Վահրամ Ալազան «Հյուսիսային աստղ»

► Առանց տառապանքի սեր չկա։ Եվ ժամանակավոր այդ տառապանքի մեջ, դողացող մարմնով, ես քեզ ավելի եմ սիրում, քան այն ժամանակ, երբ ծաղիկներ էի քաղում քեզ համար...

► «Նատալյա Սեմյոնովնա Կան բաներ, որոնք մարդկային լեզուն դժվարանում է ասել, բայց թուղթը կասի։ Մենք հանդիպեցինք իրար երկու անգամ կյանքում։ Միանգամ երկարատև, մի ամբողջ օր, մյուս անգամ՝ հաշված րոպեներ։ Այդ հանդիպումների ժամանակ մենք շատ բաների մասին խոսեցինք, բայց բախտորոշ մի բառ որը թրթռում էր իմ շուրթրին, ես արտասանել չկարողացա։ Ավելի շատ համարձակություն չունեցա արտասանելու այդ բառը՝ չխռովելու համար քո ամոթխածությունը։ Կա՞ր արդյոք այդ բառը քո շուրթերին, ես դա չգիտեմ։ Մանավանդ վերջին հանդիպման ժամանակ։ Մենք իրար հետ խոսում էինք հարազատների պես: Այժմ, քեզնից հազարավոր կիլոմետրերով հեռու, անկեղծությամբ խոստովանում եմ, որ ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ։ Այրող կարոտով սիրեցի մեր երկրորդ, անակնկալ բաժանումից հետո։ Ներիր իմ անկեղծ խոստովանության համար։ Իսկ դու, ինչպե՞ս։ Համամի՞տ ես ինձ։ Գրիր առանց քաշվելու։ Եղիր անկեղծ...Մուշեղ» «Սիրում եմ»,- իրեն լսելի ձայնով շշնջաց Նատալյան և նամակը սեղմեց կրծքին... «Հարգելի Մուշեղ Դուք ուզում եք որ ես անկեղծորեն գրեմ սիրո՞ մասին։ Այդ շա՜տ է դժվար, մանավանդ աղջկա համար։ Բայց փորձում եմ պատասխանել ձեր հարցին և հավատացած եմ, որ դուք ինձ լրիվ կհասկանաք։ Այն զգացմունքները, որոնք առաջին անգամ զարթնեցին իմ մեջ, օջախի բոցերի առաջ, ջրվեժի մոտ, որոնք անջատման պահին մղկտացրին իմ սիրտը, այն փաստը, որ դուք թե՛ երազներում, թե՛ իրականության մեջ միշտ իմ աչքի առաջ եք, և այն, որ ես առանց ձեզ չեմ կարող պատկերացնել իմ գոյությունը,- եթե այս բոլորը միասին սեր է կոչվում, ուրեմն՝ այո։ Ձեր հարցին այսքանը կարող եմ պատասխանել։ Ուղարկում եմ գրքի ծալքերում չորացած թերթիկներ այն վարդերից, որոնք ջրվեժի մոտ քաղեցիք ինձ համար։ Նրանք թրջված են իմ արցունքներով, և իմ փոխարեն կպատասխանեն այն հարցին, թե արդյո՞ք հիշում եմ ձեզ, թե՞ մոռացել եմ․․․ Իսկ այն վիրակապերը որոնցով դուք այնքան խնամքով փաթաթեցիք իմ վերքերը, և հավիտյան կապեցիք սիրտս ձեզ հետ, ես պահում եմ որպես նվիրական մասունք...Նատալիա»

► Կյանքում հաճախ է պատահում, երբ մարդ առանց նախնական պատճառի տխրում է։ Այդ տխրությունը գնալով ավելի է թանձրանում ու վարակում է նրա էությունը։ Սիրտը նեղվում է, ծանրանում է, աչքերը թախծոտ են դառնում և դեմքի արտահայտությունը փոխվում է։ Երբ նա սկսում է մտածել, թե որտեղի՞ց, ի՞նչ պատճառով ծնվեց այդ տխրությունը՝ դժվարանում է պատասխան գտնել։ Հաճախ առիթը չնչին, շա՜տ չնչին է լինում, բայց ինքն իրեն աճելով, մեծանալով, ծանր քարի նման կախվում է մարդու սրտից և ասես փորձում շնչահեղձ անել նրան։ Տխրության այդ չնչին առիթն աճում, մեծանում է ճիշտ այնպես, ինչպես ձնագնդակը՝ փափուկ ձյան վրա գլորելիս։ Այդպես էլ ուրախությունը։ Նա հաճախ ծնվում է հանկարծակի, չգիտես ինչ առիթից, և քամու դեմ վառվող կերոնի բոցերի պես բորոքվում ու տարածվում է։ Սիրտը ջերմանում, ուռչում է հրճվանքից, աչքերից ուրախության կայծեր են թռչում, դեմքն ավելի արտահայտիչ դառնում։ Ո՞րն է առիթն այդ ուրախության,- մտածում է մարդը։-Նա հաճախ կամ չի գտնում կամ առիթն այնքան փոքր է լինում, որ զարմանում է իր անտեղի ուրախության վրա։ Իսկ երբեմն էլ նրան թվում է, որ այդ առիթը գալու է, ինչ-որ լավ բանի է սպասում նա, ինչ-որ ուրախ դեպքի, հաճելի անակնկալի և իր ներքին, չպատճառաբանված ուրախությունը կարծես սկիզբն է գալիք ավելի մեծ, ավելի երջանիկ առիթի...

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: