Թադևոս Տոնոյան Բանաստեղծություններ

Աշունն անծանոթ համ ունի քամու,
Բայց արև կա դեռ թեքված դաշտերին,
Հայրս երկնքում գինի է քամում,
Որ հյուրասիրի իր անհաշտներին։

Նստել ենք ահա արտի մեջ հնձած՝
Արբանյակների հրե գեսի տակ,
Ու չենք հասկանում հայրական ընծան,
Որ արյուն արժե ու մի փշե թագ։

Ի՛նչ ունենք տալու ու ի՛նչ առնելու,
Որ կռվում ենք կյանքն այսաշխարհային,
Էլ Հանճարն ուրիշ տեղ չի հառնելու
Հույնի, արաբի, հրեայի, հայի...

Մեզ ներելու չափ

Մեզնից Տիրոջը բան չէ հարկավոր,
Ո՛չ երկրի անկում, ո՛չ մարդու խուճապ։
Բայց Նրա Վերքը խորն է այնքան, որ
Չի ապաքինվում մեզ ներելու չափ,

Երանի՜ ուզեր՝ հոգիները մեր
Դառնային Իր խոր Վերքին վիրակապ,
Բայց ուր էր թե մեզ Նա այդպես ներեր
Ու ետ կանչեր իր Երկիրն իրական։

Համաստեղման կարգ

Իմ ապուտատը՝ ծամերով դեղձուն,
Մեր արյան համար աղոթեց կամաց,
Որ Մարդու ցեղի արյունն ստեղծուն
Կյանքը հասցնի աստղին միգամած,
Ու որ տիեզրի ճամփեքին հեղձուկ
Չխորշի մեզնից Տերը ակամա,
Նա մեզ հետ դրեց զատկի ներկած ձուն
Եվ Գիրքն ի վերա Տերորդու՝ գամված
Որպես կողմնացույց, որով Ասողի
Ու Լսողների աստղերն անքանակ
Դեռ համաստեղման կարգին պիտի գան։

Հողերկրպագու անձս

Ավելանու՜մ են… ավելացնու՜մ եմ պարտքերս Աստծուն,
Ու փոքրանում է տեղն իմ երկնքում, նվազում գանձս,
Մնացինք այսպես հայտնի ու անհայտ հանրային ցածում
Քրիստոնյա երգն ու հողերկրպագու անխոնարհ անձս:

Բայց էլ Որդու պես չեմ ընդունելու զոհամատուցում՝
Անտիկ քսության այդ շրջացոլքը՝ սրտում դիցերի,
Քանի որ հին գիրն իմ դատապարտյալ ու փոքր ածուն
Մաշվում են՝ որպես քարտեզ անճանաչ ու սոսկ… իղձերի:

Ինձ մնում է լոկ՝ Ձիրքով Ստեղծումի հարազատ մնամ
Իմ Հորենական Նմանողությանն ու Չարչարանքին,
Որ մի օր կանգնեմ խաչին, մահվան ու կյանքին հանդիման
Ու հանապազօր հացի պաշարով բարձրանամ երկինք: