Վահե Բաղինյան «Պահմտոցի»

Մանկությունս հետ բեր, հա՛յր: Խաղալիքներս թափ տուր նկուղի փոշուց ու բեր հատակին լցրու աղմուկով: Անկողնուս նստի՛ր, շոյի՛ր գլուխս, ասա՝ «իմ բալես», որ թերթվող հեքիաթի կարիքը չզգամ:​ Հե՛տ բեր շորերս ցեխոտված, կեղտոտ, արմունկներս վերքոտ, ծնկներս քերծված: Սպիերն են հիմա միայն մնացել, որպես վկաներ թավալգլոր մանկության: Նորից եմ ուզում աշխարհը տեսնել: Բոլորից բարձր: Ուսերիդ նստած: Բռնի՛ր ինձ նորից, թռցրո՛ւ վերև ու գրկիր ամուր: Ամո՜ւր, որ ճչամ: Որ ուրախությունից մազերդ քաշեմ, որոնց ճերմակը ափսոս չտեսա: Ուղղորդի՛ր քայլերս՝ ծուռումուռ, ընկնող, որ գետնից ելնեմ ծնկներով քերծված աշխարհ ներխուժեմ: Խորհուրդներ տուր ինձ, որ կեղծը զտեմ, ինքս չտրվեմ կեղծավոր կյանքին: Գլուխս կախեմ միայն գովեստից, ժպտամ ի սրտե ու մաքուր լինեմ, որքան էլ կյանքը ներսս քարկոծի: Բացատրի՛ր, ասա՜, ինչո՞ւ աշխարհը ուսերիդ վրա անկեղծ էր, կանչող, իսկ հետո դարձավ վանող ու անգույն: Ինչո՞ւ իջեցրիր ուսերիցդ ինձ, հայր: Այնքա՜ն էր անկեղծ աշխարը այնտեղ: Նոր տարվա գիշերը քայլերով կամաց սենյակս մտիր, թաքուն համբուրիր, որ առավոտյան բարձիս տակ փնտրեմ ու չհասկանամ, որ ձմեռ պապին չի եղել երբեք: Մտազբաղ նստիր, ծխիր անդադար, որ ծխի միջից հայացքդ տեսնեմ՝ ինձ միշտ հետևող, հոգատար, բարի: Խաղալիքներս բեր, հա՛յր, ու հետս խաղա: Ի՞նչ իմանայի, որ «կռիվ-կռիվ»-ը հասուն տարիքում ուրիշ է այսքան: Գիտե՛մ: Հիշո՛ւմ եմ: Զգուշացրել էիր: Ե՛կ նորից խաղանք մեր պահմտոցին: Աղմկո՜տ, խելա՜ռ: Երբ ամեն անգամ ես քեզ գտնում էի հենց նույն անկյունում՝ պահարանի մոտ: Ի՞նչ իմանայի, որ մի օր​ կգա ու թաքնվելդ հավերժ կդառնա: Որ ոչ մի անկյուն, ոչ մի պահարան քեզ չի​ թաքցնի, տեղդ չի մատնի: Որ նույնիսկ​ սուր ճիչս​ քեզ հետ չի​ բերի:
Պահմտոցին, պա՛պ, մենակ չեն խաղում: Ստիպված քեզ իմ մեջ եմ անընդհատ փնտրում: Ու միշտ պարտվում էս խաղի վերջում:

Հեղինակ՝ © Վահե Բաղինյան