Օնորե դը Բալզակ «13-ի պատմությունը. Ֆեռագուս՝ դեվորանտների պարագլուխ»
2013-07-22 4294
► Երբ մշտապես միևնույն կյանքով ապրող երկու սիրատարփ էակների միջև մի ամպ է երևում, ինչքան էլ ցրիվ գա, բայց իրենից հետո միշտ աննշմարելի մի հետք է թողնում հոգու մեջ: Կամ խանդաղատանքն ու սերն ավելի ուժգին են դառնում, ինչպես հողը գեղեցկանում է անձրևից հետո, կամ տագնապն է իրեն զգացնել տալիս, ինչպես հեռավոր որոտը մաքուր երկնքում, բայց անհնարին է վերադառնալ նախկին կյանքին, և պետք է սերն աճի կամ նվազի:
► Դա մի սեր էր նույնքան բարձր, նույնքան անբիծ, ինչպես երկինքը, երբ կապույտ է. դա մի անհույս սեր էր, որին կառչում են, որովհետև նա երբեք չի խաբում, սեր, որ խելացնոր բերկրանքներ է շռայլում, մանավանդ մի տարիքում, երբ սիրտը հրաբորբոք է, երևակայությունը՝ սուտ, երբ տղամարդու աչքը շատ հստակ է տեսնում...
► Մեծ կրքերը հազվագյուտ են, ինչպես գլուխգործոցները...
► Սերը ձայնի մեջ է, նախքան նայվածքով խոստովանելը...
► Ինչքան մեծ է սիրո ուժը. այդ ուժի առաջ ջախջախվում է ամեն ինչ, դժգունանում է ամեն ինչ՝ և՛ խորանը, և՛ գահը, և՛ պետական գանձարանի թղթերը:
► Հանցանքները չափվում են խղճի մաքրությամբ, և այն, ինչ մի մարդու համար հազիվ թե հանցանք համարվի, այլ անբիծ հոգիների համար ոճիրի է հավասար: Արդարև, անբծություն բառը մի՞թե երկնային զորություն չունի: Եվ ամենափոքր բիծը կույսի շորերի վրա մի՞թե նույնքան նողկալի չէ, ինչպես մուրացկանի ցնցոտին:
► Աստված երբեք չափ չի սահմանում զղջման համար, այն չի բաժանում աստիճանների, և այդ պատճառով մի բիծ ջնջելու համար նույնքան զղջում է հարկավոր, որքան պետք կլինի քավել մի ամբողջ մեղավոր կյանք:
Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով:
Դիտեք ավելին Մեջբերումներ Գրքերից բաժնում
մեկնաբանություններ