Սիրիկ Գասպարյան «Սևակի պես»
2013-07-16 4399
Թվում էր թե ամբողջ մի կյանք իմն ես լինելու, թվում էր թե ձեռքերս միշտ ձեռքերիդ ջերմությամբ են տաքանալու, թվում էր թե շուրթերիդ հպումով էի նորից վերակենդանանալու: Քեզ հետ ապրած յուրաքանչյուր վայրկյանը կարծես մի մղձավանջ լինի, մի աղոտ երազ, ինչպես առավոտյան արթնանում ես, աչքերդ պինդ պակում և փորձում մտաբերել: Մտաբերում եմ այո ...բայց արդեն չեմ կարողանում համոզվել. երազ էր՞, թե՞ իրականություն……Միթե՞ իրականում հնարավոր էր այդքան «Քեզ» ունենալ: Անգամ վերհիշելով հպումներդ մարմնովս սարսուռ է անցնում, զգում եմ այն ինչպես այդ վայրկյանին եմ զգացել: Անգամ պատկերացումից հոտդ եմ զգում, վերապրում եմ այն ինչ այդ պահին եմ ապրել: Հիշում եմ ամեն մի խոսքդ. Իսկ դեմքդ…ների՛ր, իսկ ինձ այդքան սովոր դեմքդ… աղոտ եմ հիշում…Սևակի պես ՝ Անգամ դեմքդ չեմ հիշում ես... Ու թե հիշեն՝ Միա՛յն սրանք, Լոկ ձեռքե՜րըս պիտի հիշեն Ու վկայեն, որ դու կայի՛ր, Որ դու եղա՛ր: Իրո՜ք եղար: Միայն սրա՛նք պիտի հիշեն Քո ձևե՛րը, Մա՛շկը, Հո՛տը, Սարսո՛ւռը,- Քեզ՝ ամբողջովի՜ն... Միայն սրա՛նք, Սրա՜նք պիտի լոկ վկայեն, Թե եղե՞լ ես դու իմ կյանքում, Ունեցե՞լ եմ երբևէ քեզ, Զգացե՞լ եմ քեզ՝ համի պես, Ապրե՞լ եմ քեզ՝ ցավի նման: Այս ձեռքե՜րը, Միայն սրա՛նք, Սրա՜նք պիտի լոկ վկայեն...
Հեղինակ՝ Սիրիկ Գասպարյան
Սեղմեք այստեղ՝ ստեղծագործությունը Գրքամոլ էջում կարդալու համար:
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ