Քրիս Բոհջալյան «Ավազե ամրոցի աղջիկները»

► Միշտ սպասել եմ, որ մահանալու եմ և երբեք չեմ սպասել, որ մահանալու եմ,- Արմենն ասում է իր կողքը նստած անմահ թվացող բեդվինին, մինչ երկուսով հետևում են, թե ինչպես են խարույկից դուրս թռչող կայծերը գումարվում գիշերային երկնքի աստղերին: Բեդվինները վստահեցրել են, որ հաջորդ օրը երկաթգծի վերջնականգառին են հասնելու, և Արմենը հնարավորություն կունենա գնացքով ավարտին հասցնել դեպի Հալեպ իր ճամփորդությունը:
-Հասկանալի է,-պարզապես ասում է ծերունին:
-Ձեզ հանդիպելու գիշերվա նախօրյակին անչափ մոտ էի, որ վերջ դնեի այս ամենին և բախտի քմահաճույքին հանձնվեի:
Այս անգամ բեդվինը սպասում է, որպեսզի նա շարունակի:
-Իրականում անապատի քմահաճույքին էի հանձնվելու: Ոչ թե բախտի: Բախտը չափից ավելի... անորոշ է: Բայց անապատում աչքիս ինչ-որ բան երևաց: Միրաժ էր, պարզվեց` չար միրաժ: Մտածեցի` վատ նախանշան է, և մտածեցի, որ վերջս եկել է: Անապատը հաղթել է ինձ, և այդպես էլ, փաստորեն, Հալեպ չեմ վերադառնա:
-Եթե անապատին որպես հակառակորդ նայես, անպատճառ կպարտվես: Ոչ ոք չի կարող անապատին հաղթել: Անգամ պետք է չփորձի:
-Համաձայն եմ:
Մյուս բեդվինը մատներով մնի կտոր է պոկում ֆեթիրից` հացի բոքոնից, և սկսում է դանդաղ ծամել: Երբ կուլ է տալիս, հարցնում է.
-Աչքիդ ի՞նչ էր երևացել:
«Ավազե ամրոցի պես աննշան բանն ինչպե՞ս նկարագրես բեդվիններին»,-մտմտում է Արմենը: Այդ միտքն անգամ ծիծաղելի է թվում: Բրիտանացի սերժանտն ի՞նչ արտահայտություն էր օգտագործում, երբ զորավարժանքների էին Եգիպտոսում: Ածուխ տանել Նյուքասլ: Համենայն դեպս պատմում է:
-Հեռվում, ավազաթմբերի մեջ խաղացող կանանց և երեխաների խումբ տեսա: Մայրեր էին իրենց դուստրերի հետ: Ավազի մեջ ամրոց էին կառուցում: Բարդ ու մանրակրկիտ շինվածք էր: Ավելի շքեղ, քան այստեղ որևէ մեկը երբևէ կառուցել է ավազից: Առնվազն տասներկուսն էին. մարդի'կ, ոչ թե ամրոցները: Եվ կանանցից մեկն իմ կինն էր:
-Ասացիր, որ մահացել է:
-Ճի'շտ է: Եվ երեխաներից մեկն իմ դուստրն էր, և դա անհեթեթություն է, որովհետև իմ աղջիկը, եթե նույնիսկ ողջ լիներ, հազիվ մեկ և կես տարեկան կլիներ: Բայց նա հինգ կամ վեց տարեկան էր այդ... միրաժի մեջ: Եվ ինձ տեսնելով` մայր ու աղջիկ սկսեցին ձեռքով անել, և ես նրանց կողմը վազեցի:
-Եվ իրականում ի՞նչ էր: Այդքան վազելուց հետո ի՞նչ գտար:
Արմենը գլուխն է օրորում և դադար է տալիս:
-Ծառ տեսա: Մենավոր, չորացած, փշոտ ծառ:
Տարիքով բեդվինը կում է անում թեյից և ուսերն է թոթվում:
-Հաճախ,-ասում է,- ոչ մի բան էլ չես գտնում, բոլորովի'ն:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: