Սոնա Հակոբյան «Իսկ ինձ հոգնեցրել են»

Իսկ ինձ վաղուց հոգնեցրել են
Բոլոր մտածված, սակայն չասված
Հազար ու մի դատարկ խոսքերը,
Հոգնեցրել են գրված, չգրված
Կյանքի բոլոր օրենքները,
Մեր իսկ հորինած ճիշտն ու սխալը,
Եվ այն անկարելին, որ մեր օրերում,
Անկախ մեր կամքից, դառել է կարելի:
Ազատության եմ ես ձգտում,
Ազատության` հոգու, մտքի:
Ինձ նաև հոգնեցրել են
Բոլոր սկսված, բայց չավարտված
Պատմություններն այս քաղաքի,
Մթի քողով ծածկված
Կեղծ ժպիտը մարդկանց դեմքի,
Եվ հայացքներն այն խոժոռված,
Որ վանում են լույսն աչքերի:
Հոգնեցրել են սևով գծված
Երկար, բարակ ճանապարհները,
Որ տանում են փակուղի:
Գույներ եմ ես հիմա ուզում,
Գույներ` ճեղքելու մութը կյանքի:
Լույս եմ ուզում, ու արևը ափիս մեջ,
Մի բուռ երկինք ու լուսինը իմ գրկում,
Ջինջ ալիքներն աչքերիս մեջ,
Հույսի նավեր բաց ծովում:
Խինդ եմ ուզում ու ծիծաղ,
Ներկապնակ լի գույներով,
Ներկել կյանքն այս միապաղաղ
Վարդագույն իմ վրձիններով:

Հեղինակ՝ © Սոնա Հակոբյան