Վրեժ Իսրայելյան «Սև խավիար»

► -«Թուլություն, անունդ կին է». ո՞վ է ասել:
Ստիպեց, որ թարգմանեմ: օղուց քաղցրացած թուրքը ձեռքը հորս ուսով գցեց և ասաց, որ եղբոր ես սիրում է նրան: Հետո հայրս թուրքին պատմեց նրա հայրենակից գեներալ Մխտիևի մասին, որը ստալինյան ճամբարում մի շարք անախորժություններից փրկել է իրեն: Հետո հայրս ստիպեց, որ ես խմեմ իր ընկեր թուրքի կենացը: Ես, իհարկե, կարող էի հրաժարվել: Կարող էի հետևել մորս օրինակին: Կարող էի, բայց այդ օրը ես հորս զինվորն էի և անտրտունջ կատարում էի նրա հրամանները: Իսկ նա ասում էր.
-Ամեն ինչ սուտ է: Ճիշտը մարդն է, որը ծնվում է մերկ և առանց ածականների... հասկանո՞ւմ ես, լակոտ, առանց ածականների...
Հայրս ուզածի չափ չարաշահեց մորս ընձեռած ազատությունը և այնպիսի բաներ ասաց, որ ես էլ, թուրքն էլ ապշեցինք: Մեր հյուրը լկտիացավ այն աստիճան, որ ձեռքը ուսովս գցեց: Ես էլ թուլացա այն աստիճան, որ ուսս ետ չքաշեցի:
-Աշխարհը էսպես եկել, էսպես էլ գնալու է,-ասաց հայրս:
Թուրքը չժխտեց, հավանաբար, նրան ձեռնտու էր աշխարհի «էսպես գալու և էսպես գնալու» գաղափարը: Ես առարկություններ ունեի, բայց լռեցի: Տխուր է այն սասունցու վիճակը, ով չի առարկում, թեկուզ ինքն իրեն: սա ավելի ծանր բան է, քան գերությունը. գերին ազատագրվելու հույսը երբեք չի կորցնում:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: