Օդիսսեաս Էլիտիա «Քամին Աստվածամոր»

Գիշերային յոթ էպտոգրամ

Երազներ և երազանքներ եկան
հասմիկների ծննդյանը,
գիշերներ և գիշերներ` ճերմակ
անքնություններին կարապների:
Զեփյուռը ծնվում է տերևների մեջ`
ինչպես անծայրածիր երկնքում
բյուրեղյա զգացմունքը:

***

Մեղմասիրտ, աստղազարդ գիշերները լռությունը բերեցին,
և լռության ետևում մի մեղեդի ինքնակոչ,
սիրային`
անցյալի հնչյունների կախարդանք:
Մնում է այժմ ստվերը, որ չքանում է,
և խելագար հավատը նրա,
և անբժշկելի գլխապտույտը նրա - այնտեղ:

***

Նոճիները բոլոր կեսգիշեր են ցույց տալիս,
մատները բոլոր`
լռություն:
Երազի բաց պատուհանից դուրս
մեղմիկ-մեղմիկ սփռվում է
խոստովանությունը`
ինչպես սահմաններն են ձգվում դեպի աստղեր:

***

Մի ուս մորեմերկ`
ինչպես ճշմարտություն,
իր ուժն է չափում
սահմանին այս երեկոյի,
որտեղ թափառում է մեն-մենակ
իմ կարոտախտի
թախծուն կիսալուսնի տակ:

***

Անպաշտպան գիշերը գրավվեց հուշերով`
սև
կարմիր
դեղին:
Բաց թևերը նրա լցվեցին քնով,
սեթևեթ մազերը նրա` քամիներով,
աչքերը` լռությամբ:

***

Անտանելի գիշեր` դառը, առանց վերջ,
կոպեր անքուն.
նախքան հեկեկոցին տրվելը` ցավն այրվում է, և մինչ կշռվելը դառնում է քաոս,
թակարդ մահաշունչ,
ապարդյուն դեգերումներ, եզրահանգումներ,
որ բախտի ոտքերի առաջ վայր են ընկնում:

***

Լուսնի պսակը գիշերվա ճակատին,
երբ իրար մեջ կիսում են ստվերները տարածքը գործողության:
Եվ ցավը` չափված ամենաորս ականջով,
ակամա հոսում է
մտորումի մեջ այն, որ ծնվել էր մելամաղձիկ
լռակյացությունից:

Եվա

Բաց ես արձակվում ալիքի հետ լռության մեջ,
որ ամայացնում է բազմաբնակ հույսն իմ:

Մի փոքրիկ անտառ կրակի կողքին`
կանխադրույքն է գիշերային քամիների,
մի քայլ ստվերի Քիմերայի ափին,
մի սենյակ,
սենյակ հասարակ մարդկանց,
մի գաղտնիք`
լվացված և փռված հայացքի մեջ, որ գերում է:

Հայացքի մեջ քո կամ նրա արևների բարձունքում
ողջ կյանքն իմ դառնում է մի բառ,
ողջ աշխարհը` հող ու ջուր,
և բոլոր երակները մատներիս
տանջում են շուրթերն օրվա,
կտրում են շուրթերի մեջ օրվա
գլուխը քո`
բախվելով միայնությանը
Երազանքի: 

Թարգմանությունը` Շուշան Կարապետյանի