Օշո Ռաջնիշ «Հասունություն»

2014-03-31 10132

► Ահա ձեզ իմ խորհուրդը` սկզբից սկսեք սեր որոնել, ոչ թե Աստծուն, քանի որ եթե Դուք անմիջապես Աստծուն եք որոնում, ապա նա կդառնա Ձեր երևակայությունը: Դա հիդուիստական աստված կլինի, կամ մուսուլմանական, կամ քրիստոնեական: Այդպիսի աստվածն իրական Աստված չի լինի: Սիրո միջոցով որոնե’ք, քանի որ սերը քրիստոնեական, հինդուիստական, մուսուլմանական չի լինում: Սերը պարզապես սեր է, առանց ամեն տեսակի ածականների: Նրա մեջ ինչ-որ հիասքանչ բան կա: Եթե մարդկությունը սկսեր սեր որոնել, ոչ թե Աստծուն, ապա մենք հեշտությամբ կստեղծեինք մեծ մարդկային եղբայրություն:

► Ժամանակակից մարդը մեր ողջ պատմության մեջ առաջինն է, որի մոտ բացակայում է սրբության մասին ամեն պատկերացում, որը շատ աշխարհիկ կյանքով է ապրում: Նա հետաքրքրվում է փողով, իշխանությամբ, հեղինակությամբ: Դա հիմարություն է: Նա ապրում է մանրուքներով, չնչին մանրուքներով: Մարդը զուրկ է ինչ-որ մեծ բանի մասին պատկերացումից, քան ինքն է: Նա ժխտում է Աստծուն, հայտարարում, որ Աստված մահացել է: Մարդը ժխտում է մահից հետո կյանքը, ժխտում է ներքին կյանքը: Նա հավատում է միայն ժխտմանը, այդ պատճառով էլ նա ամենուրեք միայն ձանձրույթ է տեսնում: Դա բնական է, քանի որ, եթե դուք չեք փոխազդում ինչ-որ մեծ բանի հետ, քան դուք եք, ձեր կյանքը հոգնեցուցիչ, ձանձրալի է դառնում: Կյանքը պար է դառնում միայն այն ժամանակ, երբ կան արկածներ: Եվ այն էլ կարող է արկած դառնալ, երբ ինչ-որ ավելի բանի հասնելու հնարավորություն կա, քան Դուք եք:

► Մենք ոչինչ չենք կորցրել: Աստված չի կորել, այդ պատճառով էլ նրան պետք չէ որոնել: Մենք պարզապես մոռացել ենք և ընդամենը պետք է հիշենք: Դա Ձեր գոյության, էության մեջ է: Դա ճշմարտություն անվանեք, Աստված, երանություն, գեղեկցություն` այս ամենը մեկ երևույթի, մեր գոյության ինչ-որ հավերժի, անմահի, աստվածայինի բնութագիր է:Մենք ընդամենը պետք է խորանանք մեր բնույթի մեջ և տեսնենք, հասկանանք, գիտակցենք: Հետևաբար, իրականության մեջ ճանապարհորդությունը ամենևին էլ ճանապարհորդություն չէ: Մենք ոչ մի տեղ չենք գնում, այլ պարզապես պետք է մնանք լռության մեջ, մնանք մեդիտացիայի մեջ և ապրենք:  

► Երբ ասում եք «Աստված», ապա նա շատ հեռու ինչ-որ բան է թվում: Դարեր շարունակ մեզ ասել են, որ Աստված այլ տեղում է` երկնքում, շատ հեռու: Սակայն երբ ասում եք «սեր», այն շատ սրտամոտ է, և Աստված ևս մոտ է դառնում: Քահանաները խորամանկ են, նենգ: Նրանք փորձում էին հաստատել, որ Աստված հեռու է, քանի որ միայն այն ժամանակ, երբ Աստված է, նրանք կարող են նրա ներկայացուցիչները կամ միջնորդները դառնալ: Երբ օգտագործում եք «Աստված» բառը, ուժեղացնում եք Ձեր անհատականության զգացումը: Աստված դառնում է սահմանափակ, որոշակի: Սակայն սերն անհատականություն չէ, այլ որակ, առկայություն, բույր, ընդ որում, ոչ միայն ծաղկի, այլ ինչ-որ անսահմանի, անհունի:

► Երբ Դուք ինքներդ ազատ եք Ձեզանից, ապա Դուք լցված եք Աստծով: Հիշեք, որ այս և այն չեն կարող համագոյատևել: Անընդհատ հիշե’ք, որ կարող է գոյություն ունենալ կա’մ Աստված, կա’մ Դուք: Միայն անխելքն է իրեն ընտրում: Ընտրե’ք Աստծուն, կորչե’ք որպես էգո /ես/: Մոռացե’ք Ձեր` որպես գոյությունից առանձին ինչ-որ բանի մասին: Այդ ժամանակ այդ անհայտության մեջ Դուք կվերածնվեք: Դա պարադոքսալ իրավիճակ է` երբ Դուք ազատ եք Ձեզանից, ապա բավարարված եք դառնում, ընդ որում առաջին անգամ, և գոհունակությամբ լի:

► Մարդկային բարեկեցությունը Աստծո մեջ է: Եթե մենք հիմնավորվենք Աստծո մեջ, ապա ամբողջական ու առողջ կլինենք: Եթե հրաժարվենք Աստծուց, ապա անարմատ կմնանք, առանց աջակցության: Մեզ համար Աստված ավելի շուտ մայր է, քան հայր: Տղամարդկային շովինիզմի պատճառով մարդը Աստծոն տղամարդ է դարձրել: Աստված ինքը` հողն է, մեր սնունդը, մեր բարեկեցությունը: Եվ մեր ամբողջ կյանքը ոչ այլ ինչ է, քան բարեկեցության աղբյուրների որոնում և հետազոտում: 

► Մեր կյանքը չարժե կյանք անվանել: Կյանքը սկսվում է միայն այն ժամանակ, երբ Դուք ձեր չափումներում շարժումը սկսում եք մահվանից հետո: Դրա համար է անհրաժեշտ մեդիտացիան: Այսպիսին է մեր ռազմավարությունը, միջոցը, աստիճանը մահվան սահմաններից դուրս գալու համար: Բավական է միայն անդրսահմանայինի մի ստվերը: Այդ ժամանակ Դուք գիտեք, որ մահանում է միայն մարմինը, ոչ թե Դուք, որ ծնվում է մարմինը և ոչ թե Դուք: Դուք արդեն այստեղ եղել եք Ձեր ծնվելուց առաջ և այստեղ կմնաք մահվանից հետո: Դուք հավերժության մասնիկ եք:

► Աղոթքը ծաղկի է նման: Աստվածայինը նման է գարնան, երբ ծաղկում են ծաղիկները: Իսկ երբ նրանք ծաղկում են, տարածվում է նրանցում գտնվող բույրը: Երբ աղոթքն սկսում է պարուրել Ձեզ, երբ Դուք առանց որևէ պատճառի շնորհակալ եք...Բավական է միայն ապրել, միայն գոյություն ունենալ մի ակնթարթ: Այդ բույրին հասնել նշանակում է սեփական կյանքի գագաթնակետին հասնել: Այստեղ է առաջանում բավարարվածությունը, դուք պարուրվում եք երանելիությամբ: Դուք տուն եք եկել:

► Երբ սերը ապրում է կախվածության մեջ՝ ծնվում է այլանդակությունը, իսկ երբ սերը հոսում է ազատության հետ միասին՝ ծնվում է գեղեցկությունը:

Սիրո պարադոքս 

Սիրո հիմնական խնդիրն այն է, որ սկզբից պետք է հասունանալ: Այդ դեպքում դու կգտնես հասուն զուգընկեր և այդ ժամանակ ոչ հասուն մարդիկ քեզ այլևս չեն գրավի:  Դա տեղի է ունենում այսպես. Եթե դու 20 տարեկան ես, դու չես սիրահարվում 2 ամսեկան երեխային: Նույն կերպ, եթե դու հոգեպես և հոգեբանորեն հասուն մարդ ես՝ դու չես սիրահարվի երեխային: Այդպես չի լինում: Այդպիսի բան չի լինում, քանի որ դու հասկանում ես, որ դա անիմաստ է: Հասուն մարդու մոտ բավական լավ է զարգացած ամբողջականությունը, որպեսզի նա մնա միայնակ: Եվ երբ հասուն մարդը սեր է տալիս, նա տալիս է այն առանց սիրուն ամրացված որևէ քողարկված թելերի: Նա ուղակի տալիս է: Երբ հասուն մարդը սեր է տալիս, նա բավարարվածություն է զգում նրա համար, որ դու այն ընդունել ես: Նա չի սպասում, որ դու շնորհակալ կլինես՝ ոչ, ամենևին ոչ, նրան նույնիսկ պետք չէ քո շնորհակալությունը: Նա շնորհակալ է քեզ նրա համար, որ դու ընդունել ես իր սերը: Եվ երբ երկու հասուն մարդ սիրում են մեկմեկու՝ տեղի է ունենում կյանքի ամենամեծագույն պարադոքսներից մեկը, ամենագեղեցիկ երևույթներից մեկը՝ նրանք միասին են, բայց միևնույն ժամանակ անչափ միայնակ: Նրանք այն աստիճան են միասին, որ կարծես մի ամբողջականություն լինեն, բայց նրանց միությունը չի քայքայում նրանց անհատականությունը՝ փաստացի այն ավելի է մեծանում, նրանք դառնում են ավելի անհատական: Երկու հասուն մարդ սիրո միջոցով օգնում են մեկմեկու դառնալ ազատ: Չկա ոչ մի քաղաքականություն, ոչ մի դիվանագիտություն, ոչ մի փորձ իրեն ենթարկելու դիմացինին: Ո՞նց կարող ես ենթարկացնել մի մարդու, որին սիրում ես: Միայն մտածիր այդ մասին. ենթարկումը դա ատելության, զայրույթի և թշնամության տեսակ է: Ինչպե՞ս կարելի է նույնիսկ մտածել այն մասին, որ կարելի է ենթարկացնել սիրած մարդուն: Դու կուզես տեսնել այդ մարդուն կատարյալ ազատ, անկախ՝ դու կուզեիր տալ այդ մարդուն է՛լ ավելի անհատականություն: Հենց այդ պատճառով, ես անվանում են սա մեծագույն պարադոքս. նրանք միասին են այն աստիճան, որ արդեն կարծես ձուլվել են մեկմեկու և այնուամենայնիվ այդ միասնության մեջ ամեն մեկը մնում է անհատ: Նրանց անհատականությունները չեն միախառնվում, այլ դառնում են է՛լ ավելի ուժեղ: Նրանք հարստանում են հարգանքով ազատության համար:

Ապրելու արվեստը 

Մարդը ծնվում է, որպեսզի հասկանա կյանքը, և ամեն ինչ նրա ձեռքում է: Նա կարող է բաց թողնել կյանքը: Նա կարող է շարունակել շնչել, շարունակել ուտել, ծերանալ, շարժվել դեպի գերեզմանը, բայց դա կյանք չէ, դա աստիճանական մահ է: Օրորոցից մինչև գերեզման… աստիճանական մահ է՝ յոթանասուն տարի տևողությամբ: Եվ քանի որ շրջապատում միլիոնավոր մարդիկ մեռնում են այս աստիճանական դանդաղ մահով, դու էլ ես սկսում ընդօրինակել նրանց: Երեխաները սովորում են շրջապատից, իսկ մենք շրջապատված ենք մեռածներով:
Դրա համար, առաջինը, որ պետք է հասկանալ, այն է՝ ինչ մենք ի նկատի ունենք «կյանք» ասելով: Դա չպետք է լինի ուղղակի ծերացում, դա պետք է լինի հասունացում: Իսկ սրանք երկու տարբեր բաներ են: Ծերացումը հատուկ է ցանկացած կենդանու: Հասունացումը մարդկային արարածների արտոնությունն է: Միայն քչերն են դրա նկատմամբ իրավունին տեր կանգնում: Հասունացում նշանակում է ամեն ակնթարթ ավելի ու ավելի խորացում կյանքի սկզբունքի մեջ՝ ավելի հեռանալ մահից՝ չմոտենալ դրան: Որքան ավելի ես խորանում կյանքի մեջ, այնքան ավելի լավ ես հասկանում քո ներքին անմահությունը: Դու հեռանում ես մահից. գալիս է մի պահ, երբ դու տեսնում ես, որ մահը ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ զգեստափոխում, տեղափոխություն այլ տուն, ձևի փոփոխություն: Ոչինչ չի մեռնում, ոչինչ չի կարող մեռնել: Մահը գոյություն ունեցող բոլոր պատրանքներից մեծագույնն է: Որպեսզի հասկանաս հասունացումը, հետևիր ծառին: Այն չափով, որով ծառն աճում է դեպի վերև, նույն չափով էլ նրա արմատներն են խորանում: Կա հավասարակշռություն. Որքան վերև է բարձրանում ծառը, այնքան խորն են գնում նրա արմատները: Չի լինում հիսուն ֆուտ երկարությամբ ու ոչ մեծ արմատներով ծառ. դրանք չեն կարող պահել այդ ահռելի ծառը: Կյանքում հասունությունը նշանակում է, որ դու հասունանում ես ինքդ քո ներսում՝ հենց այնտեղ են քո արմատները: Ինձ համար դա մեդիտացիայի գլխավոր սկզբունքն է: Մնացած ամեն ինչը երկրորդական է: Եվ մանկությունը լավագույն ժամանակն է: Դառնալով մեծ՝ դու մոտենում ես մահին, և մեդիտացիային տրվելը դառնում է ավելի ու ավելի դժվար: Մեդիտացիա նշանակում է մտնել սեփական անմահության,հավերժության ու աստվածայնության մեջ: Եվ երեխան ամենաորակյալ մարդն է, քանի որ ծանրաբեռնված չէ գիտելիքով, կրոնով, կրթությամբ ու ամեն տեսակ աղբով: Նա անմեղ է: Բայց, ցավոք սրտի, այդ անմեղությունն աղտոտվում է անտեղյակությամբ: Անտեղյակությունն ու անմեղությունն ունեն որոշակի նմանություն, բայց դրանց միջև կա ահռելի տարբերություն, որը մինչ օրս մարդկությունը չի նկատել: Անմեղությունը չգիտի ու չի ուզում իմանալ: Այն ամբողջովին բավարարված է, լցված: Փոքրիկ երեխան չունի ամբիցիաներ, ցանկություններ: Նա լիովին կլանված է ներկայիս ակնթարթով. Ճախրող թռչունը գրավում է նրա հայացքն այնքան արագ, պարզապես թիթեռ, նրա գեղեցիկ գույները… և նա ապշած է. ծիածանը երկնքում… և նա չի կարող պատկերացնել, որ կարող է լինել ինչ-որ ավելի կարևոր բան, ավելի հարուստ, քան ծիածանը: Երկինք, լիքը աստղեր, անսահման աստղեր… Անմեղությունը հարուստ է, լիքն է ու մաքուր: Անտեղյակությունն աղքատ է. այդ աղքատը… նա ուզում է այս ու այն բանն իմանալ, ուզում է լինել տեղեկացված, հարգարժան, կայուն ու տիրապետող իշխանությանը: Անտեղյակությունը շարժվում է ցանկության ուղղությամբ: Անմեղությունը ցանկությունների բացակայության վիճակն է: Բայց քանի որ այս երկուսն էլ զուրկ են գիտելիքից, մենք դրանք բնության մեջ խառնել ենք: Նրանց նույնը լինելը մենք ընդունել ենք որպես փաստ: Ապրելու արվեստի առաջին քայլն է հասկանալ անմեղության ու տգիտության տարբերությունը: Անմեղությունը պետք է սատարել, պահպանել, որովհետև երեխան իր հետ բերել է մեծագույն մի գանձ, գանձ, որին սրբերը հասնում են մեծ ջանքերի գնով: Սրբերն ասում են, որ նորից դարձել են երեխաներ, որ ծնվել են նորից: Հնդկաստանում իսկական քուրմը՝ իսկական բանիմացը, իրեն երկծին՝ երկու անգամ ծնված է անվանում։

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով:

Դիտեք ավելին Մեջբերումներ Գրքերից բաժնում

մեկնաբանություններ