Ռազմիկ Գրիգորյան «Հասկից մինչև հաց»

***
Ձյուն է գալիս,
սպիտակ համբույր է հասունանում շուրթերիդ
ժամանակի շեշտը խարխուլ բառերիդ`
սպասում եմ խրտնած սրտիդ մեջ բույն հյուսող հավքերին,
որ դռանս առջևից վերցնեմ կանաչ ժպիտդ,
և բալենին ծաղկի նորից:

***

Երբ արշալույսը բողբոջում է մատներիդ,
դաշնամուրիցդ աղոթք է ծորում
հոգուս ստեղներին,
քեզանից մթերածս լույսը
թաքցնում եմ ծովի ջրային ամբարում,
որ կայմիս ձգած առագաստիդ առջև
վարարեմ անունդ
ևև ծովից քամեմ կենացդ...

***

Կհագնեմ այն հագուստը,
որից քո հոտն է գալիս,
կվերցնեմ ծրարները,
որոնցում չուղարկված նամակները
անունդ են կրկնում:
Այս անգամ
բերում եմ չունեցածս նաև...
Աշնան կրծքին ճմռած նուռ ես, 
անձրևի հետ եմ գալիս մոտդ:

***

Արթնանալ քեզ  հետ
մի քիչ էլ քո մեջ,
քայլել քեզանով,
թարմ առավոտվա ծաղկափթիթ արահետով,
տեսնել աչքերիդ մեջ մեռնող գիշերը,
շուրթերիդ ծաղկող լույսն այգաբացի,
բռնել մազերիդ մեջ հոսող քամին,
աչքերիդ մեջ շոշափել Աստծուն...
Ամեն վայրկյան լիենոլւ չափ շատ
հոսել քեզանում
և սերմացու ցորենի պես
սպառվել քո մեջ`
սրտումդ ծլելու համար...

***

Երբ նստում ես դաշնամուրի մոտ,
ձեռքերիդ մեջ քնած հրեշտակներ են արթնանում`
նոտաներ ասեղնագործելով
մատներիդ ու ստեղնաշարի հատման կետում,
քեզանից դուրս եկող
ու Աստծուն ընդառաջ գնացող
հնչյուններ է որսում հայացքս...
Փողոցում ծածկում եմ դեմքս`
մարդկանցից թաքցնելով հնչյուններիդ հետքերը,
թաց նստարանին ծխախոտի ուղեկցությամբ
հորինում եմ քեզ,
հրեշտակներ չեն երևում սակայն,
ու ոչ մի նոտա չի բարձրանում վեր...