Վարուժէ «Տերևների նոթատետրից»

Նստած սպասում եմ, որ դու գաս...Կայարանները՝ գնացքներին, կանգառները՝ ավտոբուսներին, ես էլ քեզ եմ սպասում։ Տարօրինակ, անբացատրելի զգացում է սպասումը։ Առանց դժվարության հաղթահարում, քեզնից յուրացնում է մտքերդ և երես առած երեխայի պես թափթփում է գրասեղանիդ թղթերը, հուշերի պահարանը։ Հանգիստ նիրհող հուշերն էլ արթնանում ու բաց չեն թողնում, կլանում են էությունը քո... Կայարանները սպասում են գնացքներին, ես՝ քեզ... Ժամացույցի սլաքները սկսում են ետ պտտվել։ Գիտակցության մեջ ուրվագծվում են ծանոթ ու մտերիմ, օտար ու պատահական դեմքեր, իրադարձություններ՝ իր ժամանակի մեջ աննկատ ու անէ, բայց անցյալի զգացողության բարձունքից՝ անմոռաց... Եթե հիշողությունդ քեզ և դու էլ անցյալիդ չես դավաճանել, ապա առանց դժվարության կմտաբերես... Սովորական մի օր էր, հանդիպման մի օր, և որը հետո պիտի կոչվեր վերջին հանդիպման օր։ Այդ հետո: Երկար սպասված ու անընդհատ հետաձգված հանդիպումը պիտի աննկատ վերածվեր վեճի. ես զուր եմ փորձում համոզել, որ եթե սիրում ես ու հավատում, ապա ինչպես կարող էիր ոչինչ չասել ու այդքան երկար ժամանակ չգալ տեսակցության։ Չէ՞ որ նախորդ օրերին գալիս էի ու քեզ սպասում, չէ՞ որ տանը, թե դրսում քե՛զ էի փնտրում զառանցանքի մեջ, ուղեղս չէր անջատվում իրականությունից, չէր ընդունում ոչ մի պատճառաբանություն, ամենուր դու էիր, քո զգայապատրանքը, քո ուրվականը, քո ձայնը։ Այդ օրերին մեկ առ մեկ ծանոթացա զբոսայգու յուրաքանչյուր ծառի ու թփի հետ, հաշվեցի ճանապարհների բոլոր աստիճաններն ու անգամ՝ աղբարկղերի քանակը։ Աստված գիտի, թե քանի՜ պտույտ եմ կատարել քաղաքի փողոցներով ու քանի՜ անցորդի նայել՝ քեզ գտնելու թաքուն հույսով։ Ինչևէ, չէիր գալիս ու չկայիր, և երբ եկար, բերեցիր քեզ հետ ոչինչ չասող բացատրությունները, թե ծնողներս տանն էին ու չէի կարող բացակայել, թե ինչ՞ է՝ ընդհամենը երեք օր չենք հանդիպել, թե հեռախոսը չէր աշխատում, թե հիվանդ էի ու անտրամադիր... Գուցե երկուսս էլ ճիշտ էինք յուրովի, բայց ժամանակին չհասկացանք ճշմատրության երկակիությունը, և որ այդպես կարելի է շատ շուտ կորցնել ամենահարազատ մարդուն։ Չհասկացանք, որ երկուսից յուրաքանչյուրը պետք է կարողանա իրեն լուռ զոհաբերել և հաճախ անել այն ինչ, ցանկալի է մտերիմ մարդուն, որպեսզի այդ մերձությունը կյանք ու հարատևում ունենա՝ անկախ կյանքի բոլոր հանգամանքներից։ Ի վերջո չհասկացանք, որ կարելի՛ է, կարելի՛ է սպասել օրեր-տարիներ շարունակ, որպեսզի նա գա՛, գա՛ ու կրկին փորձի արդարանալ, գա՛ ու սպասման հետքն անգամ չմնա, գա՛, որ գետերը իրենց հունով հոսեն, ծովերը տեղավորվեն իրենց ափերի մեջ, մոլորակները երբեք չկորցնեն իրենց ուղեծիրը ու շատ սովորական հանդիպենք ու մոռանանք չորս պատերից ու զբոսայգու ծառերի պատվարից այն կողմ գտնվող աշխարհի գոյությունը... Նստել սպասում եմ, որ գաս ու կսպասեմ, եթե չգաս ոչ միայն այսօր, այլ՝ վաղը, օրեր-տարիներ շարունակ։ Ի վերջո, մեզանից մեկը համարձակություն ունենա սպասելու, որ գնացքները հաստատ հասնեն իրենց կայարաններին, ավտոբուսները՝ իրենց կանգառներին, ես՝ քեզ։ Այսպես, սպասողը՝ ես եմ...

Հեղինակ՝ © Վարուժէ (1997թ., շարունակելի)