Նառա Վարդանյան «Արգելված պտուղ»

►  -Միայն երազանքներում ա հնարավոր երջանիկ լինել, բալե'ս: Երբ դեռ պատերազմ էր, երազանքս հաղթանակն էր: Իսկ արդյունքում հաղթանակը մեր պարտությունն էր: Ամենատխրությունը միշտ պատերազմից հետո ա գալիս: Հիմա էլ` երազներումս միայն պատերազմ ա, ու երազում երջանիկ եմ, որովհետև պատերազմի ժամանակ պաշտպանում ես, դու միայն էդտեղ ես ուժեղ, էդտեղ ես պետք: Կին ես պաշտպանում, ով մտածում ա` աշխարհում լիքը տղամարդ, իսկ իմ տան կողպեքը փչացած, աշխարհում լիքը տղամարդ` անկողինս դատարկ: Հենց այդ օրերին էր մարդ ուզում գեղեցիկ լինել, երջանիկ լինել, ծիծաղել: Ընկերոջն օգնել: Կին սիրել:

► Դռներ կան, որ թակելուց մեկ է չեն բացվում, ու մենք դռների առջև` խաղաղ դատարկության մեջ նստած, վաստակած դրամներն էինք հաշվում:

► Այստեղ հաղթանակը ավերակ էր, հպարտությունը ավերված էր, նռան կարմիր մանր-մանր ծաղիկները` ուլունք-նվերներ ավերակներին:

► Մարդ որ մի քիչ շատ է կարդում, շատ բան է հասկանում, եթե շուրջն էլ մի թեթև միստիկ բան կա, իրեն թվում է` ընտրյալ է, բացառիկ:

► «Աղջի'կս, դու խելոք ես, գրում ես, իսկ գրողը միշտ էլ տեսիլքներ է ունենում, մի' վախեցիր դրանից»: Բայց ես գրում էի, որովհետև սարսափելի վախենում էի մահվանից:

► Տեսնում էի, թե աչքերի մեջ ինչպես է ատելությունը տխրություն դառնում:

► Միշտ պստիկի հայացքով նրան ժպտալով` խույս էի տվել վտանգավորը կռահելու տագնապից:

► Մանեն կանգնել էր քահանայի առջև և շեշտակի աչքերին նայելով` հարցրել` Տե'ր հայր, Դուք ինչ-որ մեկին ատո՞ւմ եք:

► Ինձ անիծում է` հիվանդություն ընկնես, մեռնես: Հիվանդություն ընկել եմ, բայց ինքն է մեռնում:

► Գնում եմ, որովհետև իմացա` ըմբոստությունը խեղճությունից է...

► Արվեստի հավերժությունը ենթադրում է մենակություն` բոլորին մահվան մեջ կորցնելու վախ...

► Ես ուզում եմ, ինչքան էլ հեռու գնամ, այնուամենայնիվ վերադառնամ այն տեղը, որտեղից ճամփա եմ ընկել:

Հ.Գ. Եթե ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: