Վարդգես Պետրոսյան «Օր և կյանք»

► Հետո նա կարծես մոռացավ իմ գոյությունը, կավիճով գրված անուն էի, ջնջեց իր գրատախտակից:

► Գույնզգույն, թղթից սարքած այդ տիկնիկը, որը լիքն է բառերով, բառերով, բառերով… Եթե նրա գլուխը ծորակ ունենար և բացեիր, կհոսեին բառեր, միայն բառեր: Աստվա~ծ իմ, իսկ չէ՞ որ ես նրան սկզբում սիրեցի հենց այդ բառերի համար: Ի՜նչ  սիրուն զրույցներ էինք ունենում, չափելով Երևանը ծայրից ծայր, սրճարանում խելոք բաների մասին խոսելուց հետո ամեն մեկը գնում էր տուն, իսկ հիմա մեր երկուսով է որ տունը տուն պիտի դառնա:

► Ահագին ժամանակ կլիներ փողոցով այդպես չէի քայլել, միշտ հարկավոր է լինում հևիհև քայլել՝ աշխատանքի, մանկապարտեզ, խանութ, շուկա: Լարովի տիկնիկ եմ, մարտկոցներս արդեն նստել են, նոր մարտկոց չկա:

► Իսկ ինչո՞ւ ես կուլ տալիս, ներսումս հանկարծ ճչում է մեկը, դու ինքնասիրություն չունե՞ս, դու պա՞տ ես, գրասեղա՞ն ես, թո՞ւղթ ես, որ վրադ ինչ ուզեն գրեն-ջնջեն:

► Ուսերին դրված ամեն բան չէ, որ գլուխ է, մադամ, բազմոցին փռված ամեն մի փալաս չէ, որ տղամարդ է, պարոն:

► Ոչ մեկը մյուսին չէր լսում, երևի սրանց համար կարևորը խոսելն է, որ ցուցադրեն իրենց խելքը, գործածեն լսած-կարդացած բառերը:

► Ամեն հայր երեխայի հպարտությունը պետք է լինի:

► Ոչ, չեմ հանձնվի, թող սատկեն հուշերի մեղուները, որ իմ կյանքում ոչ թե մեղր են սարքել, այլ թույն: Իմ անցյալը մեռած փեթակ է, ոչ մի կաթիլ մեղր չմնաց, դատարկ փեթակ է:

► Երբ հավաքում էի գրքերս, տեսա, թե քանի գիրք է ծալած որևէ էջի վրա, թուղթ է դրված մեջը. Սկսել եմ, չեմ վերջացրել, ընտրել եմ, որ կարդամ, չեմ կարդացել: Խորթացած մտերիմների էին նման այդ գրքերը և ինձնից խռոված էին թվում...

► Ծովը նրանով է ծով, որ երբեմն դուրս է գալիս իր ափերից, նաև ավերվածություններ է անում: Եթե դուրս չգա ափերից, ծովը կարող է և ճահիճ դառնալ կամ վիթխարի մի ջրափոս: Մարդը նրանով է մարդ, որ երբեմն պիտի դուրս գա իր ափերից, պիտի ըմբոստանա իր ճակատագրի դեմ, պիտի ասի բաներ, որ մնացած օրերին խեղդում է իր մեջ, թեպետ հետո պիտի հանդարտվի` ինչպես ծովը, մինչև․․․ մինչև հաջորդ ալեկոծություն։

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: