Մերիսա | Բանաստեղծություններ

Նորից քաղաքի կենտրոնում եմ.
Փնտրում եմ քեզ, հայացքներդ ամեն փողոցի սկզբում, ծայրում, նրբանցքներում:
Չկաս…
Գրողի տարած քաղաք, ուր մենք չկանք, այսինքն՝ դու չկաս էլ:
Լուսավոր մեր քաղաքը էլ մերը չէ, այլ իմ սգի քաղաքն է դարձել:
Ծխախոտս դեռ չայրած գցում եմ գետնին ու հիշում աչքերիդ փայլը,
Որ ինձ տեսնելուց ավելի էր լուսավորվում:
Իսկ հիմա այդ տևական պահից մնացել է միայն էժանագին ծխախոտս,
Որ հասցրել է այրվել, բայց միայն քո չլինելու պատճառով:
Ձեռքս դնում եմ գրպանս ու զգում, որ մի բան պակաս է.
Քո սառած մատները...

***

Ամպամած երկինքն ինձ չէր հայտնել, որ դու էլ մռայլվելու հատկություն ունես:
Թախծոտ աշունն ինձ չէր զգուշացրել, որ դու էլ կարող ես դալկանալ:
Սև գիշերներն ինձ չէին կամեցել ասել, որ դու էլ կարող ես ստվեր դառնալ:
Ու հանգչող լույսերն ինձ չէին ասել, որ քո հայացքն էլ մի օր կհանգչի:
Ինձ ոչինչ չէին ասել, ինչպես որ դու՝ իմ ուշացած…

***

Դու եկար ու դարձար իմ քաոսը,
Դու իմ գլխին պատուհաս դարձար,
Բայց դու իմ թափթփված կյանքում քո տեղը չգտար:
Դու եկար ու գնացիր՝ մնալով իմ քաոսը:

Հեղինակ` © Մերի Սահակյան