Պաբլո Ներուդա «Գիշերը կղզում»

Գիշերը կղզում
Ամբողջ գիշեր քնել եմ քեզ հետ
ծովի կողքին` կղզում:
Վայրի և քաղցր ես դու` հաճույքի և երազի միջև
կրակի և ջրի միջև:
Գուցե շատ ուշ միավորվեցին
մեր երազները
ամենաբարձրում, թե ամենախորքում,
վերևում, ինչպես ճյուղեր, որ նույն քամին է շարժում,
ներքևում, ինչպես կարմիր ծիլեր,
որ դիպչում են իրար:
Գուցե քո երազը
բաժանվեց իմ երազից
և մութ ծովով
փնտրում էր ինձ,
ինչպես առաջ,
երբ դեռ նույնիսկ չկայիր,
երբ առանց քեզ նշմարելու
նավարկում էի դեպի քեզ,
և որ աչքերիդ մեջ փնտրում էի այն,
ինչ հիմա եմ փնտրում`
հաց, գինի, սեր, բարկություն,
լիաբուռն եմ տալիս դրանք,
որովհետև դու ճյուղ ես,
որ սպասում էր իմ տված շնորհներին:
Ես քնել եմ քեզ հետ,
ամբողջ գիշեր, մինչ
մութ երկրագունդը պտտվում է
կենդանի մարդկանց և մեռյալների հետ.
և հանկարծ արթնանալով`
ստվերի մեջտեղում
ձեռքս շոշափում է գոտկատեղդ:
Ոչ գիշերը, ոչ երազը
չկարողացան բաժանել մեզ:
Ես քնել եմ քեզ հետ
և շուրթերդ արթնացնելով
երազիցդ քեզ հանելով
Զգացել եմ հողի, ծովի,
ջրի, ջրիմուռի,
կյանքիդ հունի համը,
թաց արշալույսով,
քեզնից համբույր առել,
որ ասես հասել էր ինձ
ծովից, որ մեր կողքին էր:

Թարգմանիչ Ռուզաննա Պետրոսյան
Աղբյուրը՝ granish.org