Սոմերսեթ Մոեմ «Նեղ օրվա ընկերը»
2021-03-17 10956
► Ըստ իս, մենք մեզ հանդիպողների մասին դատում ենք մեծ մասամբ նրանց դեմքերով: Եզրակացություն ենք անում՝ նայելով ծնոտի ձևին, աչքերի հայացքին, բերանի գծագրությանը: Կարծում եմ, որ ավելի շատ սխալ ենք լինում, քան ճիշտ: Ինչո՞ւ են վեպերն ու պիեսներն այդքան կյանքից հեռու: Որովհետև, հեղինակները, գուցեև անհրաժեշտությունից դրդված, խիստ ամբողջական կերպարներ են կերտում: Նրանք հնարավորություն չունեն այդ հերոսներին հակասական պատկերելու, քանզի դրանից նրանք անըմբռնելի են դառնում, և, այնուամենայնիվ, մենք՝ մարդիկս մեծամասնությամբ հենց հակասական ենք, որ կանք:
► Մենք փոփոխական, իրար հակասող հատկությունների պատահական մի փունջ ենք:
► Ես ուսերս թոթվում եմ, երբ ինձ ասում են, թե իրենց առաջին տպավորություններն ուրիշների մասին միշտ ճիշտ են: Մտածում եմ՝ կամ այս մարդը խորաթափանց չէ, կամ չափից դուրս մեծ կարծիքի է իր մասին: Ինչ վերաբերում է ինձ, ապա որքան ավելի լավ եմ ճանաչում մարդկանց, այնքան նրանք ավելի հանելուկային են ինձ թվում, իմ ամենավաղեմի ընկերները հենց նրանք են, որոնց մասին կարող եմ ասել, որ ոչ մի բան էլ չգիտեմ:
Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով:
Դիտեք ավելին Մեջբերումներ Գրքերից բաժնում
մեկնաբանություններ