10.4.60 Երևան
«Սուլկա ջան, Դու ինքդ էլ չես հասկանում, թե ինչ ես անում ինձ հետ:- Սպանում ես:- Քո նամակներով: Տողերով: Ես այլևս չեմ կարող: Չեմ ուզում: Մոռացիր ինձ մինչ հիասթափություն (նորաբանություն), միայն թե մի սպանիր ինձ, Քույր իմ: Ես այսժամ...Ինչ հիմար բառ է` «այս-ժամ»: Ախր այն նշանակում է «րոպե», իսկ ստուգաբանությունն աղաղակում է «ժամ»-ի մասին («այս- ժամ»)...» (այստեղ տեղի է ունենում նամակի ընդհատում, գրքի հեղինակի կողմից գրված է` «թղթի վրա խոշոր, անկանոն տառեր, ինչ-որ գծեր և ընդգծումներ: Հետո պիտի գար մի գիշերվա դադարը, արպեսզի առավոտյան անավարտ տողը շարունկություն գտներ մեղավոր խոստովանությամբ»)*.(նամակի շարունակությունը)*` «Այս տողերը գրվել են երեկ, հարբած մարդու կողմից, որը շատ է սիրել քեզ ու խղճացել- հայտնի չէ` արդյոք իրե՞ն, արդյոք քե՞զ... Ես չեմ կարողանում քեզ գրել: Վերքը չափից ավելի թարմ է: Այդ պատճառով էլ չեմ գրում... Ես այդ ի՞նչ արեցի: Պետք չէր: Բայց ախր ես սիրել ու սիրում եմ: Մի՞թե սիրելը մեղք է: Սուլ ջան, դու ինձ հարազատ մարդ: Ինչպե՞ս օգնեմ քեզ: Թքած իմ կարոտի, իմ տառապանքի վրա:- Շները կաղալով չեն սատկում,- ասում է ասացվածքը: Սակայն ցավալի է նաև քեզ համար: Ահա այստեղ է, որ չեմ կարող լինել սառը փիլիսոփա, չեմ կարող: Իսկ ինչպե՞ս օգնեմ քեզ, հարազատին, թանկագին մարդուն: Երեկ նայեցի «Շնիկով տիկինը» (այս ամբողջ ժամանակ առաջին անգամ էի կինոյում լինում) ու վայրի ցանկություն ունեցա թռչել քեզ մոտ, տաքանալ քեզ մոտ, քո բուրավետ անկողնում... Դու դարձել ես իմ ցավը, ոչ միայն սրտի, այլև ուղեղի: Դու գիտես, թե ես ինչպես եմ քեզ սիրում, բայց, չնայած դրան, էն աստված, համաձայն եմ նույնիսկ, որ դու ինձ այլևս չսիրեիր,- գոնե կազատվեի ուղեղի ցավից... Ոչինչ չեմ անում, բացառությամբ...հարբեցողությունը: Մինչդեռ գործերն անհաշվելի են: Աշխատանքը միշտ հրաշալի օգնում է, սակայն աշխատել ոչ մի կերպ չեմ կարողանում: ի դեպ, Նելլիից ստացա մեծ սարսափելի նամակ: Նունուն, երևում է, իրեն նողկալի է պահել: Ես նրան այդ բանի համար երբեք չեմ ների: Ինչի՞ համար մարդուն (Նելիին) այդպիսի ցավ պատճառել»:
Հ.Գ. Նելլին Սևակի կինն է:
Դիտեք ավելին Նամակներ բաժնում
մեկնաբանություններ