Մարինա Գալստյան «Նամակ»

Ես գրում եմ քեզ հոգնած մատներով, տխրությունից փոշոտված ու կարոտից ջարդված մատներով, ես սիրում եմ գրել քեզ… ես սիրում եմ գրել….քեզ…ես սիրում եմ… Գրելու այնքան բան կա, սիրելիս, բայց ամեն թուղթ չէ, որ ընդունում է գրչիս թանաքը, իսկ ես այնքան միտք ունեմ քեզ փոխանցելու: Ես հիմա մենակ եմ, ես խրված եմ չար դատարկության մեջ, դարձել եմ ժամանակի բանտարկյալը ու միայնակ կանգնած եմ կյանքի նեղ ու մռայր միջանցքում… ես չգիտեմ այստեղից դուրս գալու ճանապարհը, ես օգնություն եմ կանչում, բայց դու չես լսում իմ խեղճ ճիչերը… դու չկաս այստեղ, քեզնից զրկված է մութ խավարը, դու այնտեղ ես ուր բոլորն են, այնտեղ ուր արև է ու տաք, այնտեղ ուր ես չկամ… Ես քեզ ամբողջովին շնչեցի ներս, որպեսզի չկորցնեմ, բայց շնչելուց հետո հարկավոր էր արտաշնչել, ու դու դուրս հորդեցիր ու ցրվեցիր սենյակովս մեկ, դու խառնվեցիր օդի հետ ու քեզ շատերը շնչեցին, իսկ ես կորցրի քեզ աշխարհի օդում… դա երեկ էր… Իսկ Ես վառել եմ ‘երեկը’ բուխարու մեջ, որպեսզի տաքանամ: Երեկ քո օդը փոթորկեց ու քանդեց ամենը, իսկ այսօրը նոր է, բայց նորի մեջ դու չկաս, չկաս անգամ օդում, իսկ ես այնքան քեզ շնչելու կարիքն եմ զգում, ես քո մարմնի սովն ունեմ տաքությունից ուռչող երակներիս մեջ, ես այլևս չեմ կարող կռվել ներսիցս թափվող կարոտության հետ… Ես գրում եմ քեզ խոնավությունից ծանրացած աչքերով… օգնիր ինձ, ես կրկին կորցրեցի քեզ, ես կրկին ցավեցրի ինձ, ու չկա մեկը, որին մեղադրեմ, օգնիր, ես կրկին արեցի դա… եկ իմ ետևից, փնտրիր ինձ, գտիր… ես քո կարիքն ունեմ… Ազատիր ինձ քեզնից հեռու լինելու չար պատժից, կարդա նամակս, կարդա ինձ ու մի կողմ դիր աշխարհն իր ունայնությամբ, շտապիր ինձ մոտ, գտիր ինձ: Ես կորցրի քեզ խելագար ամբոխի մեջ ու քեզ փնտրելու փոխարեն փախա խելագար աշխարհից, իսկ վերադարձին քեզ այտեղ այլևս չգտա: Դու դարձար բոլորինը, իսկ ես կորցրի ճանապարհը, որը տանում է դեպի լույսը, ես խորտակվեցի քեզ կուլ տված աշխարհի մեջ, բայց հայտնվեցի դատարկության գրկում… Ես միշտ գրում եմ քեզ… ես սիրում եմ պատկերացնել, թե ինչպես ես կարդում մաշված նամակներս, ինչպես ես խնամքով ծալում նամակն ու պահում դարակում`մյուս հազար նամակներիս հետ, ես սիրում եմ պատկերացնել, թե ինչպես ես վազում ինձ օգնության, ինչպես ես շտապում փրկել ինձ ու ներել, որ կորցրել եմ քեզ անփութորեն, ինչպես ես օղակում ինձ քո ուժեղ ու սիրող ձեռքերով: Ես սիրում եմ պատկերացնել, թե ինչպես ես լքում մյուսներին ու վազում իմ ետևից, ինչպես ես կարոտում ու ինչպես ես ամեն գիշեր քնելուց առաջ կարդում նամակներս… Այո, ես սիրում եմ պատկերացնել…… միայն պատկերացնել… ու հենց դա է պատճառը, որ ես այդպես ել չեմ ուղարկում իմ գրած նամակները, ես պատկերացնում եմ, որ դու դրանք կարդում ես ու շտապում ինձ ազատելու ու դու ճանապարհին ես, ուղղակի փոքր-ինչ ուշանում ես… Պարզապես ես համարձակություն չունեմ ուղարկելու քեզ իմ հազարավոր նամակները ու քեզնից ստանալու դատարկ լռություն ու հասկանալու, որ դու այդպես էլ ինձ չես ների ու երբեք էլ չես փնտրի ինձ… Ես սիրում եմ գրել քեզ… ես սիրում եմ… քեզ… պատկերացնել…

Հեղինակ՝ © Մարինա Գալստյան