Պարույր Սևակ «Հավատում եմ»

2013-03-13 60422

Հաճախ սիրում եմ, 
Երբ մարդկայնորեն սիրտս գերում են։
Հաճախ լռում եմ, 
Երբ ճիշտ ասածս դիտմամբ ծռում են:
Նաև խղճում եմ, 
Եթե զղջաում են։
Հիասթափվում եմ, 
Եթե խաբվում եմ։
Նաև ատում եմ, 
Եթե ստում են։
Բայց ամենի՛ց խոր 
Ես հավատում եմ:
Ո՛չ միայն գիտեմ.
Ես հավատում եմ
Երկնի բացխուփիկ քողարկությանը,
Օվկիանոսների հավերժ կրկնվող խաղարկությանը,
Հավք ու թռչունի անբեկանելի ձվարկությանը։
Ո՛չ միայն գիտեմ.
Ես հավատո՛ւմ եմ,
Որ անհնար Է արևը բանտել,
Երկնակամարի զարդերը քանդել, 
Խմորի նման հունցել ու գնդել
Կապույտը ծովի, 
Ատելի լուսնին բռնել վռնդել
Երկնքից ծավի...
Ինչո՞ւ թաքցնեմ.
Ես ճանաչում եմ ու գիտեմ մարդուն: 
Ի~ նչ ասես չկա նրա փակ սրտում։
Գիտի կործանե՛լ,
Բայց և... գո~րծ անել,
Մատնություն գրած նո՛ւյն իր ձեոքերով՝ 
Աշխարհը լցնել շռայլ բերքերով:
Նույն այդ ձեռքերով`
Ե՛վ ճրագ մարել,
Եվ խարույկ վառել:
Նու՛յն այդ ձեռքերով` 
Ե՛վ դանակ խրել, 
Ե՛վ վեպեր գրել։
Նա գիտի զարկե՛լ 
Ու զրկե~լ գիտի, 
Բայց գիտի գրկե՛լ 
Ու փրկե~լ գիտի։
Նա գիտի կեղծե՛լ
Ու սրբապղծե՛լ,
Առավել ևս՝
Գիտի ստեղծե~լ։
Ես նրան հաճախ դատափետում եմ, 
Երբեմն նրան նույնիսկ ատում եմ, 
Բայց, ամենից շատ, խոր հավատո~ւմ եմ։
Ես հավատում եմ նրա բնության ո՛չ թերությանը`
Ստորությա՛նը
Ու չարությա՛նը,
Այլ խորությա~նը
Ու բարությա~նը.
Ոչ ծերությանը,
Այլ նորությա՛նը՝
Զավակի տեսքով անվերջ կրկնվող այդ հարությանը,-
Ես հավատում եմ կենդանի մարդուն, 
Առավել` նրա ծնվելիք որդուն ։
Ես ավատում եմ նրա անուրջին.
Նա որտեղ որ է Մարս Էլ կթռչի,–
Նոր Է սկսում տիեզերական ճամփորդությունը։
Եվ Վեներայի լանջին կկառչի,—
Ես գիտեմ նրա տղամարդկային շանորդությունը...
Ես հավատում եմ նրա ծով խելքին 
Եվ նույնիսկ՝ նրա հոտառությանը, 
Ամե~ն ինչ տեսնող աչքերի ցոլքին 
Եվ նույնիսկ՝ նրանց մթարությանը։ 
Ես հավատում եմ նրա մատների
Հար անհատնելի
ճարտարությանը,
Նրա ոտների
արդարությանը. 
Մինչն իսկ եթե ճամփից էլ հանեն՝
Էլի~ ճար կանեն,
Տե՛ղ կհասցնեն...
Ես հավատում եմ հավատի~ն մարդու`
Իմ ա՛յս հավատին...

Դիտեք ավելին Բանաստեղծություններ բաժնում

մեկնաբանություններ