ ինչ-որ իրեր էր վերցրել և չքացել : Լաց լինելով՝ դուրս եկա, քայլում էի փողոցներով, միաժամանակ աչքերովս փնտրում նրան, բայց ավա՜ղ չկար: Նամակ ուղարկեցի Լուիզային և պատմեցի ողջ ճշմարտությունը: Չէի կարող թաքցնել, թեև խոստացել էի: Հայրը չդիմանալով ուրդու նման կորստին, կաթված ստացավ և մահացավ: Աղջիկն էր շարունակում նրա կիսատ թողած գործերը; Անցավ մի քանիի տարի: Փարիզ: Քաղաքային թատրոն. Նոյեմբերի 1.ժամը 19:00. Վ.Շեքսպիր «Ռոմեո և Ջուլիետ»: Կատարվում էր երազանքս.խաղալու էի մի դեր քաղաքի բարձր հասարակության համար: Ներկա էին ծնողներս: Ներկայացումից հետո որոտընդոստ ծափահարություններ էին լսվում, իսկ կուլիսներից տնօրենս հիացմունքով ինձ էր նայում: Հուզմունքից լաց էի լինում: Դուրս եկա, ծնողներս արցունքներն աչքերին ինձ էին սպասում: Այդ մեծ ամբոխի մեջ, ես նկատեցի մեկին՝բարձրահասակ, սև, կարճ մորուքով և սևեռուն հայացքով: Ռոբերտն էր: Ուզեցի մի կերպ անցնել ամբոխի միջից և մոտենալ նրան, բայց չկարողացա և նա էլ անհետացավ: Հետո դռնապանը մի երկտող տվեց, որի վրա գրված էր. «Շնորհավորում եմ, հասար նպատակներիս, թեև ներկայացումդ չեմ տեսել, բայց գիտեմ, որ հրաշալի էր»: Երկտողը սեղմեցի կրծքիս և լաց եղա: Մտքումս քարկոծում էի այդ Պատրիցիային, որ խորտակեց նրա դալար կյանքը: Ես նրա ՎԵՐՋԻՆ ԱՅՑԵԼՈՒՆ էի, իսկ նա իմ ամենասպասված այցելուն: Իսկ այժմ տասը տարի անց, որպես Ջենովայի և ամբողջ Իտալիայի հայտնի և վաստակավոր դերասանուհի փակում եմ նոթատետրս, որտեղ ամփոփված են Ռոբերտի մասին իմ գեղեցիկ հուշերը: Քեյթ Չելլի

Հեղինակ՝ © Մարիա Գեդեոնյան