Վարդգես Պետրոսյան «Ինչու են շուտ մեռնում ծաղիկները»

► Բոլոր ծաղիկներն էլ երևր ինչ-որ մարդիկ են, որոնք հողից դուրս գալով փնտրում են մեկին և որովհետև չեն գտնում, մեռնում են շուտով, մեռնում են վերջին անգամ: Ու ես հասկացա, որ աշխարհում ոչինչ չես գտնի երկրորդ անգամ և դրա համար ուզեցի գոռալ իմ ծաղկային ամբողջ ձայնով. -«Մի' կորցնեք, մարդի'կ»: Այս տողերը մի աղջկա համար էին, որին սիրում էի ու որին չգտա: Դրա համար ձեզ եմ տալիս, մարդիկ, որ կյանքում միշտ կորցնում եք ամենաթանկը:

► Ոչ մի բժիշկ չի հասկանում, որ մարդիկ մեռնում են միայն այն ժամանակ, երբ հոգնում են:

► Գրքերը մի քիչ նման են բամբասասեր մարդկանց. նրանք իրենց գաղտնիքներն ասում են ամենքին, ուրեմն` ուրիշին էլ կասեն...

► Մի անգամ գայլը մարդու շալակն է բարձրանում և ասում. «Ինձ տար այնտեղ, որտեղ մարդն իրեն արած լավությանը լավությամբ է պատասխանում և ես քեզ բաց կթողնեմ»: «Կտանեմ»,- ասում է մարդը: Ճամփա են ընկնում ու... ու մինչև օրս գնում են, երեք հազար տարի է՝ մարդը շալակած տանում է: Այդպիսի տեղ չկա, այդպիսի մարդ չկա...

► Մեր սերը նման էր խարույկի, որ մենք ծածկել էինք ուզում ձեռքերի ափերով` թեպետ կրակը թեժ էր ու անդիմադրելի: 

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: