Միքայել Աթասունց «Հեռու է ամենը»

Ու մի խենթ քամի թռավ աշնանային ծառերի միջից` իր հետ քշել-տանելով իմ ու քո կարոտները, մշուշներն ապագայի ու հեռացած շշուկները քո խելացնոր...Մի սենյակում, ուր ապրում էին անգոյությունն ու առեղծվածը, պատերը նեղացել էին, սարդոստայններ էին հյուսվել մռայլապատ անկյուններում... Չէ որ չոր ու թաց բազմոցին ես եմ պառկած` հիվանդ, ծովի կարոտ ու մի բուռ ավազի...Ես կորցրի ինձ քո սարդոստայնապատ սենյակներում, ծովի հոտով քո մազերի մեջ, քո երկար թարթիչների ու ճաքճքած շուրթերի մեջ...Ու հեռանում էր քամին, դեպի կարմրակապույտ հորիզոնը, ուր պատուհաններ չկային, ուր թաց էր ամենը` աչքերդ, ծովը, կարոտս թաց...Ու խելացի մեկն, ով հորդորում էր քանդել սերերս, մի խելառ հուշ էր քարոզում` «Անցողիկ է ամենը»... Ես ոչնչացրի սերերս, իսկ սիրել ամեն մեկին չէ տրված...Գուցե դու քամի ես կամ սարդոստայն կամ հորիզոն, բայց ծերացրել ես սպիտակ ու չորացած դեմքը իմ, բարակել են սրտիս լարերը, պառավել են շուրթերս, աչքերիցս ջուր էլ չի հոսում, իսկ հեռու՜-հեռվում` հորիզոնում` քո աչքերի մեջ, ծովն է կապույտ, խաղաղ, մշուշոտ, ձուլված առանց ինձ ու անքեզ, իմ ու քո կարոտով, կանաչ լեռներով ու քամիով, որը դուրս թռավ աշնանային ծառերի միջից... Սպիտակած են մազերը քո, հեռու են միզված գետնանցումները, աղբախառն փողոցներն ու սպիներս թառամած... Հեռու է ամենը... Մի սիրտ կար աշխարհի ծայրում` մշուշապատ լեռների մեջ, կապուտակ ծովերի խորքում, մութ փողոցներում ու սենյակներում, ուր խունացած էին պատերը, սարդոստայններ կային անկյուններում...

Հեղինակ՝ © Միքայել Աթասունց