Բեռնել գիրքը

► Եթե դու ինչ-որ բան ես ցանկանում, ապա ամբողջ տիեզերքը նպաստում է քո ցանկության իրականացմանը:

► Պարանը, որքան էլ երկար՝ ավարտվում է:

► Մենք այս կամ այն ճշմարտությունն ընդունում ենք լոկ այն ժամանակ, երբ սկզբում ամբողջ հոգով այն վանում ենք, չարժե խույս տալ սեփական ճակատագրից, միևնույնն է չես փախչի, Աստված խստապահանջ է, բայց նաև նրա գութն է անսահման:

► Մի անգամ Սուրբ կույսը Մանուկ Քրիստոսին գրկած իջնում է երկրի վրա և այցելում մի վանք: Հպարտությամբ լցված վանականները շարք են կանգնում. ամեն մեկը հերթով դուրս է գալիս և ի պատիվ Աստվածամոր ցուցադրում իր արվեստը՝ մեկը իր բանաստեղծություններն է արտասանում, երկրորդը Աստվածաշնչյան իր խորը գիտելիքները ցուցանում, երրորդը թվարկում է բոլոր սրբերի անունները: Յուրաքանչյուրը իր ուժերի և ունակությունների չափով պատվում է Կույսին և մանուկ Քրիստոսին:Վերջինը մի խեղճուկրակ վանական էր, ով նույնիսկ չէր կարող անգիր ասել Սուրբ գրքի տեքստերից մեկը: Նրա ծնողները անգրագետ, շրջիկ կրկեսի դերասաններ էին եղել և որդուն հազիվ սովորեցրել էին որոշ ձեռնածություններ:Եվ երբ հերթը նրան է հասնում, վանականները ցանկանում են հանդիսությունն ավարտել, քանի որ սա խելքը գլխին ոչինչն չէր կարող ասել, բացի վանքը խայտառակելուց: Բայց նա ամբողջ հոգով բաղձում էր Կույսին և Մանուկին տալ իր սրտի մի մասնիկը:Եվ ահա վանական եղբայրների պարսավական հայացքներից հուզված, նա գրպանից նարինջներ է հանում և սկսում նետել օդ ու բռնել, այսինքն՝ անել այն միակ բանը, ինչը կարող էր՝ ձեռնածություն: Եվ միայն այդ պահին է Մանուկ Քրիստոսի շուրթերին ժպիտ հայտնվում, ու նա սկսում է թաթիկները իրար զարկել: Եվ միայն խեղճ ձեռնածուին է պարզում Սուրբ Կույսը որդուն՝ վստահելով իր գիրկն առնել...

► Ալքիմիկոսը մի գիրք վերցրեց, որ բերել էր ճամփորդներից մեկը: Գիրքն առանց կազմի էր, սակայն կարողացավ գտնել հեղինակի անունը՝ Օսկար Ուայլդ: Երբ թերթում էր գրքի էջերը, Նարցիսի մասին մի պատմություն հանդիպեց: Ալքիմիկոսը ծանոթ էր այդ առասպելին. Մի սիրունադեմ տղա ամեն օր գնում էր մոտիկ առվի ափը՝ հիանալու իր գեղեցկությամբ: Նա այնքան էր զմայլված իրենով, որ մի օր էլ ընկավ ջուրը ու խեղդվեց և առվի ափին մի ծաղիկ աճեց, որին «Նարցիս» /հայերեն՝ նարգիզ – Ա.Վ./ անունը տվեցին: Բայց Օսկար Ուայլդը առասպելն այլ կերպ էր պատմում: «Երբ Նարցիսը մեռավ, եկան անտառի աստվածները՝ ոգիները և տեսան, որ քաղցրահամ առուն արցունքից աղի է դարձել: -Ինչու՞ ես լալիս,-հարցրեցին ոգիները: -Լալիս եմ Նարցիսի համար,-պատասխանեց առուն: -Զարմանալի չէ, որ լալիս ես Նարցիսի համար,-ասացին անտառի աստվածները:-Չնայած մենք բոլորս ամեն օր վազում էինք նրա ետևից այս սիրուն անտառով, ի վերջո, դու միակն էիր, որ կարող էիր մոտիկից զմայլվել նրա գեղեցկությամբ: -Իսկ Նարցիսը գեղեցի՞կ էր,-հարցրեց առուն: -Ո՞վ կարող է այդ բանն իմանալ ավելի լավ, քան դու,-պատասխանեցին ապշած ոգիները:-Չէ՞ որ նա էր, վերջապես, որ ամեն օր խոնարհվում էր քո ջրերի վրա: Առուն երկար ժամանակ լուռ էր: Հետո ասաց. -Ես լալիս եմ Նարցիսի համար, բայց երբեք մտքովս չի անցել, թե նա գեղեցիկ է: լալիս եմ նարցիսի համար, որովհետեվ ամեն անգամ , երբ նա ծնկի էր գալիս իմ ափերին. ես նրա աչքերի խորքում տեսնում էի ի՛մ գեղեցկության արտացոլումը»: -Ի՜նչ սքանչելի պատմություն է,-ասաց Ալքիմիկոսը…

► Կյանքն էլ հենց նրանով է հետաքրքիր, որ երազները կարող են իրականություն դառնալ:

► Երազներն այն լեզուն են, որով մեզ հետ խոսում է Տերը: Այն աշխարհի լեզուներից մեկն է: Եվ եթե Տերը մեզ է դիմում մեր հոգու լեզվով, միայն մեզ է հասկանալի լինում նրա ասածը:

► Երբ շուրջդ միշտ նույն մարդիկ են, ինքնին ստացվում է, որ նրանք մխրճվում են քո կյանքի մեջ: Իսկ այդ դեպքում նրանք որոշ ժամանակ անց ցանկանում են կյանքդ փոփոխել: Իսկ եթե դու չես դառնում այնպիսին, ինչպիսին նրանք են ցանկանում քեզ տեսնել՝ նեղանում են: Չէ՞ որ ամեն ոք ճշգրիտ գիտե, թե ինչպես պետք է ապրել այս աշխարհում: Միայն թե չգիտես ինչու, ոչ ոք չի կարողանում ԻՐ սեփական կյանքը կարգավորել:

► Երբեմն ի՜նչ հիմարություններ են դուրս տալիս մարդիկ, ավելի լավ է շփվես անլեզու ոչխարների հետ, որոնք ուտելուց և խմելուց զատ ոչինչ չեն ուզում: Կամ գրքեր կարդաս՝ նրանք  անհավանական պատմություններ են անում միայն այն ժամանակ, երբ ուզում ես լսել: Իսկ մարդկանց հետ դժվար է. առանց մտածելու մի բան դուրս կտան, ու կմնաս շիվարած նստած՝ չիմանալով ինչ պատասխանել:

► Բոլորը, քանի դեռ ջահել են, գիտեն, թե որն է իրենց կյանքի ԱՌԱՍՊԵԼԸ (նպատակը): Եվ կյանքի այդ շրջանում ամեն ինչ հասկանալի է, ամեն ինչ հնարավոր է: Նրանք չեն վախենում երազել և ձգտել այն ամենին, ինչ կուզենային անել կյանքում: Բայց ժամանակի ընթացքում մի ԽՈՐՀՐԴԱՎՈՐ ՈՒԺ սկսում է նրանց համոզել, որ Սեփական Առասպելն իրականություն դարձնելն անհնար է: Այդ ուժը անբարյացակամ է թվում, բայց իրականում ցույց է տալիս այն ճանապարհը, որով կյանքի է կոչվում ԱՌԱՍՊԵԼԸ: Նա դրան է պատրաստում մարդու ոգին ու կամքը: այս մոլորակում մի մեծ ճշմարտություն կա՝ անկախ նրանից՝ ով ես դու եվ ինչ ես անում, եթե իսկապես մի բան ցանկանում ես, հասնում ես դրան, քանի որ այդ ցանկությունը հղացվել է տիեզերքի հոգում: Եվ հենց դա է մարդու կոչումը երկրի վրա...

► Տիեզերքի ոգին սնվում է մարդկային երջանկությամբ: Երջանկությամբ, բայց նաև՝ վշտով, նախանձով, խանդով: Մարդը մեն-միակ պարտականություն ունի՝ հետևել Սեփական Առասպելին մինչև վերջ: ԱՄԵՆ ԻՆՉ ՄԵԿ ԱՄԲՈՂՋՈՒԹՅՈՒՆ Է: Եվ հիշիր, եթե երբևիցե ինչ-որ բան ցանկանում ես՝ ողջ Տիեզերքը նպաստելու է քո ցանկության կատարմանը:

► Մարդիկ, ինչպես իրենց է թվում, շատ շուտ են գիտակցում իրենց կյանքի իմաստը: Գուցե հենց այդ պատճառով այդքան շուտ էլ հրաժարվում են նրանից: Այդպես է ստեղծված աշխարհը:

► Խոստանալ այն, ինչ չունես՝ նշանակում է ռիսկի ենթարկել ունենալու իրավունքը, և ընդհանրապես, ՉԻ ԿԱՐԵԼԻ ԽՈՍՏԱՆԱԼ ԱՅՆ, ԻՆՉ ՔԵԶ ՉԻ ՊԱՏԿԱՆՈՒՄ:

► Մի՞թե Տերը այդքան դաժան է նրանց նկատմամբ, ովքեր հավատում են ընդամենը իրենց երազներին:

► Վախենում եմ, որ եթե երազանքս իրականություն դառնա, ապրելն այլևս կկորցնի իր իմաստը:

► Բոլորը չէ, որ միանման են երազում ու երազներ տեսնում:

► Հիշի՛ր, միշտ պետք է ճշգրիտ իմանալ, թե ինչ ես ուզում կյանքից, և այդ ժամանակ ցանկությունդ կիրականանա:

► Մարդը միշտ գեղեցիկի հակում ունի:

► Եթե Տիրոջ օրհնությունը չես ընդունում, այն անեծքի է վերածվում: Ես կյանքից ավելին չեմ ուզում, իսկ դու ինձ մղում ես տեսնելու անյահտ հորիզոններ ու գանձեր: Հիմա, երբ դրանք իմ աչքի առաջ են, և ես գիտակցում եմ իմ անսահման հնարավորությունները, ինձ ավելի վատ եմ զգում, քան առաջ: Որովհետև գիտեմ, որ կարող եմ ձեռք բերել ամեն ինչ, բայց ցանկություն չունեմ:

► Տիեզերքը ստեղծվել է մեկ լեզվով, որը հասկանալի էր բոլոր մարդկանց, բայց այն արդեն  մոռացվել է: Հենց այդ Համընդհանուր լեզուն էլ, ի թիվս այլ բաների, փնտրում եմ: Հենց դրա համար եմ ես այստեղ: Ես պետք է գտնեմ այդ Համընդհանուր լեզվին տիրապետող մարդուն՝ Ալքիմիկոսին:

► Կյանքում գոյություն ունի դեպքերն իրար կապող ինչ-որ խորհրդավոր շղթա:

► Ինչ-որ մի պահ մենք կորցնում ենք իշխանությունը մեր կյանքի նկատմամբ, և այն սկսում է կառավարել Առասպելը:

► Որքան մոտենում ես քո երազանքին, այնքան ավելի զորավոր է դառնում Սեփական Առասպելը (ճակատագիրը) որպես գոյության իմաստ:

► «Նախազգացողություն»՝ դա ոգու արագ միաձուլումն է կյանքի տիեզերական ընթացքին, ուր բոլորի ճակատագրերը կապված են իրար: Մենք կոչված ենք իմանալու ամեն ինչ, քանզի ամեն ինչ արդեն ԳՐՎԱԾ Է:

► Գիրքը բացելուն պես միշտ նրա մեջ մի հետաքրքիր բան կգտնես:

► Պետք չէ վախենալ անհայտից, քանի որ ամեն ոք ընդունակ է ձեռք բերելու այն, ինչ ուզում է, ստանալ այն, ինչի կարիքն ունի: Մենք բոլորս վախենում ենք կորցնել մեր ունեցածը՝ լինի մեր հարազատը թե մեր կյանքը: Բայց այդ վախն անցնում է, հենց հասկանում ենք, որ ամեն ինչ՝ և՛ մեր ճակատագիրը, և՛ աշխարհի պատմությունը ՄԻ ՁԵՌՔՈՎ Է ԳՐՎԱԾ:

► -Եթե ինչ-որ բան ես ուզում ԱՄԲՈՂՋ ՍՐՏՈՎ, ապա առնչվում ես Աշխարհի հոգու հետ: Իսկ նրա մեջ կուտակված ուժը միշտ դրական է: Եվ նա ավելացրեց, որ աշխարհում ամեն ինչ ոգի ունի՝ լինի քար, թուփ, կենդանի, թե նույնիսկ մի պարզ միտք: Մենք ինքս էլ այդ Հոգու մի մասնիկն ենք, և հաճախ չենք հասկանում, որ նա միշտ գործում է հօգուտ մեզ:

► Աշխարհում ամեն ինչ միևնույն նյութի տարբեր արտահայտություններն են:

► . Ես ապրում եմ ոչ անցյալում և ոչ էլ ապագայում, այլ այս պահին, և միայն այս պահն է ինձ հետաքրքրում: ԵԹԵ ՄԻՇՏ ԿԱՐՈՂԱՆԱՍ ՄՆԱԼ ՆԵՐԿԱՅԻ ՄԵՋ, ԿԼԻՆԵՍ ՄԱՀԿԱՆԱՑՈՒՆԵԻՑ ԱՄԵՆԱԵՐՋԱՆԻԿԸ: Այն ժամանակ կհասկանաս, որ կյանքդ կդառնա խրախճանք, հավերժական մի տոն, քանզի այն միշտ և սոսկ այն պահն է, որն ապրում ենք:

► Երբ սիրում ես, կարող ես դառնալ ամեն ինչ: Երբ սիրում ես, բոլորովին պարտադիր չէ հասկանալ, թե ինչ է կատարվում, քանի որ ամեն ինչ տեղի է ունենում մեր ներսում:

► Գուցե Տերը անապատը հորինել է հենց նրա համար, որպեսզի մարդիկ հրճվեն ծառեր տեսնելով:

► Պատանին ջրհորի մոտ հանդիպեց աղջկան: Եվ այստեղ կարծես թե ժամանակը կանգ առավ, և Աշխարհի հոգին հայտնվեց նրա առաջ՝ իր ամբողջ հզորությամբ: ՆԱՅԵԼՈՎ ՆՐԱ ՍԵՎՈՒԿ ԱՉՔԵՐԻՆ, ՆՐԱ ՇՐԹՈՒՆՔՆԵՐԻՆ, որոնք կարծես չգիտեին ինչ անեին՝ մնային փա՞կ, թե՞ բացվեին հմայիրչ ժպիտով, Սանտյագոն հասկացավ ամենակարևոր, ամենաիմաստուն մասն այն լեզվի, որով խոսում է Տիեզերքը: Դա ՍԵՐ է կոչվում: Նա ավելի հին է, քան մարդը, քան այս անապատը: Եվ նա միշտ միևնույն ուժգնությամբ հայտնվում է, երբ որևէ տեղ հանդիպում են տղամարդու և կնոջ հայացքները:

► Աշխարհում միշտ մի մարդ սպասում և փնտրում է մի այլ մարդու, լինի դա անապատում, թե մեծ քաղաքում: Եվ երբ այդ երկուսի ճանապարհները հատվում են, երբ նրանց հայացքները հանդիպում են՝ և՛ անցյալը, և՛ ապագան կորցնում են իրենց իմաստը: Մնում է միայն այդ պահը և այն անհավատալի վստահությունը, որ աշխարհում ամեն ինչ գրված է միևնույն ձեռքով: Մի ձեռք, որը սեր է բորբոքում և ամեն մի աշխատող, հանգստացող կամ հողի ընդերքում գանձ որոնող մարդու համար փնտրում-գտնում է նրա հոգի-երկվորյակին:

► Բացառությամբ այն 15 րոպեների, որ պատանին անց էր կացնում աղջկա հետ, օրվա մնացած ժամանակը անվերջանալի երկար էր թվում:

► Սերը պահանջում է լինել նրա կողքին, ում սիրում ես:

► Ալքիմիկոսը շշի խցանը հանեց և բաժակի մեջ ինչ-որ կարմիր հեղուկ լցրեց: Պարզվեց՝ գինի է, որի նմանը պատանին իր կյանքում երբեք չէր փորձել: Բայց օրենքն արգելում էր գինի խմել: -Չարիքն այն չէ, ինչ մտնում է մարդու շրթունքներից, այլ այն, ինչ դուրս է գալիս նրանցից,-ասաց Ալքիմիկոսը և գինին հրամցրեց պատանուն:

► -Ես քեզ սիրում եմ, քանի որ… -Ոչինչ մի ասա,-ընդհատեց նրան աղջիկը:-Սիրում են, որովհետև սիրում են: Սիրելու համար որևէ պատճառ չի լինում:

► Ես քեզ սիրում եմ, քանզի ամբողջ տիեզերքը նպաստել է մեր հանդիպմանը:

► Մի՛ մտածիր այն մասին, ինչ ետևում է մնացել: Ամեն ինչ գրանցված է Աշխարհի հոգում և այնտեղ էլ մնալու է հավերժ:

► Իմաստուները վաղուց են հասկացել, որ մեր այս բնական աշխարհը լոկ Դրախտի մեկ պատկերն է, նրա մեկ պատճենը: Այս աշխարհի գոյության փաստը երաշխիք է, որ կա մի ուրիշ, ավելի կատարյալ աշխարհ:

► –Լսե՛ք Ձեր սրտին: Նա գիտի աշխարհում ամեն ինչ, քանի որ եկել է Աշխարհի հոգուց և մի օր նրան պիտի վերադառնա:

► Մատնությունը հարված է, որին չես սպասում: Եթե դու լավ ճանաչես սիրտդ, նրան երբեք այդ բանը չի հաջողվի անել, քանի որ կիմանաս նրա բոլոր ցանկությունները և կկարողանաս կառավարել նրան: Իսկ սեփական սրտից ոչ մեկին չի հաջողվում փախչել: Այնպես որ, ավելի լավ է լսես, թե նա ինչ է ասում: Որպեսզի երբեք անսպասելի հարված չստանաս:

► Երկրի վրա բնակվող ամեն մարդ, անկախ նրանից թե ինչով է զբաղվում, կատարեւմ է գլխավոր դերը աշխարհի պատմության արարման մեջ: Եվ սովորաբար նույնիսկ չի էլ գիտակցում այդ մասին:

► «Իսկ եթե երբեմն բողոքում եմ՝ ինչ արած, չէ՞ որ մարդկային սիրտ եմ, դա ինիձ յուրահատուկ է: Մենք վախենում ենք իրականացնեկ մեր ամենանվիրական փափագները, քանզի մեզ թվում է, թե դրանց արժանի չենք կամ, միևնույն է, չենք կարող դրանք իրականացնել: Մենք՝ սրտերս, սարսափից պաղում եքն արդեն իսկ այն մտքից, որ սերերը գնացել են անվերադարձ, այն պահերի համար, որոնք կարող էին դառնալ երջանիկ, բայց չդարձան, այն գանձերի համար, որոնք կարող էին գտնվել, բայց հավերժ կմնան ավազուտներում թողված: Եվ երբ այդպես է պատահում, մենք խորապես տառապում ենք»:

► Տառապանքի սարսափն ավելի վատ է, քան բուն տառապանքը: Եվ ոչ մի սիրտ երբեք չի տառապել, երբ ճամփա է ընկել սեփական երազանքը որոնելու, քանզի այդ որոնման յուրաքանչյուր պահը մի հանդիպում է Աստծո և Հավերժության հետ:

► Երբ սիրում ես, չի կարելի կանգնել տեղում` ինչպես անապատը, սլանալ աշխարհով մեկ` ինչպես քամին, նայել ամեն ինչին հեռվից` ինչպես դու: Սերը այն ուժն է, որը փոխում է Աշխարհի հոգին:

► Աշխարհի վրա յուրաքանչյուր ապրողի սպասում է իր գանձը,-ասաց տղայի սիրտը,-բայց մենք՝ սրտերս, այդ մասին քիչ ենք խոսում, քանզի մարդիկ այլևս չեն ուզում դրանք գտնել: Միայն երեխաներին ենք ասում այդ բանը, ապա նայում ենք, թե կյանքն ինչպես է յուրաքանչյուրին ուղարկում իր ճակատագրին ընդառաջ: Բայց, դժբախտաբար, քչերն են հետևում իրենց համար կանխատեսված Առասպելին և երջանկությանը: Նրանց թվում է, թե աշխարհը լեցուն է սպառնալիքներով և այդ պատճառով էլ այն իսկապես սպառնալի է դառնում: Եվ այդժամ մենք՝ սրտերս, խոսում ենք ավելի ու ավելի ցածր, բայց երբեք չենք լռում: Եվ ջանում ենք, որ մեր խոսքերը լսելի չլինեն. մենք չենք ուզում մարդիկ տառապեն այն պատճառով, որ չեն անսացել իրենց սրտի ձայնին:

► Այդ օրվանից սկսած պատանին սկսեց հասկանալ իր սրտին և խնդրեց, ՈՐ ԻՐԵՆ ԵՐԲԵՔ ՉԼՔԻ: Խնդրեց, որ եթե այսուհետ հեռանա իր երազանքից, սիրտն իր կրծքում սկսի սեղմվել ու ցավալ՝ տագնապի ազդանշան հնչեցնելով: Եվ երդվեց, որ ամեն անգամ այդ ազդանշանը լսելուն պես՝ կհետևի նրան:

► Մինչ երազանքներն իրականություն դարձնելը Աշխարհի հոգին ստուգում է, թե յուրացվա՞ծ է այն, ինչը սովորեցրել է ճանապարհին: Եվ դա անում է ոչ թե նրա համար, որ չար է, այլ նրա համար, որպեսզի կարողանանք մեր երազանքի հետ միասին ստանալ նաև դրան հասնելու ընթացքում մեզ տրված բոլոր դասերը: Ահա հենց այստեղ էլ մարդկանց մեծ մասն ընկրկում է: Անապատի լեզվով դա կոչվում է՝  «Մեռնել ծարավից, երբ հորիզոնի վրա արդեն օազիսն է երևում»: Միայն սկսնակի համար են որոնումները միշտ բարենպաստ սկիզբ ունենում: Սանտյագոն հիշեց հայրենիքում լսած մի ասացվածք, «Ամենամութ ժամը լուսաբացից առաջ է»:

► -Մենք երբեք չենք հասկանում, թե ինչ մեծագույն գանձեր կան մեր առջև: Գիտե՞ս ինչու: Քանի որ մարդիկ չեն հավատում գանձերի գոյությանը…

► Ամեն ոք իր սեփական առասպելն ունի և մի օր այդ առասպելը կիրականանա:

► Միայն մի բան է երազանքի կատարումը խափանում՝ անհաջողության սարսաափը:

► Մահը ստիպում է մարդկանց ավելի զգայուն դառնալ կյանքի նկատմամբ:

► Ինչ մեկ անգամ կատարվել է՝ կարող է էլ երբեք չկրկնվել: Բայց այն, ինչ կատարվել է երկու անգամ՝ անպայման կկրկնվի նաև երրորդ անգամ:

► Ամեն մի գործ ավարտվում է միայն այն ժամանակ, երբ հասել ես նպատակիդ:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: