Պաբլո Ներուդա «Դու գալիս էիր»

Դու ինձ չես ստիպել տառապել,
այլ` սպասել:
Այն ժամերը`
խճճված, լի`
օձերով,
երբ
հոգիս ծառս էր լինում և խեղդում ինձ,
դու գալիս էիր քայլելով,
դու եկար` մերկ և ճանկռոտված,
դու եկար` արյունոտված, հասար իմ մահճին,
իմ հարսնացու,
և այդ ժամանակ
ամբողջ գիշեր մենք քայլեցինք`
քնելով,
և երբ արթնացանք`
դու անառիկ էիր և նոր,
ասես երազանքների ուժեղ քամին
կրկին հրդեհել էր վարսերդ,
և՛ ցորենի, և՛ արծաթի մեջ ընկղմել
մարմինդ`մինչև այն փայլուն դարձնելը:
Ես չեմ տառապել, սեր իմ,
ես միայն սպասել եմ քեզ,
քեզ, որ պիտի սիրտդ փոխեիր
նաև հայացքդ,
այն անհատակ ծովին դիպչելուց հետո,
որն իմ սիրտը քեզ նվիրեց:
Դու պիտի դուրս գայիր ջրից`
մաքուր, ինչպես կաթիլը,
որ վեր է բարձրացել գիշերային ալիքից:
Իմ հարսնացու,
դու պիտի մեռնեիր և ծնվեիր, ես քեզ սպասում էի:
Ես չէի տառապում քեզ որոնելիս, որովհետև գիտեի,
որ գալու ես արդեն նոր կին դարձած, նրան, որ պաշտում եմ հիմա,
սակայն ոչ նախկինում`
քո աչքերով, քո ձեռքերով և շուրթերով,
բայց ուրիշ սրտով,
որ արթնացավ կողքիս այնպես,
ասես միշտ այնտեղ էր եղել,
որպեսզի հավերժ կողքիս լիներ:

(c) Թարգմանիչ Ռուզաննա Պետրոսյան

Աղբյուրը՝ granish.org