Մեդեա Բասենցյան «Արյան Կանչը»

► Ժամանակը կարող է անցնել աննկատ, երբ երջանիկ ես, և ծանրանալ ուսերիդ իբրև ապառաժ, երբ դժբախտ ես:

► Չգիտես ինչու, ինձ թվում է՝ այն, ինչի մասին միմյանց հետ լռում են բոլորը, ու այն, ինչ թաքցնում են բոլորն իրարից՝ նույնն է բոլորի համար:

► Որքա՜ն բարդ է արտահայտել զգացմունքներդ, երբ չհասկացված լինելու վախը գերիշխում է:

► Թեև խավարից հետո լույսն աչքերի համար ցավոտ ու անսովոր է, այնուամենայնիվ, վայրկյաններ անց դու սկսում ես հավատալ նաև այդ զգայարանիդ…

► Որքա՜ն բան կա ասելու, որքա՜ն բան կա լռելու: Մնում է միայն ասելու փոխարեն չլռել և լռելու փոխարեն չասել:

► Մարդիկ կարող են միմյանց ներել միայն այն դեպքում, երբ պատրաստ են հրաժարվել ճշմարտության սեփական բաժնից:

► Հարազատիդ, նույնիսկ տարիներ անց, երբ անգամ դիմագծերն ես մոռացած լինում, կամ երբ դրանք բոլորովին անծանոթ են քեզ, միևնույն է, նրան տեսնելիս արյունդ այլ կերպ է սկսում հոսել: Ու հենց այդ պահից ժամանակը փոշիանում է՝ սահելով մատներիդ միջով:

► Ծնողը մինչև վերջին շունչը զավակներին ծառայելու ուժ կգտնի, բայց մնաս բարով ասելու համար ուժահատ է:

► - Վերադարձի ճանապարհը ուղևորին միշտ ավելի կարճ է թվում. երևի նրանից է, որ գիտի, թե ուր է գնում:-Վարդան Արտաշեսյան

► Հեռավորությունը, կարոտի զգացումից բացի, երբեմն ծնում է նաև վախի զգացում. ամեն բան կփոխվի առանց քեզ սպասելու, և դու կսկսես ջնջվել նրանց հիշողությունից, որովհետև նույնությունն է սովորական երևույթները դարձնում հարազատ ու արտասովոր, որովհետև յուրաքանչյուրս բնածին չմոռացված լինելու ախտանիշ ունենք… որովհետև ամեն բան շնչավոր է… և շնչավոր ամեն բան ցանկանում է լինել չմոռացված:

► Միևնույն է, արժե մտածել, թե ինչով է ապագան այդքան գրավիչ, որն է նրա խոստումը, ինչով է փոխհատուցելու մանկությանը... Ոչնչով, պարզապես նա տարիների փորձ ունի, որն իրեն թույլ է տալիս ստել ճշմարտանման: Եթե մանկությունը մի քիչ իմաստուն լիներ, կդոփեր իր տեղում որքան հնարավոր է երկար, որովհետև հենց մանկության ձայները, բույրերն ու հնչյուններն են դրան հաջորդող կյանքի անտեսանելի, բայց զգալի պաշարը: Գարունը ապրելու համար է, ամառը՝ անէանալու, աշունը՝ մտորելու, ձմեռը՝ ժամանակը դանդաղեցնելու… Մանկությունը մեր կյանքի գարունն է:

► Գիրքը սիրախաղի համար չէ, նրա հետ հարաբերությունները ամբողջ կյանքի համար են:

► Բոլորս միշտ մեր քայլերն անում ենք սեփական խղճի, սեփական ինքնասիրության, շահի, ինքնահաստատման, սկզբունքների, հեղինակության համար: Եթե նույնիսկ դա քողարկված է, իևնույն է, այդպես է:

► Այդ օրը ես հասկացա, որ մարդու մասին դատողություններ անելը քեզ համար ժամանակի անիմաստ կորուստ է, նրա համար՝ ոչինչ, որովհետև նա իր մասին գիտի ավելին, քան կարող ես պատկերացնել... Եվ իր վրա նրա աչքերը բացելու քո հեգնող ցանկությունն իզուր է, որովհետև նա տեսնում է իրեն ներսից՝ իր ամենախոր խորքերից, քեզ անհասանելի դիտա- ու տեսակետներից:

► Կան բաներ, որոնք առանց ճանաչել ճանաչում ու սիրում ես, և կան, որ ատում ես չճանաչելով:

► Դու սիրու՞մ ես սպասել, ես՝ այո: Համաձայնիր, որ դա ավելի լավ է, քան երբ սպասելու ոչինչ ու ոչ ոք չունես:

► Թվացյալ վերադարձ, որից հետո քn մեջ նոր ես-ի ծնունդ կնշես, որը կունենա այլ պատկերացումներ քեզ շրջապատող աշխարհի և քn մասին, ու սովորականը կթվա անսովոր, վերափոխված ու վերաիմաստավորված... ամեն բան կշարունակի մնալ նույնը, բացի քեզնից: Հետո միայն կհասկանաս, որ ամեն մի հանդիպում անկախ տևողությունից, ամեն մի անցած ճանապարհ տնից դեպի... ու դեպիից տուն, ամեն մի կայացրած որոշում՝ անկախ կարևորությունից, ձևավորում ու փոխում է գիտակցությանդ կմախք-համակարգը, ու դու ենթարկվում ես այդ փոփոխություններին, որովհետև անկարող ես դիմակայել: Եվ միայն հետոյից  հետո կհասկանաս, որ ամեն բան արմատավորելու ու արմատախիլ անելու որոշումը միայն քոնն է, որ մարդն ամեն ինչին հարմարվելու գերմարդկային ունակությամբ է օժտված... որ դու ես քո միակ պաշտպանն ու սպաոնալիքը, որ այն ես-դ, ում ճանաչել ես սկզբում, վերջում շունչն անգամ չի լինի: Հետո... Իսկ մինչ այդ քեզ մնում է միայն ապրել... Եվս մեկ օր, ևս մեկը... Իրար նման ու տարբերվող, մի քիչ ուղղամիտ, մի քիչ զիջող... բայց և այնպես, նրանցից ոչ մեկը չես համարի վերջինը:

► Անցումային օրերը սովորաբար մեղմ ու աննկատ են լինում. եթե օրացույցին չնայես, նույնիսկ չես էլ նկատի դրանք:

► - Կյանքը չընդհատվող ընթացք է, այն եղել է ու կլինի առանց յուրաքանչյուրիս, սա միակ բանն է, որը պետք է անհանգստացնի մեզ, մենք չենք կարող ճանկերով մխրճվել կյանքի մեջ, բայց այն կարող է ավելի լավը լինել մեր ներկայությամբ և մեզնից հետո յուրաքանչյուրիս շնորհիվ: Այս աշխարհը հրաշալի է, որովհետև չկա նույնություն մարդկային տեսակի, մտածողության, ապրումների, հակառակ դեպքում նույնի մասին նույնը կհնչեր, նույնը կգրվեր, նույնը կվրձնվեր... Միօրինակությունը ճահիճ է:-Հովսեփ Զարդարյան

► Միտքը ևս կարող է ցավել, հիվանդանալ ու մահանալ:

► Որքան իմանաս, հետագայում այնքան կհասկանաս, որ ոչինչ չգիտես, որքան զգաս, այնքան կհասկանաս, որ ավելին են զգացել, ավելին են տեսել, ավելին են… Ու դա կստիպի քեզ ճանաչել փոքրությունդ, մանրությունդ, կարևորի մեջ անկարևորությունդ… Եվ եթե այդ ամենի գիտակցումն ու ճանաչումը քեզ չցածրացնի, ուրեմն կբարձրացնի: -Հովսեփ Զարդարյան

► - Դու այդպես էլ չսովորեցիր մարդուն հարցնել, թե պե՞տք է արդյոք նրան քո օգնությունը: Նա կարող է ձեռքդ օդի մեջ թողնել, կարող է մեջքով դառնալ միայն մեկ պարզ պատճառով՝ բարեգթության մասին քո պատկերացումները նրանինի հետ կարող են չհամընկնել… - Համամիտ եմ, բայց միևնույն ժամանակ համոզված, որ օգնության կարիք ունեն բոլորը՝ նույնիսկ նրանք, ովքեր խնդրելու կամ այն ընդունելու կարողություն չունեն…

► Նախախնամությու՞ն էր, թե՞ մարդկային պարզմիտ որոշում ու ցանկություն, բայց մեր ճանապարհները խաչվեցին, այդպես լինում է... Բայց կգա մի օր, երբ միմյանց մնաս բարով կասենք, գուցե այդ պահին նա իր հետ ինձնից մի մասնիկ տանի, գուցե հոգիս խռով թողնի, գուցե ես իրենը, գուցե իրենից... բայց այդ ամենն իր ժամանակին, իսկ մինչ այդ մենք կարող ենք խոսել ու լռել ամեն ինչի մասին, ամեն ինչի շուրջ...

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: