Օֆելի Դալաքյան «Նրան, ով նամակներ չի կարդում»
2020-02-17 3753
Դահլիճի ծափահարությունները, հանդիսատեսի հիացմունքը կխլացնեն քեզ, ու կմոռանաս, որ երբևէ նա եղել է քո կյանքում, որ երբևէ մուսա է եղել քեզ համար: Բայց երբ դատարկվի ողջ դահլիճը, դու վարագույրի հետևից կնայես դատարկ աթոռներին ու ինքդ քեզ կծափահարես, ներսիդ ամբողջ ուժով բարձրաձայն կծիծաղես. կծիծաղես, որ ներսիդ լռությունը պայթի: Դու բեմում կլինես միայնակ. հնարավորինս կմերկանաս ինքդ քո առաջ: Բայց, միևնույնն է, այդ հազարավոր ծափերի մեջ կփնտրես այն մեկի ծափահարությունը, կսպասես այն մեկի խոսքին, ում համար գրվել են բանաստեղծություններդ:
Հետո դահլիճը կամաց-կամաց կկորցնի լուսավորությունը, հանդիսատեսի նվիրած ծաղիկները կսկսեն թոշնել բեմի մի անկյունում, ու դու չես իմանա`ինչ անել դրանք:
Այդ կիսամութ դահլիճում հետ ու առաջ կանես, կփորձես հաշվել աթոռների քանակը (կհպարտանաս, թե քանի հոգի էին եկել փառքդ գովերգելու), գրպանիցդ կհանես վերջին ծխախոտը, ձեռքերիդ մեջ շուռումուռ կտաս ու նորից չես վառի այն: Դու այդ խաղով կերկարացնես տուն գնալդ:
Իսկ հետո, երբ կհոգնես այդ ամենից, կզբաղեցնես մի աթոռ ու կնայես դատարկ բեմին: Կնայես, կորոնես քեզ, բայց չես գտնի, որովհետև իրականությունդ բեմում չէր, իրականությունդ այդ դատարկ աթոռներն ու կիսամութն են, դու իրական ես ու համարձակ սպիտակ թղթերիդ առաջ:
Այդ լռության մեջ կսթափվես դռան ճռռոցից, երբ դռնապանը կգա ստուգելու դահլիճը, կդասավորի աթոռները՝ քեզ չնկատելով: Դու, կիսահեգնական ժպիտը դեմքիդ, աննկատ դուրս կգաս՝ ծաղիկներդ թողնելով դռնապանի կնոջը… Եվ երկար կքայլես գիշերային կիսադատարկ փողոցներով ինչ-որ բան կորցրածի նման: Եվ երբ չես գտնի (սովորաբար կորսվածներն այդպես էլ չեն գտնվում. չեն գտնվում, որ միշտ որոնվեն), ձեռքդ թափ կտաս օդում, կսրբես մի համարձակ արցունք ու կգնաս տուն: Կգնաս, որ նրան կերտես տողերիդ մեջ…
Հեղինակ՝ © Օֆելի Դալայքան
Սեղմեք այստեղ՝ ստեղծագործությունը Գրքամոլ էջում կարդալու համար:
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ