Ստեփան Ալաջաջյան «Չսպիացած վերք. հովիտներս ամայացան»
2022-01-21 1012
► Զարթնած ժողովուրդներն իսկույն հանձնվում են իրենց պատմության հին հիշատակներին և հուշերին, ապա երանելիորեն օրորվում են նրա օրորոցում: Զենքով օրորեցեք մեր ժողովրդի օրորոցը և ոչ թե մաշված երգերով:
► Ազգերը մեծության են հասնում ոչ թե այրելով ու խորտակելով, ոչ թե բռանակալ ու հարստահարիչ զորականներ ու պատերազմիկներ տալով, այլ այնպիսի գիտուն և առաջնորդ գլուխներ ծնելով, որոնք կարող են մարդկությունը լուսավորել և բարեշրջել:
► Պետք է սիրել ու հարգել այն մարդուն և այն երկիրը, որ ամեն ջանք թափում է` անցյալի սխալները սրբագրելու:
► Բայց տունը, ուր մարդ ծնվել է, չի մոռանում:
► Հայոց նախարարական տները ոչնչացրին 705 թվականին, հայոց բոլոր նախարարներին ու նրանց խորհրդականներին եկեղեցիներում վառեց արաբ մի զորապետ: Հայոց ռազմիկներին ու վաճառականներին երկրից դուրս քշեցին բյուզանդացիները: Հայոց կղերներին, հոգևորականներին աշխարհական դարձրին սելջուկները: Հայ ժողովրդից մի խոշոր հատված պարսիկ Շահ-Աբասը տեղահանեց, և արաբ Բուղան հայ ողջ մնացած իշխաններին արշավանքի դուրս բերեց ճակատամարտերում սպանվելու:
► Աշխարհում մենակ մնացած մարդու համար ամենաքաղցր բանը հոգում և մտքում զրուցակից գտնելն է, զրուցակից ոչ թե ձայնով խոսելու համար, այլ` մտքում, այսինքն` խոհերն անձայն հայտնելու և դիմացինի փոխարեն մտքով պատասխանելու, համաձայնվելու կամ առարկելու իր իսկ խոհերին:
► Այն ժողովուրդները, որ թշնամու ուժը չեն գնահատում, գործում են ամենամեծ սխալը:
► Կոմիտասի ձայնի մեջ շարականների ելևէջները չէին զսպանակվում, անկաշկանդ արձակվում էին եթեր, մինչդեռ Գինդը ճիգ էր թափում` ճիշտ ու անսխալ արտաբերելու երգը: Ո՛չ, ո՛չ, սա ուրիշ ձայն էր, սա նույնիսկ այն Կոմիտասի ձայնը չէր, որ երբեմն երգել է Մայր եկեղեցում կամ Սկյուդարի եկեղեցում: Ահա նրա ձայնը քսվում է մոմերին, ու բոցերը դողում են, դողում են ու բարձրանում, դողում են ու թեթև ծփանք տալիս օդին:
► Ամբողջ ազգը պիտի զինվի և` ոչ միայն հրացանով, այլև` հավատով, խելքով, ոգով:
Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով:
մեկնաբանություններ