Նարեկ Դալաքյան «Անցյալի հուշեր, ապագայի երազանքներ»
2013-12-29 5707
Կյանքում շատ քիչ բաներ են հիշվում, հիշվում են միայն այն պահերը, որոնք ապրել ու զգացել ես հոգով, որը, ինչպես արևի լույսը, գեթ մեկ անգամ տեսնելուց հետո երբեք չես մոռանա, ահա այդպիսի մի դեպքերից էր իմ ու քո հանդիպումը: Դա պարզապես սովորական հանդիպում չէր, այլ ճակատագրի որոշում, կամ գուցե երկու երազանքի իրականացում, չգիտեմ, ոնց ուզում ես կոչիր, միևնույնն է դա նման չէր այն բոլոր հանդիպումներին, որոնք օրվա ընթացքում կրկնվում են միլիոն անգամ: Հիշո՞ւմ ես չէ, այն փոքրիկ այգին, որտեղ ծառերն այնքան խիտ էին, որ կարծես թե ծառերի կողմից կազմակերպված մի խնջույք լիներ, ամեն տեղ ու ամեն ուր ծառեր էին, իսկ նրանց վրա նստած էին դեղին` աշնանային ցրտից կծկված տերևները: Մենք առաջին անգամ քայլում էինք իրար կողք կողքի, դու ինձ այնքան մոտ էիր, սակայն այնքան հեռու, որ ես անընդհատ ցանկանում էի մոտենալ քեզ, հասնել այն վերջնակետին, որը կոչվում է երջանկություն (սակայն դա այդպես էլ անգրավվելի մնաց իմ կողմից): Մենք նստեցինք փոքրիկ այգու այն փոքրիկ փայտե նստարանի վրա, որտեղ ինչ գիտենք քանի մեզ պես սիրող զույգեր են նստել, զրուցել, սիրել ու սիրվել, բայց նրանցից մեկը հետո եկել ու նստել է մեն մենակ` հիշելով այդ երազային ու հագեցած օրերը .... Կյանքի օրենքն է այդպես, միշտ մեկը մենակ է մնում: Այսօր ես նույնպես մենակ նստած էի այդ նստարանի` հիշելով քեզ, զգալով քո այնքան քաղցր ու մոռացված բույրը: Մենք նստեցինք ու զրուցեցինք մեր դիմաց կանգնած այն մեծ ծառի երկու փոքրիկ տերևների մասին, որանք այնքան նման էին մեզ` հաղթահարելով աշնանային ցուրտ քամուն, անձրևի մեծ ալիքներին, մնացել էին կանգուն` ինչպես ես և դու, սակայն ինչպես պարզվեց, ես ճիշտ էի, երբ ասեցի, որ այս կյանքում ընդմիշտ միասին ոչինչ չի լինում, կգա մի օր, երբ այդ տերևներն էլ կհանձնվեն քամուն ու անհետ կհեռանան` մոռանալով միմյանց մասին: Այո, այսօր այդ տերևները արդեն այդ ծառի վրա չէին: Նրանք էլ մեզ պես տրվեցին քամուն: Երևի թե մենք էլ հանձնվեցինք այդ քամուն, որը դաժանաբար միմյանցից բաժանում է այնքան զույգերի, որոնք փորձել են փրկել իրենց սերը, սակայն երբ փորձում ես փրկել սերը, ուրեմն այդ սերն արդեն անհույս կորած է: Փաստորեն մեր սերն էլ բացառություն չէր, մեր սերն էլ վերջացավ, ինչպես աշխարհի վրայի բոլոր լավ բաները. դրանք այնքան կարճ են տևում: Բայց կա ընդամենը մեկ երազանք, որի համար ես դեռ ապրում եմ, որի համար դեռ ես պայքարում եմ. ծնվել գարնանային տերևի պես, ծնվել միայն ու միայն նորից քո կողքին...
Հեղինակ՝ © Նարեկ Դալաքյան
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ