Տա Թևեր «731 օր քեզ համար»
2020-11-21 77126
► Չի կարելի լացով ջրել այն հողը, որի համար տղերքն արյուն են թափել...
► Չգիտեմ ու երևի այդպես էլ չեմ իմանա, թե ո՞վ ենք մենք իրար համար: Ուղղակի ընկերնե՞ր ... «Ուղղակի ընկերներ» չեն լինում: Լինում են իրենց զգացմունքներից փախչող կամ դիմացինին կորցնելու վախով լցված մարդիկ...
► Միայն մի բան հաստատ կասեմ՝ կյանքում ամենամեծ ստորություններից մեկը «ընկերություն» բառի տակ սիրահարվածությունը թաքցնելն է, կամ սերն ընկերությամբ խեղդելը: Այդ պատճառով խնդրում եմ, մի՛ փչացրու ընկերություն բառի վեհ իմաստը՝ այն դարձնելով մեր խոսուն ու անիմաստ հարաբերություններն անվանելու միջոց:
► Ապրիլի հինգին նամակ ստացա նրանից: «Բարև սիրելի՛ս… Եթե անկեղծ, չգիտեմ էլ՝ նամակս երբ կհասնի քեզ կամ կհասնի՞ առհասարակ, թե՞… Միայն խնդրում եմ կարդալիս լաց չլինես, թե չէ հենց հիմա գրիչը վայր կդնեմ… Լաց չլինես, լա՞վ… Հա՛, սիրելի՛ս, վիճակն այստեղ իրոք լարված է, բայց չվախենաս, լսու՞մ ես… Ես երդվել եմ, որ հետ եմ գալու, ուրեմն երդմանս տերը կլինեմ… Գիտեմ, որ դու էլ ինձ հավասար ծառայում ես, եթե ես, զենքն ուսիս, սահման եմ պահում, դու էլ, աղոթքը շուրթերիդ, անքուն գիշերներ ես անցկացնում, անհանգստանում, վախենում, բայց հավատա՛՝ ամեն ինչ լավ է լինելու… Միայն թե մի՛ լացիր, մաքրի՛ր արցունքներդ ու ժպտա՛… Այսքան հեռավորության վրա անգամ ես զգում եմ քո ներկայությունը… Երեկ՝ առավոտյան, երբ զանգեցի քեզ ու վերջապես լսեցի քո՝ այդքա՜ն ուժ տվող ձայնը…. ես…. Ձայնդ լսելուց հետո թշնամու 25 հոգանոց խումբ ոչնչացրի իմ մի քանի փամփուշտով ու մի նռնակով… Հավատու՞մ ես….Ես զգացի՝ ինչպես ես թիկունքս պինդ գրկել ու մատներով բռնել զենքիս ձգանը…. Երեկվա կռիվը միասին հաղթեցինք… Միասին… Քիչ մնաց, դիմացի՛ր, գալու եմ…»: Այս նամակն ինձ այնքա՜ն ուժ տվեց ու այնքա՜ն հավատ: Սերեր կան, որ պարտվում են մանրուքներին, սերեր էլ կան, որ հաղթում են պատերազմներին:
► Գիտեմ, որ շուտով գալու ես... Գալու ես, որ շունչս պահած շնչիդ հետևեմ, որ առաջին անգամ զգամ մատներիդ հպումը, որ ամաչեմ սիրուն հայացքիցդ, որ հազար տարվա կարոտը խեղդելու չափ ուժգին գրկեմ ու գրկվեմ... Գալու ես, որ աշխարհին սովորեցնենք ուժեղ լինելու արվեստը, որ սիրենք իրար տիեզերքում եղած բոլոր կրակներից ավելի ջերմ, ջրի կաթիլներից ավելի մաքուր ու բոլոր լույսերից ավելի լուսավոր սիրով.. Գալու ես, որ ասեմ, թե ինչքա՜ն սիրուն երազ ես դու ու ինչքա՜ն երազելի իրականություն... Գալու ես, գիտեմ. չէ՞ որ ես այնքա՜ն եմ սպասում քեզ…
► Ուզում եմ՝ իմ միշտը լինես ու միշտ իմը լինես…
► Ասում են՝ սերը տարիք չի հարցնում, ես կասեի՝ սերը ոչինչ էլ չի հարցնում: Նա գալիս է աննկատ, նվաճում սիրտդ ու երջանկությունն է սկսում քեզ ուղեկցել ամենուրեք:
► Մենք միշտ ասում կամ լսում ենք խոսքեր, որոնք կապ չունեն իրականության հետ: Մենք հաճախ չենք գնահատում մարդկանց, չենք գիտակցում կամ չենք ուզում հավատալ, որ կարևոր ենք նրանց համար: Ու այդպես էլ չենք հասկանում, թե ո՞րն է խոսքի արժեքը...
► Սուտ է: Մարդուն չեն կարոտում: Կարոտում են նրա հետ անցկացրած վայրկյանները: Կարոտում են ոչ թե նրա շնչին, այլ նրա հետ շնչած օդին: Կարոտում են ոչ թե նրա բույրին, այլ նրա բույրով լցված օդը: Կարոտում են ոչ թե նրա ձայնը, այլ նրա փաղաքշական խոսքերը: Կարոտում են ոչ թե նրա աչքերը, այլ դրանց բարի հայացքը: Կարոտում են ոչ թե նրա գրկախառնությունները, այլ դրանց տված ջերմությունը: Կարոտում են ոչ թե համբույրները, այլ դրանց համն ու քաղցրությունը: Կարոտում են ոչ թե նրա հետ մինչև ուշ գիշեր ունեցած զրույցները, հանդիպումներն ու զբոսանքները, այլ ողջ ընթացքում մենակություն ու ունայնություն չզգալուն: Կարոտում ենք սիրելիի սիրով հագեցած ժամանակն ու ատում նրանից հետո մնացած դատարկությունը: Կարոտում ենք ոչ թե մարդուն՝ իր եղելությամբ, այլ նրա հետ կապվածին ու արդեն մերը դարձածին: Փաստորեն, կարելի է ասել՝ մենք ոչ մեկին էլ չենք կարոտում, մենք միայն կարոտում ենք ինքներս մեզ, ինչ-որ տեղ, ինչ-որ ժամանակ, ինչ-որ մարդկանց հետ մեր իսկ ունեցած «ես»-ին ենք կարոտում: Էգոիստ ենք, ի՞նչ խոսք:
► Գիտե՞ք, թերևս կյանքում ամենադժվար քայլերից մեկը գիտակցելով անգիտակցաբար մարդուց հրաժարվելն է: Մի բան է սխալվելը, մի ուրիշ բան է հասկանալը, որ սխալվում ես, բայց և հիմարի նման շարունակել սխալ ուղիդ՝ հրաժարվելով թե՛ սիրած մարդուց, թե՛ երջանկությունից:
Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով:
Դիտեք ավելին Մեջբերումներ Գրքերից բաժնում
մեկնաբանություններ