Մատթէոս Զարիֆեան «Կարեկցութիւն»

Պզ­տիկ աղ­ջիկ մ ­՚ին­ծի կ­՚ը­սէ
Որ զիս խեն­թի պէս կը սի­րէ.
Պզ­տիկ աղ­ջիկ մը զիս սի­րէ՜…

­Գի­շերն ան­հուն իմ աչ­քե­րուն
Ե­րե­ւի դեռ նա չէ՜ տե­սեր.
Պզ­տիկ աղ­ջիկ մ ­’ին­ծի տայ սէ՜ր…

Ե­րե­ւի դեռ նա չէ՜ նա­յեր
­Հոգ­ւոյս խա­ւար ան­դունդն ի վար.
Պզ­տիկ աղ­ջիկ մ­՚ինձ սի­րա­հար…

Ե­թէ լսէր թէ ո՛չ մէկ սէր
Այդ ան­դուն­դին մէջ կը շնչէր՝
­Հէք պզտի­կը չէր հա­ռա­չեր…

Ուս­տի եղ­բօր մը պէս ը­սի
Որ լուս­նին տակ մարդ կը մսի.
Գ­նա՛, գնա՛ ննջէ՛ ը­սի։

­Յե­տոյ գա­ցի՝ հե­ռո՜ւն լա­ցի…