Վահան Թոթովենց «Հովնաթան`որդի Երեմիայի»

► Դու պատվիրեցիր, պապ, որ չբաժանվենք այս կավից, ես բաժանվեցի, բայց կրծքիս վրա միշտ կրելով այս կավից մի ափ, նա խփում էր իմ կրծքին, և ես միշտ սարսռում էի նրա ջերմությունից. ահա վերադարձել եմ, պապ, այս կավի կարոտով, իմ էությունը վառվում է այս կավի բույրով, այս կավի անիմանալի և անքննելի ջերմությամբ: Պապ, ես կուրծք տվի աշխարհի երկաթյա հողմերին, ապրեցի նրա կյանքի բոլոր հուզումները, իջա կյանքի հատակը, լսեցի ամենից աղեխարշ կանչը կյանքի, ապրեցի և վերապրեցի մարդկության ողբերգությունն ու կատակերգությունը: Մարդկության մեծագույն մասը տառապում է թշվառությունից: Աշխարհի խորագույն ողբեգությունը ոչ թե մահն է, այլ կյանքի թշվառությունը: Եվ թշվառությունը ծնեցնում է ազնվագույն ատելությունը, զրահապատում հոգին, դարձնում է մարդուն ըմբոստ և դյուցազն:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: