Ուիլյամ Շեքսպիր «Սոնետ 5»
2014-03-06 5663
Թարգմանությունը
ՍԱՄՎԵԼ ՄԿՐՏՉՅԱՆԻ
Ժամերը, որոնք այնպես քնքշորեն արարեցին քեզ
Եվ հայացքդ վառ, ուր ապրում են քո աչքերը անգին,
Անգութ դահիճներ կդառնան մի օր աչքերին քո հեզ,
Եվ բռնակալներ՝ հավասարապես տգեղ աչքերին,
Քանզի անանդորր ժամանակը միշտ քշում է ամառն
Ու նրան, անարգ ձմռանն հանձնելով, խեղում է անլուր,
Եղյամ է դառնում խեժը ծառերի, մեռնում է անտառն,
Ու ձյան բեռան տակ անպտղությունն է տիրում ամենուր:
Բայց եթե ամառն իրենից հետո չթողներ ոչինչ,
Եթե չզտեր սրվակում բանտած գերի մի կաթիլ,
Գեղեցկությունը անդարձ կկորցներ էությունն իր ջինջ
Եվ անհիշատակ կհալչեր ինչպես աննշան փաթիլ.
Զտված ծաղիկներն ագամ ձմռանը մնում են անեղծ,
Խամրում արտաքուստ, սակայն չեն կորցնում էությունն իրենց:
Բոլոր սոնետներն՝ այստեղ:
Դիտեք ավելին Սոնետներ բաժնում
մեկնաբանություններ