Նորիկ Հերգնյան «Նրանք»

Բոլորի կյանքում գալիս է մի ժամանակ, որ պարապ լռությունը ստիպում է մտատծել կյանքիդ անցած ու գալիք ժամերի մասին: Դա կատրվում է շատ անսպասելի ու անկախ քո կամքից, ուղղակի կատարվում է: Ու մտածում ես, թե ինչքան ծիծաղելի է քո վերաբերմունքը կյանքիդ հանդեպ, թե ինչքան թեթև ես նայել անցածդ ժամերին՝ չգնահատելով ու արհամարելով նրանց կարևորությունն ու ներգործությունը գալիք օրերիդ վրա: Սկսում ես ափսոսել արած ու ավելի շատ չարած քայլերդ, որոնք շատ հնարավոր է կլցնեին կյանքդ անմոռանլի, հաճելի երանգներով ու կապահովեին հետագա գունավոր կյանքդ: Հասկանում ես, որ չունես ո՛չ դափնիների, ո՛չ շքանշանների կարիք: Պարզապես ունես մի քանի հոգու անհոգ ու ջերմացնող ժպիտների, աչքերի փայլի ու ներկայության կարիքը: Ու կարևոր չէ, թե այդօր դրսում ինչ եղանակ է, քանի որ քո աշխարհի մարդիկ ապահովում են հոգուդ արևն ու տաքությունը: Նրանք քեզնից ոչինչ չեն պահանջում, նրանց բավականացնում է քո լինելը, դու: Հասկանում ես, որ արժանի վերաբերմունք ցույց չես տվել այդ մարդկանց, որ կենցաղին ու առօրյային վարժվելով՝ բաց ես թողել շատ առիթներ նրանց ժպիտներն էլ ավելի պայծառացնելու: Մոռացել ես, որ քո երջանկությունը անմիջականորեն կապված է նրանց երջանկությանը: Բայց նրանք չեն նեղանում: Նրանք հասկանում են, որ զբաղվածությունդ ու գործերդ շատ են ու չեն ցանկանում խանգարել քեզ: Այնինչ դու գիտես, որ ցանկության դեպքում - կարող էիր: Կգա ժամանակ, որ նրանց թիվը կամաց-կամաց կպակասի, ու ամենացավալին կլինի այն գիտակցումը, որ չարված ու չասված բաները կգերակշռեն: Նրանք մարդիկ են, ովքեր իսկապես սիրում են քեզ, նրանք քեզնից ոչինչ չեն պահանջում, նրանց բավական է քո լինելը: Եվ երբ շուրջիդ լռությունը կլցվի կենցաղի աղմուկով ու պարտավորվածություններով, երբ կմտածես ու կհասկանաս այս ամենը, տես թե արդյո՞ք հիմա ուշ է: Իսկ թե ուշ չէ, մի կորցրու և ոչ մի րոպեն ու առիթը երջանկացնելու այդ մարդկանց: Նրանց, ում երջանկությունը ուղիղ համեմատական է քոնին, ում ժպիտներով ժպտում ես ինքդ, նրանց ում սիրում ես: Նրանց, ովքեր քեզնից ոչինչ չեն պահանջում, նրանց բավարարում է քո ներկայությունը, քո լինելը, դու:

Հեղինակ՝ © Նորիկ Հերգնյան