Սամուել Բեկետ. Նամակ Միշել Պոլակին

Դուք հարցնում եք՝ իմ գաղափարները “Գոդոյին սպասելիս” պիեսի վերաբերյալ, որից հատվածներ ներկայացնելով Club d'Essai-ում՝ ինձ պատիվ եք անում, հարցնում եք միևնույն ժամանակ՝ իմ գաղափարները թատրոնի մասին:
Թատրոնի վերաբերյալ գաղափարներ չունեմ։ Դրանից ես ոչինչ չեմ հասկանում։ Թատրոն գնացող չեմ։ Սա թույլատրելի է։
Այն, ինչն անտարակույս պակաս թույլատրելի է այս պայմաններում, նախ պիես գրելն է, և ապա՝ այդ անելուց հետո էլ նրա վերաբերյալ գաղափարներ չունենալը։
Դժբախտաբար, իմ դեպքն է սա:
Բոլորին չի տրված կարողություն՝ անցնելու էջի խորքում բացվող աշխարհից շահերի և կորուստների և վերադարձի աշխարհ, անցնելու անվրդով, ինչպես աշխատավայրից Կաֆե դյու Կոմերս։
Ես ավելի շատ չգիտեմ այս պիեսի մասին, քան նա, ում հաջողվել է կարդալ այն ուշադրությամբ։
Ես չգիտեմ՝ ինչ ոգով եմ գրել։
Ես չգիտեմ գործող անձանց մասին ոչինչ ավելին, քան այն, ինչ նրանք ասում են, ինչ անում են և ինչ պատահում է նրանց։ Գալով նրանց կերպարանքին՝ ես պետք է որ նշած լինեմ քիչ բան, որն ի վիճակի եմ եղել նկատել։ Օրինակ՝ կատելոկ գլխարկները։
Ես չգիտեմ՝ ով է Գոդոն։ Ես նույնիսկ չգիտեմ, մանավանդ, գոյություն անի նա արդյոք։ Չգիտեմ՝ նրանք հավատում են նրան, թե ոչ, այն երկուսը, որ սպասում են նրան։
Մյուս երկուսը, որ մտնում են երկու գործողություններից յուրաքանչյուրի ավարտին, դա պետք է որ միապաղաղությունը խախտելու համար լինի։
Այն ամենը, ինչ ես ի վիճակի էի իմանալու, ցույց եմ ավել։ Դա շատ չէ։ Բայց ինձ համար բավարար է և լիովին։ Ես կասեմ նույնիսկ, որ դրանից պակասով էլ կգոհանայի։
Ինչ վերաբերում է այս ամենի մեջ ավելի մեծ և ավելի վեհ իմաստ գտնելուն, ներկայացումից հետո ծրագրի և էսկիմոների հետ տանելու համար, ապա ես անկարող եմ տեսնելու դրա կարևորությունը: Թեև դա պետք է որ հնարավոր լինի։
Ես այնտեղ չեմ և չեմ էլ լինի երբեք։ Էստրագոնը, Վլադիմիրը, Պոցցոն, Լաքքին, նրանց ժամանակը և տարածությունը, ես կարողացել եմ նրանց մի քիչ ճանաչել միայն՝ բնավ չունենալով նրանց հասկանալու կարիքը։ Թերևս պետք է նրանք հաշիվ տան ձեզ։ Թող նրանք գլուխ հանեն։ Առանց ինձ։ Նրանք և ես, մենք տալիք-առնելիք չունենք։

Սամուել Բեկետ
Նամակ Միշել Պոլակին
հունվար 1952*

*1952թ. Փետրվարի 17-ին “Հեղինակների մուտք” ռադիոհաղորդման Club d’Essai-ում Միշել Պոլակը՝ հայտնի ժուռնալիստ, գրող, նոր պիեսների շարքից ներկայացրել է Բեկետի “Գոդոյին սպասելիս” պիեսը: Հրավիրված Բեկետը ներկա չի եղել, Պոլակին ուղարկել է այս նամակը: Հաղորդման ժամանակ նամակը ընթերցել է դերասան Ռոժե Բլենը՝ հետագայում «Գոդոյի» և Բեկետի մյուս պիեսների բեմադրիչը, որն Անտոնեն Արտոյի մտերիմն էր, Ժան Ժենեյին հայտնագործողը: