Սափյա Հոնե «Դու կաս»

Մշուշված քաղաքում թափառում եմ օրերով իրիկնամուտին, լուսաբացին, կամ էլ երեևի երևի քեզ հետ քո մեջ ու առանց քեզ ու ճեղքված մայթերին տարիներ եմ մաշում սպասում եմ մթին, որն իր մեջ ունի լուսաբացը քո ու քո տանիքներին ունի սուզվող ձայներ որ սև կատվի հետ մութն է գրկում իր մեջ․ սպասում եմ հեռվից, մի քիչ մոտիկ որ դռան բացվելուն պես սուզվեմ քո մեջ խորտակվեմ ու լափեմ հոգիդ․ նստեմ քո տան կենտրոնում ու կարդամ աչքերդ քամիների պես փոթորկեմ ու տանեմ քեզ լռես ու լսեմ քեզ խոսես ու գոռամ ես գրկեմ քեզ․ լինենք դատարկ սրճարաններում ու թեյենք մի կույր լապտերի հետ հարբենք թեյով, որովհետև կանք․․․ ու երբ գիշեր իջնի քաղաքիս վրա կխորասուզվեմ քո հոգու մեջ կհոսեմ երակներովդ ու կհասնեմ քեզ․ Թարմ լուսաբացից հարբած ես էլի կսպասեմ գիշերվան որ քամիների պես փոթորկեմ հոգիդ․ ու էլի գիշերն է գալիս ու քնկոտ հոգիներում արթնանում է նորից անքուն մի մարմին մարմին քո տեսքով, ու քո բույրով վարակիչ քամու հետ գալիս սենյակս լցվում։ Ու բոլոր շենքերի մութ անկյուններից վառվում է լապտերի մի թույլ ճառագայթ ու անկյունում նստած մի փոքրիկ մարմին հաշվում էր արյան կաթիլները հոսող․․․ Խարխափելով մթության անկյուններում դուրս էր գալիս փողոցնորում մենության ու թողնում ոտնահետքեր, մայթերին ճեղքված․ քամին անցնում էր նրա մարմնով շունչ էր քաշում հոգուց ու կոտրելով ոսկորները,հետքեր թողնում ․․․ Հետքեր քո շնչով ․ ու այսօր բոլոր օրերիս համար դու մոռացար քեզ իմ քաղաքում ու քո աշխարհը իմ մեջ ու դու հեռացար, բայց մնացիր․․․

Հեղինակ՝ © Սափյա Հոնե