Շուշան Օհանյան «Սիրում եմ ձյունը»

Սիրում եմ ձյունը, ճերմակ, սպիտակափայլ, քնքուշ ու ջերմ…այո, ջերմ ու վառ…
Սիրում եմ դիտել, թե ինչպես է իջնում ցած` պարելով իր վերջին պարը:
Երեկոյան խենթ ձյունն եմ սիրում, կարող եմ երկար հետևել` ինչպես են փողոցի դեղին լույսերի ներքո պարելով իջնում, այնքան մեղմ, կամացուկ ու զգույշ...ո՞վ է ձեզ այդպես հրաշալի կերտել, ո՞ր հրաշք ձեռքը…
Ինչու՞ եք այդքան սառը ու տաք, այդքան մեղմ ու խիստ…
Կարծես վերջին պարըպարելիս լինեք` նախքան այս դժվարին աշխարհին հասնելը…
Անարատ հարսներ կարծես լինեք` քնքուշ ու նուրբ, որոնք իրենց անխոս պարով մի պատմություն են պատմում կյանքի, սիրո պատմություն…
Չգիտեմ նույնիսկ, թե ինչու եմ այդքան շատ սիրում ձյունը… ես ախր չէ՞ որ գարուն ու արև եմ սիրում…բայց ձյունը` պարող ու այտերս շոյող ձյունը, կարծես հեռվից եկած ավետիս լինի…նրա ուղարկած նամակը, որն ինձ պարուրում է հաճելի, երբեմն էլ խիստ սառն է դառնում…
Բայց քո սիրո նման անարատ ու ճերմակ…
Սիրում եմ ձյունը` նրա մեջ գուցե այն մաքրությունը, անկեղծությունն ու սերն եմ տեսնում, որ երկրի վրա դժվար է գտնել…
Գուցե քո, մեր սերն եմ տեսնում ու երազում…գուցե…միայն թե չհալվի արևից, այլ միշտ մեզ հետ մնա…
Սիրում եմ ձյունը, կորցրած երազդ կարող ես գտնել նրա մեջ…

Հեղինակ՝ Շուշան Օհանյան
Սեղմեք այստեղ՝ ստեղծագործությունը Գրքամոլ էջում կարդալու համար: