Միլտոս Սախտուրիս «Փրկիչը»

Հաշվում եմ կտրված ձեռքերիս մատներով
ժամերը, որ թափառում եմ տանիքների վրայով:
Չունեմ այլ ձեռքեր, սեր իմ, և դռները չեն ուզում փակվել,
իսկ շները համառ են:

Բոբիկ ոտքերս թաթախված այս կեղտոտ ջրերում,
իմ մերկ սրտով փնտրում եմ (ոչ ինձ համար)
մի կապույտ պատուհան:
Ինչպես կառուցեցին այսքան սենյակներ, այսքան ողբերգական գրքեր՝ առանց մի ճեղք լույսի, առանց մի շունչ թթվածնի՝
հիվանդ ընթերցողի համար։

Քանի որ յուրաքանչյուր սենյակ բաց վերք է,
ինչպե՞ս իջնել կրկին աստիճաններով,
որոնք փշրվում են ցեխի և վայրի շների միջև՝ բերելու դեղեր և վարդագույն վիրակապեր:

Եթե գտնեմ դեղատունը փակ,
եթե գտնեմ դեղագործին մահացած,
եթե գտնեմ մերկ սիրտս դեղատան ցուցափեղկում։

Ոչ, ոչ, ավարտվեց, փրկություն չկա :

Կմնան սենյակները ինչպես որ են՝ քամու և եղեգների հետ,
կոտրված ապակյա դեմքերի բեկորներով, որոնք հաչում են իրենց անգույն արյունահոսությամբ,
հախճապակյա ձեռքերով, որոնք ձգվում են դեպի ինձ՝ աններելի մոռացության հետ:

Մոռացան իմ սեփական ձեռքերը, որ կտրվեցին այն ժամին, երբ հաշվում էի նրանց տառապանքը:

Թարգմանությունը հունարենից՝ © Մարի Գրիգորյանի