Վիլհելմ Հաուֆ «Շպեսարտի պանդոկը»

► Մարդու գոռոզությունը բռնում է կործանվելուց առաջ:

► Մի հարյուր տարի սրանից առաջ, գոնե այդպես էր պատմում պապս, աշխարհիս երեսին շվարցվալդցիներից ազնիվ ժողովուրդ չկար: Հիմի, որ փողն այսքան շատացել է երկրում, մարդիկ էլ դարձել են անխիղճ ու վատ:

► Օհ, հավատա դու իմ խոսքին,
Հոլանդիայում ծով է ոսկին:
Դու չես գտնի կյանքում իսկի
Այդքան ոսկի:

► Հեռու կաց գինետնից, Պետեր, այնտեղ գնացողներից դեռ ոչ մեկը լավ բախտի չի հասել:

► -Գլո՞ւխդ ցավեց, երբ վերջերս մեկը քեզ խաբեբա ու անպիտան անվանեց: Փո՞րդ ցավեց , երբ գավառապետը եկավ քեզ տնից դուրս շպրտելու: Ի՞նչը , ասա ինձ, ի՞նչն էր, որ քեզ ցավ պատճառեց :
-Սիրտս, _ ասաց Պետերը, ձեռքը սեխմելով բաբախող կրծքին, որովհետև մի պահ նրան թվաց, թե սիրտը տակն ու վրա է լինում:

► Էլ ի՞նչ պատասխան պիտի տար այն մեկին` նրան, ում պատկանում են բոլոր անտառները, բոլոր ծովերը, բոլոր լեռներն ու մարդկանց կյանքը: Գիշերն էլ տանջվում էր քնի մեջ ու ամեն անգամ աչքը փակելիս վեր էր թռչում մի քաղցր ձայնից, որ ասում էր. «Պետե՜ր, քեզ համար մի տաք սիրտ գտի՜ր»։

► Ով ճամփորդում է Շվաբիայով, լավ կանի չմոռանա գոնե կարճ ժամանակով մտնել Շվարցվալդ` ոչ թե ծառեր տեսնելու համար, թեև ամեն տեղ չէ, որ կպատահեն այդպիսի անհամար բազմությամբ հպարտորեն վեր խոյացող եղևնիներ, այլ` մարդկանց, որոնք խիստ տարբերվում են շրջակա բնակիչներից:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: