Սեդա Ասլանյան «Լռություն»
2014-09-03 5203
Լռություն կրկին, դատարկ սենյակ, հարազատ դարձած երգ ու կարոտ: Թվում է թե կխելագարվեմ, բայց չէ՛, ապրում եմ, խաղում եմ ինձ այդքան նման դարձած դերը՝ անհոգի դիմակով ծածկված: Զգում եմ, որ ուժեղ եմ, ամեն անգամ, ամեն օր բացահայտում, որ ես՝ հասարակ մարդ արարածս, այսքան ունակ եմ խաղալու: Ու երգում է երգը, իսկ մթության մեջ երևում են աչքիս դրա նոտաները, որոնք քո պատկերն են ասես ստացել: Պատկերացնու՛մ ես, իմ իսկ հորինած ներկայացման ամենադժվար մասը խաղում եմ, երբ տեսնեւմ եմ քեզ. այդ ժամանակ լարում եմ ուժերս, որ խաղամ դերս հիանալի, որ հավատաս անտարբերությանս....ու ամեն անգամ դրանից հետո ինձ հռչակում մեծ դերասան: Իսկ մի օր, մի այդպիսի ներկայացման ժամանակ կերգեմ ես այս երգը՝ որպես ռեքվիեմ մի վերջին անգամ ու դա կլինի նաև իմ սիրո ռեքվիեմը...ու կավարտվի խաղս, կթողնեմ բեմը ու կհեռանամ: Ու այդ ժամանակ միայն դիմակս կդառնա իրական, իսկ իմ հորինած խաղը իրականություն...
Հեղինակ՝ © Սեդա Ասլանյան
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ