Օրհան Փամուք «Կարմրահեր կինը»

► Հայրս ասում էր, որ երիտասարդ տարիներին իր համար ամենամեծ երջանկության իդեալը եղել է ամուսնանալ մեկի հետ, ում հետ ոգևորությամբ գիրք է կարդացել։

► Ինչ տարօրինակ է՝ արդյոք ինչպիսի՞ զգացողություն է, երբ մարդ իր սիրած արժեքավոր իրը ջրհորում է թողնում ու հետո մոռանում։

► «Ես ես եմ միայն այն ժամանակ, երբ միայնակ եմ»։ Նոր էի բացահայտում այդ միտքը։ Երբ ձեզ ոչ մեկ չի հետևում, ներսի գաղտնի երկրորդ մարդը դուրս է գալիս և անում այն, ինչ ուզում է։

► Այդ գիշեր հասկացա՝ հաստատ գրող եմ դառնալու։ Դրա համար պետք էր միայն, որ մարդ նայի, տեսնի, հասկանա տեսածն ու բառերով պատմի։

► Եթե ձևացնեի, թե մեղքի զգացում չունեմ, թե ոչ մի վատ բան չի եղել, դանդաղ կմոռանայի այդ մասին։ Այդպես էլ արեցի։ Եթե ձևացնում ենք, թե ոչինչ չի եղել, ի վերջո ոչինչ չի էլ լինի։

► Երբեմն ինձ միաժամանակ կարդացածս գրքերի հերոս ու գրող էի զգում։

► Կրոնը համեստ մարդկանց դրախտն է ու մխիթարանքը։

► Եթե մտածես հետևանքների մասին, չես կարող ազատ լինել։ Ազատությունը պատմությունն ու բարոյականությունը մոռանալ է նշանակում։

► Երբեմն տխրություն ու միայնություն էինք զգում, երկուսս էլ վախենում էինք աշխարհի մեծությունից, աշխարհում մեր զբաղեցրած տեղից ձանձրանում, ներամփոփ էինք դառնում։ Այդ ժամանակ էի հասկանում կյանքում ուրիշին հասկանալու, նրան մոտենալու, հոգեպես նրան նմանվելու դժվարությունը։

► Աշխարհի տրամաբանությունը մայրերի լացի վրա է հիմնված։

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: