Ստեփան Ալաջաջյան «Անապատում»

► - Սպիտակները նեգր չեն… - Նրանց հոգին է սև, սև է նրանց խիղճը…

► Լռությունն այնքան էլ դուրեկան չէ, երբ մարդ հուսալքված է:

► Մարդիկ անապատից դուրս գազաններ են, իսկ մեծ քաղաքներում այնպես են բզկտում, կեղեքում, այնպես են ուտում իրար…անապատում ամեն մեկը մտածում է իր կաշին փրկելու մասին, ինչպես ոչխար: Այդ ոչխարի մորթու տակ հրեշներ կան, սարսափելի հրեշներ:

► Դժվար է հավատալ այնպիսի մարդուն, հատկապես նեղ օրերին, որին մի անգամ հավատացել են ու խաբվել: Հատկապես նեղ օրերում են ճանաչվում մարդիկ, և նրանց հոգու գծերը հայտնվում են այդ ժամանակ: Նեղ օրերի ընկերները երբեք չեն մոռանա իրար, բայց շուտ են մոռացվում նեղ օրերը: Ինչ եք դուք, երբ չեք կարող օգնել ձեր ընկերոջը. Ինչից եք ստեղծված դուք. Փողից…. Ամոթ է նեղն ընկած ընկերոջը  կողոպտել…Դուք ծախել եք ձեր խիղճը…

► Քաղցը... Դա ինչ-որ անհաղթահարելի ուժ է, որ նետում է մարդուն սարսափելի մեղքերի մեջ, տալիս ստոր ու քստմնելի երևակայություն:

► Որքան հանգիստ է փռված մարմինը, այնքան ալեկոծ է հոգին:

► Քաղցր է միայնությունը հոգնած ներվերի համար...

► Սրտի տեղ եթե քար լինի, ապա ոչ մի մարդ չի զգա այն մեծ հուսախաբությունները, որ զգում է ազնիվ զինվորը բանակում: Ամենևին: Խաղ են անում գեներալները: Իսկ այդ խաղը կարգադրված է:

► Կյանքն այսպես է, նրա ընթացքը ոչ ոք չի կարող ընդհատել, տրտմությունը, տանջանքը կարծրացնում են մարդու հոգին ու մարմինը:

► Ուրիշ է կյանքը, երբ այն կարողանում ես դիտել...

► Սովորիր. ինչ-որ կա կյանքում, կա նաև գրքերում, և հաճախ այն, ինչ չես գտնի կյանքում, կգտնես գրքերում...

► Դժվար է լքել մարդուն, որին սիրում են, հարգում և կապված ես զգում նրա հետ:

► Մանրուքների մեջ երևում է մարդկանց ամբողջ դեմքը: Մանրուքներից է կերտված մարդու հոգեկան ամբողջությունը:

► Ինչ չար է ժամանակը, մարդու սիրելիների պատկերներն իսկ ջնջում է հիշողությունից:

► Գեղեցիկ է կյանքը, երբ լեցուն է աշխատանքով:

► Կյանքը տնից է սկսվում և երանի նրան, ով կյանքը կվերջացնի իր տանը:

► Երջանկության մի ճանապարհ կա. Դա պայքարն է:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: