«Երբ գիտես, ինչ ես անում, միշտ հաջողվում է…»
Գիրքը պատմում է ազատության թռիչքի գաղափարի կատարյալ մարմնացման՝ Ջոնաթան Լիվինգսթոն անունով Ճայի մասին, ով օժտված էր անսահմանափակ հնարավորություններով, և ում համար գլխավոր նպատակը կերը չէր, այլ՝ թռիչքը: Այսինքն, Ջոնաթանի համար նպատակը ոչ թե թռչելը որպես կեր հայթայթելու գործիք օգտագործելն էր, այլ նա թռչում էր պարզապես հանուն թռիքչի երջանկության, որպես ազատության սիմվոլ: Փորձելով տարբերվել մյուս ճայերից, նա սկսեց ուսումնասիրել թռչելու արվեստը, սակայն արժանանալով իր հասակակիցների կողմից ծաղրանքին և արհամարհանքին, դարձավ Աքսորյալ ու հեռացավ Ճայերի Երամից:
Ջոնաթանը տխրում էր ոչ թե իր միայնությունից, այլ որ ճայերը չէին ցանկանում հավատալ իր թռիչքի երջանկությանը, նրանք չէին ցանկանում բացել իրենց աչքերը և հասկանալ, որ թռիչքի միջոցով կարող էին նորը ճանաչել և հայտնագործել, որ նրանք նետված չեն այս աշխարհ, որպեսզի միայն կեր ուտեն ու ողջ մնան այնքան ժամանակ, քանի դեռ իրենց ուժերը կբավականացնեն ապրելու համար: Սակայն Ջոնաթանը չչարացավ նրանցից և ո՛չ մեկի հանդեպ: Հեռանալով Երամից, նա համառ պայքարելով ամբողջովին սկսեց միայնակ տիրապետել թռչելու արվեստին, և Երամի Տոհմավագից սովորելով թռիչքի որոշ նրբություններ, մոտ մեկ ամիս անց անհավատալի նվաճումների հասավ: Լինելով ազատ և իր նպատակին հասած Ճայ, այժմ Ջոնաթանին տանջում էր մեկ այլ միտք: Չէ՞ որ իր նախկին Երամում հնարավոր է լինեին իր պես մեկ-երկու այլ ճայեր, ովքեր նույնպես ցանկանում էին հասկանալ, թե ինչ կարող են անել իրենց թևերը՝ բացի մինչև առագաստանավ թռչելուց ու հացի փշրանքներ փախցնելուց: Եվ Ջոնաթանը ցանկացավ ճայերի այդ ամբոխից դուրս բերել նրանց… ու նա ետ վերադարձավ: Հանդիպելով ջահել ճայ Ֆլետչեր Լինգին, ով նույնպես իր երամի կողմից Աքսորյալ էր դարձել (քանզի փորձում էր ճայերի “ամբոխ”-ին ցույց տալ, թե ինչպիսի փառքի կհասնեին նրանք, եթե սովորեն իսկապես թռչել), Ջոնաթանը ձեռնամուխ եղավ նրան որպես աշակերտ սովորեցնելու թռչելու բոլոր այն հմտությունները, վարժությունների այն նվիրական արվեստը, որը նա էր սովորել: Այնուհետև Լիվինգսթոնի մոտ հայտնվում են ևս վեց Աքսորյալ աշակերտներ, իսկ հետո, որքան էլ որ զարմանալի թվա, նրա կողմն անցավ ողջ հին Երամը: Այսպիսով, Ջոնաթանը ՀԱՂԹԵՑ:
Գիրքը ցանկանում է բացահայտել այն մարդուն, որը անհատ է և ունի իր եզակի առաքելությունն այս երկրի վրա, սակայն, լինելով ամբոխի մեջ, նրան զոհ գնացած դեռ չի կարողանում իրենով դրսևորվել, չունի ինքնաճանաչվելու և ինքնաբացահայտվելու հնարավորություն: Այստեղ այդ ծանր կարծրատիպը կոտրելը իր վրա է վերցնում Ջոնաթան Լիվինգսթոն անունով ճայը, ով հեռանալով ամբոխից և ստեղծելով Իրենը, ետ է վերադառնում ամբոխ և նրանց սովորեցնում հոգու վեհացման ճանապարհը, առեղվածից այն կողմ տեսնելը, ինչը նրան հաջողվում է սեփական ջանքերի շնորհիվ: Գիրքը վանդակից ազատ է արձակում յուրաքանչյուր ընթերցողիս մեջ ապրող ճային և թույլ տալիս նրան թռչե՜լ, ճախրել դեպի անսահմանություն: Ինչպես գրքում է ասվում՝ «ցանկացածդ տեղը թռչելու համար, նախ և առաջ անհրաժեշտ է հասկանալ, որ արդեն հասել ես»: Այս ստեղծագործությունը ճայի նուրբ թևերով մարդուն հասցնում է իր երազանքների և ցանկությունների, նպատակների ու հաջողությունների իրագործման նպատակակետին, որտեղ էլ վերջապես մարդը կարողանում է վերադառնալ դեպի հեռավոր անսահմանություն: Բախի այս ստեղծագործությունը մեզ դարձնում է այն, ինչ իրականում կանք, մեր մեջ բացահայտում և երևան է հանում այն ամենը, որը չգիտես ինչու, դեռ թաքնված էր մեր մեջ:
Հեղինակ՝ © Համլետ Մուրադյան
Դիտեք ավելին Վերլուծություններ բաժնում
մեկնաբանություններ