Օֆելի Դալաքյան «Քեզ՝ հարազատս»

Քո մասին երբեք ոչ մի տող չեմ գրել․ դու միշտ իմ ներսում ես, ինչպես շունչս է ՝ մինչև կտրվելը, դու իմն ես, ինչպես ճակատագիրս է իմը։

Քո մասին շատերն են գրել ու գրել  են շա՜տ գեղեցիկ․ հոգի խորովող, աչքից արցունք քամող։ Բայց այսօր պիտի գրվես, ների՛ր․ Հայրենի՛ք, քեզ խանդում են մայրերը, քեզ նախանձում են սիրած աղջիկները, որովհետև քեզ համար ընկնում են՝ արժանանալով հերոսի կոչման, որ երբեք-երբեք չեն իմանալու այդ մասին։ Դու ընկածներին միայն այդ կարող ես «նվիրել», իսկ մայրերի՞ն․․․նրանց ի՞նչ ունես տալու, որովհետև քեզ համար ընկնում են՝ առանց մայրերին հարցնելու։

Գիտե՞ս, սիրելի՛դ իմ, ոչ ոք գիտակցված չի գնում հերոսության, նրանք հերոսանում են ակամա՝ գրպանած կիսատ երազանքներ։ Մայրը հերոս չի ծնում, նա թաղում է հերոս։

Ների՛ր, որ այսքան խիստ եմ, պարզապես քեզ կորցնելու վախն է ստիպում այսքան թուլանալ, այսքան կառչել սահմաններիդ, գրկել, որ ձեռքիցս չտանեն, որ կում-կում կուլ չտամ արցունքներս։ Երբեք խաղաղությունն այսքան չէր երերացել ոտքիս տակ ու երբեք այսքան մոտ չէի զգացել պատերազմը․ կարծել եմ, որ այդ չարիքը անցյալում պիտի լիներ՝ ամրագրված դասագրքերում, որ հերոսները միայն գրքերից ժպտացող խաղաղ դեմքերն են, որ միս ու արյունից չեն, բայց, սիրելի՛ս, խե՛ղճս, հպա՛րտս, հեր ու մերս, բայց ո՛չ, այս քաղաքակիրթ լուսավոր դարում, քեզ չի սազում ընկնել։ Հայրենի՛ք, դու շատ հպարտ ես, դու սիրուհի ես, որի համար խենթանում են, խելքները թռցնում՝ մոռանալով տուն-տեղ, ընտանիք։

Երբեք չէի մտածի, որ քեզ համար արյունակիցս, միակս իրեն կդնի ոտքերիդ տակ։ Վստահ էի, որ կշրջանցես ինձ, բայց խաղաղությունդ ավելի է թանկանում, երբ եղբայրս է քեզ համար կռվում,  ու ես դառնում եմ ուժեղ՝ լացս խեղդելով, մորս հույս տալով։ Եվ ամենից բարձր ձայնով ես եմ ծիծաղում, որ թշնամիդ խեղդվի չարությունից, որ քեզ համար քույրերն էլ իրենց չեն խնայում․ բարձր ծիծաղում եմ, որ ես էլ հավատամ իմ ուժին, որ չգժվեմ, Հայրենի՛ք, որովհետև քեզ համար նաև խելագարվում են։

Հայրենի՛քս, սա քո կռիվը չէ․ վերջում, ի վերջո, ծնկի ենք գալու բոլորս Նրա առաջ, որ Նա վերադարձնի քեզ ու քո հերոսներին, որովհետև սա Նրա կռիվն է, Նրա հավատի ու սիրո․ ոչինչ չի տրվում հենց այնպես․ «Հավատու՞մ եք, որ Ես կարող եմ ձեր աչքերը բանալ»․ Եվ չպարգևեց նրանց աչքի լույս, Մինչև հավատի գրավ չստացավ (Նարեկ, Բան ԺԱ)։ Ուրեմն, այս հերոսները մեր գրա՞վն էին, մեր մե՞ղքն էին, որ պիտի իրենց ուսերին տանեին։ Նրանք մեր ու երկնքի միջև եղած բարությունն են, մեր ներումն են։

Ների՛ր ինձ, Հայրենի՛ք, քեզ այսքան սիրելու, այսքան իմը համարելուս համար, ուրիշ ու՞մ հետ կարող էի այսքան անկեղծանալ, ո՞վ կլսեր ու կներեր, բայց բավ է այսքան հերոսներ ունենաս, մի կողմ դիր հպարտությունդ, քանզի քեզ համար ապրելն ավելի գեղեցիկ է ու հերոսական, քան մեռնելը, բավ է, ես հանձնվում եմ, Հայրենիք, այլևս չեմ կարողանում բարձրաձայն ծիծաղել։

Հեղինակ` © Օֆելի Դալաքյան