Նիկոլ Աղբալյան. «Վերնատան» մասին ոտանավորները

Պահպանվել են Ն. Աղբալյանի «Վերնատան» բանաստեղծություններից 8-9-ը, մոտ 155 տող: Դրանց մեծ մասը տեղ են գտել վերնականներին, հատկապես Թումանյանին ուղղված Աղբալյանի նամակներում: Բրանդես-Աղբալյանը հեռու հեռուներում պահպանում էր վերնականների` չափածո հաղորդակցվելու սովորությունը:

Դուք չմոռանաք, որ այստեղ մենակ
Խեղճ վերնականը տխրում է, տրտում,
Որպես բնիցը հեռու մի թռչնակ...

***
Հետ տվեք օրերն այն թուխպ ու շոյիչ,
...Երբ որ ճշմարիտն ու գեղը թովիչ
Իմ անփորձ ու ջերմ սիրտը գերեցին...
...Խոկալը` հաճույք, ու խորհելը` կյանք
Եվ վեհն ու բարին` իմաստը կյանքի:

***
Շնորհակալ եմ ձեզանից,
Թե, Օհաննես, քեզանից
Եվ թե մեր Շանթ-Լևոնից.
...Խավարամած իմ սրտում
Քանի մի շող կար պայծառ,
Որ իմ օրերը տրտում
Դարձնում են հուսավառ,

Բարեկամներ, Ձեզ համար
Ես դեռ ունեմ զգացում,
Եվ հեռասեր իմ հոգում
Սեր է շողում ջերմաբար...
Երբ որ դժգոհ այս կյանքից
Մտքիս թևին թռչելով,
Անհունության սահմանքից
Աչք եմ ածում նայելով
Այս անիմաստ ամբոխին,
Որ ապրում է այս օրով,
Սերունդ-սերունդ փտելով...
Դուք եք աչքիս երևում,
Դուք, աղ հայոց աշխարհի...
Ու Վերնատուն կը կանչեմ
Քանի հոգիս կը վառի...