Յուրի Սարգսյան «Աֆրոդիտե»

-Սիրու՞մ ես ինձ:
-Ոչ:
Նայեցի նրա աչքերին, նայեցի այնպես, ինչպես նայում է դիպուկահարը իր զոհին՝ լարված, բայց հավասարակշռված: Զգացի, որ չի խաբում: Ինչու՞ պետք է խաբի: Խաբելը, ասում են, վատ բան է, բայց մեզ համար երբեմն հաճելի է լինում, երբ մարդիկ խաբում են: Սա հենց այդ դեպքն է. նայում եմ աչքերին ու հասկանում, որ ատում եմ այդ պարզ ու սիրուն աչքերը: Հիշում եմ՝ ինչ եղավ: Ես ուսանող էի, նա էլ մեր կուրսից: Հիմա, որ հիշում եմ նրա աչքերը այն ժամանակ, չեմ հասկանում՝ ինչու՞ չէի ատում դրանք: Մի օր ծանոթացանք, ծանոթացանք, իհարկե, ոչ այնպես, ինչպես ֆիլմերում է լինում. գրքեր շալակած՝ գնալիս իրար չխփեցինք, որ հետո էլ գրքերը թափվեն, ու ես հավաքեմ, կամ էլ փողոցով քայլելիս մեքենան չուզեց նրան հարվածել, որ ես էլ հրաշքով մոտ լինեի ու թռիչքով բռնեի նրան՝ վնասելով ինքս ինձ: Ոչ, ծանոթացանք առանց իրար վնասելու, հասարակ պայմաններում: Ուսանողական երեկո էր: Գինուց մի քիչ հարբած՝ նստած էի ուրախ ու հետևում էի անցուդարձին: Հանկարծ տեսա նրան. սիրուն էր: Մտածեցի, որ նման սիրուն աղջիկները միշտ էլ ընկերներ են ունենում, բայց հետո հարցուփորձ արի. պարզվեց՝ այդպես չէ: Նկատում եմ՝ նա էլ ինձ է նայում: Մտածում եմ՝ երևի մարդկանց մեջ էլ ինչ-որ ուժեղ գրավիտացիոն ուժ կա, որով նրանք ձգում են իրար, ու հետո այդ ուժի բնույթը դառնում է վանողական, ու նրանք իրարից հեռանում են, այսպիսի օրենքները բացատրություն չունեն, կարիք էլ չունեն բացատրվելու: Գլխովս անցնում է՝ մոտենամ ու լկտիաբար ներկայանամ նրան. ի՞նչ կա որ, այսօրվա աղջիկները սիրում են լկտի ու անտաշ վերաբերմունք, որովհետև նույն պատասխանն էլ նրանք են տալիս, հետո հանկարծ նայում եմ աչքերին ու միտքս փոխում: Վեր եմ կենում ու մոտենում: Մարդիկ պարում են, պարում են ուրախ երաժշտության տակ, միայն ուրախ տրամադրությամբ: Երբ ուրախ երաժշտությունը վերջանում է, սկսում է տանգոն: Այստեղ մարդիկ կիսվում են. մի մասը (աղջիկները) հեզաբար (հաճախ հեզությունը սեթևեթանքի է վերածվում) գնում նստում են մի անկյունում՝ անհամբեր սպասելով իրենց մոտեցողներին՝ որոշներին մերժելու համար: Մի քանի զույգ էլ ձևավորվում է հենց պարադաշտում՝ նախորդ պարից հետո: Սրանք այն զույգերն են լինում, որոնք առանց ամաչելու առավոտները կամ երեկոյան համբուրվում են ուր պատահի: Իսկ նրանք, ովքեր սպասում են միայն մեկից հրավեր, ուղղակի տխուր նստում են մի անկյունում՝ ուշադիր հետևելով՝ թե ինչպես է իրենց ընտրյալը պարում ուրիշի հետ: Իսկ նա կարծես չէր դասվում ոչ մի շարքի, նա ուղղակի նստել էր ու հետաքրքրությամբ դիտում էր պարողներին ու չպարողներին: Միանգամից նկատեց մոտենալս ու նույնիսկ գլխով թեթևակի շարժում արեց՝ հասկացնելով, որ նստեմ:
-Սուրեն,-ասում եմ միանգամից՝ առանց վերլուծելու իրավիճակը:
-Անի,- ու նա պարզում է ձեռքը:
​Մի վայրկյան անգամ կտրվում եմ աչքերին նայելուց (մինչ այդ միայն աչքերին էի նայում) ու նայում նրա քնքուշ ձեռքերին: Դառնում եմ ժամանակի հարյուրերորդական մասը գրանցող սարք ու փորձում վայրկյանում հարյուր անգամ հիանալ նրա ձեռքերով, իսկ երբ դրանք սեղմում են իմ ձեռքը, ես այնքան եմ հիմարանում, որ մոռանում եմ անգամ, որ խմած եմ: Հայացքս կտրում եմ ձեռքերից, ու էլի սկսում նայել նրա աչքերին: Ախր ի՞նչ կա այդ աչքերում…Չգիտեմ: Մի քանի րոպե նայում եմ նրան, նա էլ՝ ինձ: Եթե ամուսնացած լինեինք, գուցե ես նրա ոտքերին կնայեի, իսկ նա իմ գրպանին, իսկ այժմ նայում եմ միայն նրա աչքերին, նա նույնպես: Կարծես ինչ-որ էլէկտրական լար միացրել է մեզ երկուսիս ու իր մագնիսական դաշտով մեզ անզգայացնում է: Հետո սկսում եմ խոսել դեսից-դենից: Ինչի՞ մասին են սովորաբար խոսում այդ ժամանակ. ես սկսում եմ այդ երեկոյից՝ ասելով, որ ամեն ինչ շատ հաճելի է, հետո սկսում եմ խոսել կուրսից ու նրա անդամներից, հետո պատմում եմ իմ առօրյա կյանքի մասին ու ստիպում, որ նա էլ պատմի: Իսկ վերջում, իհարկե, մի ընդհանուր ծանոթ ենք գտնում ու սկսում նրանով ծիծաղել:
-Պարե՞նք,- ասում եմ:
Հիմա կասի՝ երկու րոպե խոսել եմ, ոգևորվել է: Այդ ժամանակ միշտ այդպես են ասում, կամ եթե չեն ասում, հաստատ մտածում են, ու վերջապես հրաժարվում՝ գտնելով հազար ու մի պատճառներ, որոնցից շատերը անգամ չեն էլ կարող որևէ պատճառ հանդիսանալ, իսկ ոմանք ասում են ճակատիդ՝ մենք իրար լավ չենք ճանաչում: Անին դրանցից էլ չէր: Անգամ թեթևակի ժպտաց ի պատասխան և ասաց.
-Պարենք:
Հենց այդ պահին վերջացավ ուրախ երաժշտությունը, կարծես մեկը լսել էր մեր խոսակցությունը և գլխի ընկել, որ պետք է տանգո դնի: Այդպես էլ եղավ. հնչեց մի արտակարգ տանգո (ինձ թվաց, որ այն հատուկ մեզ համար էին երգում), որի նուրբ նոտաների տակ բռնեցի նրա ձեռքից, ու առաջ անցանք: Ձեռքը բռնելիս նույն զգացումը կրկին համակել էր ինձ, այն զգացումը, որ եղել էր առաջին անգամ ձեռքը սեղմելիս, ու ես հասկացա, որ չեմ ուզում նրա ձեռքից բաց թողնել: Նա էլ երևի նույնը մտածեց, որովհետև մինչև պարը սկսելը ձեռքիցս բաց չէր թողնում, նույնիսկ ամուր բռնել էր՝ կարծես վախենալով կորցնել այդ ձեռքը, ինչպես լինում է սարսափ ֆիլմերում: Հասնում ենք պարադաշտ: Ես նրա ձեռքը բաց եմ թողնում ու գրկում նուրբ իրանը, ու ինձ թվում է, թե անկախ ինձնից ձեռքս ուղղակի սահում-իջնում է նրա իրանով, այնքան նուրբ ու բարակ էր այն: Նա էլ է ինձ համարյա գրկում, ու մենք սկսում ենք պարել: Այնքան մոտիկ էինք, որ լսում էի՝ ինչպես է նա շնչում: Նա էլ արդեն գլուխը հենել էր կրծքիս ու անզգայացած ունկնդրում էր սրտիս բաբախյուններին: Միայն ցավում էի, որ չէի կարողանում նայել նրա աչքերին,նայել այդ մանկական ու անմեղ աչքերին, որովհետև նա շատ մոտ էր ինձ ու գլուխը հենել էր կրծքիս: Այժմ նրան երևի ավելի շատ հետաքրքրում էին իմ սրտի բաբախյունները, քան մելամաղձոտ մեղեդին: Ես էլ անջատվել էի, մանավանդ, որ մի քիչ հարբել էի: Երբ մեղեդին մոտենում էր ավարտին, ես ակամայից բռնեցի նրա մազերից: Զգացի, որ նրա մազերը նույն ձևով կախարդում են ինձ, ինչպես նրա աջ ձեռքը, որն այնքա՜ն նուրբ էր սեղմում իմը, ինչպես արհեստավարժ հիպնոսողը նուրբ բռնում է «զոհի» ձեռքը՝ նրան անզգայացնելով: Բարձրացնում եմ նրա գլուխը՝ ինքս չհասկանալով, չգիտակցելով՝ ինչ եմ անում ու ինչու: Բայց մի ներքին ձայն (երևի ոչ մի ներքին ձայն չկա, մենք ենք զգում այդ զգացումը, բայց չենք ուզում հավատալ, որ գիտակցաբար ենք գնում այդ քայլին) ինձ հրամայում է այդպես անել: Մոտեցնում եմ նրա գլուխը իմ գլխին: Այժմ մենք կանգնած ենք այնպես, ինչպես ակնաբույժը կանգնում է հիվանդի առջև՝ ուշադիր զննելով նրա աչքերը: Մի վայրկյանից արդեն կանգնած ենք այնպես, որ եթե ճանճը գար ու մի թևը դներ իմ շուրթերին, մյուս թևը կհասներ նրա շուրթերին: Մի կարճ վայրկյան մտածում եմ՝ ի՞նչ եմ անում, բայց հետո ուղղակի մոռանում ամեն ինչ ու համբուրում նրան: Նա էլ ինձ է համբուրում: Խելառի պես համբուրում եմ նրան ու նայում նրա աչքերին միաժամանակ: Թե ինչ կար այնտեղ՝ մինչև հիմա չեմ հասկացել: Բայց այդ պահին դա կարևոր չէր:Այդ պահին կարևորը միայն մեր հաբույրն էր, որ այրում էր իմ շուրթերը հաճելի զգացմունքով, ու ինձ թվում էր, որ չկա աշխարհը, չկա ոչ ոք, ես էլ չկամ, ինքն էլ: Կան միայն մեր շրթունքները, որոնք չեն հոգնում անվերջ ձուլվելուց: Հետո նա սթափվում է: Աչքերը չորս է անում, և ես ավելի ուշադիր եմ նայում աչքերին: Մի փոքրիկ ճիչ է արձակում՝ վախեցած նայելով ինձ: Հետո շրջվում է ու փախչում այնպես, ինչպես եղնիկը, որ նոր էր նկատել որսորդին: Ես միայն հասցնում եմ կանչել.
-Անի…
Բայց նա չի լսում: Անցավ 7 ամիս 28 օր:   ***  
-Խնդրում եմ, օգնեցե՜ք ինձ:
Ես շրջվում եմ միանգամից՝ մոռանալով՝ ուր էի գնում մինչ այդ, ու փորձում եմ ամբողջ մարմնով լսելիք դառնալ, որպեսզի մեկ անգամ ևս լսեմ այդ ձայնը, որը գալիս էր, ինչպես ինձ թվաց, շատ հեռու տեղից:
-Օգնեցե՜ք:
Ձայնը շատ թույլ էր, ու ինձ թվաց, որ այն իրական չէ: Ատրճանակս ձեռքիս փորձում եմ որքան հնարավոր է ամուր բռնել՝ արհեստավարժ կրակողի տպավորություն թողնելով: Անցնում եմ մի երկար ու դատարկ միջանցքով, որոնցով, ինչպես երևում է, տարիներ շարունակ մարդկային ոտք չի անցել, այնքան փոշի է բարձրանում ամեն մի քայլ անելիս: Մինչ ես գնում եմ, թույլ ու խուլ ձայնը շարունակում է օգնության կանչել՝ աստիճանաբար թուլանալով: Ես էլ, ձեռքերս դողդողացնելով, աստիճանաբար առաջ եմ գնում: Մի սենյակ է երևում առջևում, սենյակի փոքր ինչ բացված դռնից դուրս եկող ցոլքից հասկանում եմ, որ այնտեղից է գալիս թույլ ձայնը: Ձայն, որ ավելի շատ նման էր մահամերձի վերջին զառանցանքի, քան օգնության կանչի: Հիմա սկսում եմ պատկերացնել՝ ի՞նչ կլիներ, եթե ամեն ինչ այլ կերպ լիներ. օրինակ՝ մտնեմ ներս, սենյակում՝ մի գեղեցկուհի՝ կախարդող դեմքով, կապոտված կլինի շատ թույլ պարանով, ես կփրկեմ նրան՝ արձակելով պարանը, որը պետք է, ինչպես ես եմ պատկերացնում, բավականին թույլ լինի, որպեսզի ես ձեռքի մեկ շարժումով հերոսաբար պոկեմ ողջ պարանը: Հետո նա կհամբուրի ինձ, ես էլ, ինչու չէ՞, նրան: Ի՞նչ կա որ: Մինչ տարված եմ այսպիսի մտքերով, արդեն ներս եմ մտնում: Մինչև մտնելս մեկ անգամ ևս ստուգում եմ ատրճանակը. Ամեն ինչ իր տեղում է: Կրկին սկսում եմ մտածել՝ ի՞նչ կլինի, եթե հանկարծ աղջկան փրկելիս մեկը հետևից հարձակվի, ես փորձեմ կրակեմ, ու փամփուշտ չլինի. ա՛յ քեզ խայտառակություն. ճիշտ է՝ գուցե ես ձեռքով էլ կխփեի նրան ու վայր գցեի, բայց հաստատ համբույր չէի ստանա: Լարում եմ ատրճանակը ու միանգամից մտնում՝ կոտրելով կիսաբաց դուռը: Ոչ ոք... Սկսում եմ արագորեն պտտել գլուխս ամբողջ սենյակով մեկ. ոչ ոք չկա: Անգամ ձայնն էլ չկա՝ իմանամ՝ ուր գնամ: Բայց երբ ես փորձում եմ առաջ գնալ ու բացել հաջոր դուռը, ձայնը կրկին լսվում է՝ այս անգամ ավելի թույլ, ավելի անհույս.
-Օգնեցե՜ք, խնդրում եմ, օգնեցե՜ք: Բայց մինչ հասցնում եմ շրջվել ու գնալ հակառակ ուղղությամբ, երկու մազապատ, ես կասեի՝ մազածածկ ձեռք հափշտակում են ինձ ու բռնում կոկորդիցս: Նրանք սկսում են խեղդել ինձ: Հետո նա հանգիստ հանում է իր ատրճանակը ու պահում է գլխուղեղիս՝ մյուս ձեռքով շարունակելով խեղդել ինձ: Աջ ձեռքով վայրկենաբար հարվածում եմ նրա ծնոտին, և նա ցնցվում է ամբողջ մարմնով: Հետո արագորեն հանում եմ ատրճանակս ու դնում նրա ճակատին՝ մարմինս հարյուր ութսուն աստիճանով շրջելով: Նա էլ արդեն պատրաստ էր: Այժմ մենք չեզոք դիրքում էինք՝ երկուսն էլ իրար վրա ատրճանակ պահած: Ես ընդունում եմ ջղայնացած տեսք, իսկ նա իրեն հանգիստ է պահում: Սակայն ոչ ոք չի խոսում: Այդ ատրճանակախառը լռությունը քսան վայրկյանը մեկ խախտում էր մի մահացող ձայն, որը դեռ շարունակում էր օգնության կանչել: Ես լարում եմ մատս ու պատրաստվում հարվածելու: Նա անում է նույնը: Բայց մինչև մեզանից մեկը կհասցներ ինչ-որ բան անել, քսան մետր հեռվից լսվում է մի հարազատ ձայն, որը լսելիս նիրվանան պատում է հոգիս.
-Դուբլ 5, նկարված է:
Փուֆ, վերջապես: Մի հոգոց եմ հանում (դրա ուժեղ տարբերակը քնից նոր արթնանալիս է լինում), որով վարակվում են մնացածները: Ատրճանակը մեքենայաբար շպրտում եմ մի կողմ, ուսով ընկերաբար հարվածում դիմացս կանգնածին, որն այդ պահին նույնպես զբաղված էր ատրճանակ շպրտելու սուրբ գործով: Մոտենում եմ ինձ հաճույք պարգևող անձնկազմին ու ասում.
-Կրկնիր,խնդրեմ: Նրանք բոլորն էլ ժպտում են:
-Դուբլ 5, նկարված է, պրծած է:
Այս «պրծած է»-ն հատկապես ինձ դուր է գալիս: Դե ինչ, համբույրներ չեղան իմ պատկերացրած պայմաններում, բայց եղավ ուրիշ պայմաններում, բայց նման: Բացում եմ հարևան սենյակի դուռը, որտեղ նստած է մի սիրուն աչքերով աղջնակ, որի դեմքը փայլում է մի անսովոր փայլով: Դեմքին նայելով՝ չես ասի, որ երկու րոպե առաջ նա հանգած ձայնով կանչում էր՝ օգնեցեք:
-Անի՞: Արի մոտս: Անին առաջին անգամ ազատություն ստացած ծիծեռնակի նման վեր է կենում, նույնպիսի արագությամբ թռչում գիրկս, ես նրան գրկում եմ ու սկսում համբուրել. ի՞նչ կա որ, ինչո՞վ էր պակաս իմ սկասված համբույրներից, չէ՞ որ ես սիրում եմ նրան, նա էլ՝ ինձ...Երևի...
-Գնա՞նք ճաշելու:
-Չէ, արի մի քիչ զբոսնենք, հապա դուրսը նայիր, այ Կարիկ (ուրախ պահերին ինձ այսպես էր ասում), չե՞ս տեսնում՝ դուրսը ինչ եղանակ է: Թե չէ մենակ ուտելու մասին ես մտածում, հլը քեզ նայիր: Ու ձեռքի ուժեղ հարվածով գմփացրեց փորիս այնպիսի մի ձայնով, ինչպիսին կլիներ,եթե բռնցքամարտիկը հարվածեր ջրով լցված մի տանձիկի: Ես իննսուն կիլոգրամ եմ, ինքը՝ վաթսուներկու:
-Դե լավ, գնացինք, քո ուզածով ենք անում:
-Էդ ե՞րբ էր, որ իմ ուզածով չէինք անում, հը՞ն: Ու էլի հարվածում է: Անձնակազմին ցտեսություն ասելով՝ դուրս ենք գալիս՝ իրար թևանցուկ արած: Արդեն երեկո է: Մեկն այն զովաշունչ ու թարմ երեկոներից, որոնք ինձ նույնիսկ ավելի շատ հաճույք են պատճառում, քան դուբլ կանչող ձայնը: Այնպիսի մեղմ ու հանիգստ քամի է փչում, որ թվում է՝ ֆենից է դուրս գալիս: Ես ու Անին քայլում ենք անվերջ երկար մի պողոտայով՝ խոսելով աշխատանքից, որտեղ տեղավորվեցի երկու ամիս առաջ: Նա այդտեղ էր աշխատում: Մեր հարաբերությունները սկսելուց ամիսներ անց նա ինձ սկսում է համոզել, որ գամ ու աշխատեմ իր հետ. Մինչ այդ ես աշխատանք չունեի, բայց կարծեցի, որ դերասան աշխատելը հեչ իմ բանը չէր, թեև շատերն էին ասում, որ օժտված եմ «բնածին տաղանդով»: Մի քանի շաբաթ համոզելով՝ վերջապես բերեց ինձ իր հետ: Իմ տաղանդը միանգամից գնահատեցին, ու ես մեկ շաբաթից արդեն սկսեցի նկարահանվել մի բավականին երկար ֆիլմում: Հանկարծ հիշեցնում եմ նրան մեր առաջին ծանոթությունը:
-Հիշու՞մ ես, երբ ծանոթացանք դու ինձ միանգամից հավանել էիր:
-Հիշում եմ, երբ մենք ծանոթացանք, դու յոթանասուն կիլոգրամ էիր: Այդ դա լավ եմ հիշում:
-Ի՞նչ կա որ, դու էլ այդ օրը չէիր շպարվել, ավելի տգեղ էիր երևում:
-Դրա համա՞ր էիր մոտեցել,-ծաղրում է:
-Չէ,ես աչքերիդ էի նայում: Չստեցի: Հիմա էլ եմ աչքերին նայում, համ խոսում եմ, համ նայում եմ աչքերին:
-Հիշու՞մ ես՝ դու փախար:
-Հիշում եմ, երեկույթին էր...
Անին մռայլվեց. երևի չուզեց հիշել այդ անախորժ դեպքը, երբ համբուրվելիս նա  հանկարծ փախավ: Մի օր նա չէր ուզում ոչ խոսել, ոչ պատասխանել զանգերիս: Հետո հանգստացավ: Մի կերպ համոզեցի, որ հանգստանա, նստեցինք, զրուցեցինք, ու նա նորից հանդարտվեց: Հիմա նորից մռայլվել է՝ հիշելով մեր առաջին համբույրը: Բայց ես չեմ ջղայնանում, որովհետև երբ նա մռայլվում է, նրա աչքերը ավելի գրավիչ են դառնում: Մենք նստում ենք մի նստարանի ու թեև արդեն ուրիշ բանից ենք խոսում, նա դեռ մի փոքր մռայլված է թվում: Ես էլ նրան չեմ լսում. նա խոսում է աշխատանքային նեղ մասնագիտական տերմիններից, որոնք ինձ անհետաքրքիր են թվում, ու ես անջատում եմ գանգս ու սկսում մանրազնին կերպով ուսումնասիրել նրա լուրթ աչքերը, որոնք արտասովոր փայլ ու երանգ են ստանում, երբ նա մի փոքր անգամ մռայլվում է... Անցնում է մեկ տարի:   ****   Անին էլ չկա: Նա ինձ մոռացավ: Նա ինձ էլ չի սիրում: Չէ, սրանք երեխայական խոսքեր չեն: Մի օր նա զանգեց ինձ, ու խնդրեց, որ չզանգեմ իրեն այլևս: Պատճառը՝ ասաց, որ հոգնել է: Հոգնե՜լ, ի՜նչ է նշանակում հոգնել, միթե հոգնելուց դադարում ես սիրելուց այն էակին, որը ժամ առաջ թանկ էր քեզ համար: Եվ մի՜թե հոգնում ես ակնթարթաբար, ինքնաբերաբար: Խնդրեցի, որ գա հանդիպման: Եկավ:
-Սիրու՞մ ես ինձ:
-Ոչ:
Նայեցի նրա աչքերին, նայեցի այնպես, ինչպես նայում է դիպուկահարը իր զոհին՝ լարված, բայց հավասարակշռված: Զգացի, որ չի խաբում: Ինչու՞ պետք է խաբի: Խաբելը, ասում են, վատ բան է, բայց մեզ համար երբեմն հաճելի է լինում, երբ մարդիկ խաբում են: Սա հենց այդ դեպքն է. նայում եմ աչքերին ու հասկանում, որ ատում եմ այդ պարզ ու սիրուն աչքերը: Լուռ հեռանում եմ, ոչինչ չեմ ասում: Հետո իմանում եմ, որ մահացել են նրա եղբայրն ու մայրը: Անցավ կես տարի...   **** Այդ ժամանակ, երբ ես եկա տուն (ճիշտն ասած՝ չեմ հիշում՝ ինչպես), ես մի քանի րոպեից սկսեցի հասկանալ՝ ինչու են աչքերը մարդու մարմնի ամենաթաց տեղը. սա իրոք ճշմարիտ խոսք է: Հիմա չեմ հասկանում, հիմա ոչինչ չեմ հասկանում: Արթնանում եմ կեսօրին: Այդպես ինձ ավելի «երջանիկ» եմ զգում, քան թե, օրինակ, արթնանամ «հավերի կչկչոցից», ներկա դեպքում հավերի կչկչոցը հարևանների ծկլթոցներն են կամ կողքի շենքի շինարարների՝ միմյանց ուղղված բարձր հայհոյանքները: Դրանք շուտվանից չկան, այժմ էլի արթնանում դրանց միաձուլումից՝ հարևանների հայհոյանքներից, բայց անհամեմատ ուշ ժամի: Վեր եմ կենում շատ ծանր: Ընդհանրապես, եթե նկատել եք, արթնանալն ու վեր կենալը տարբեր բաներ են, դրանք հոմանիշներ չեն, արթնանալ բոլորն են կարողանում, այն էլ՝ միանգամից, մեկ վայրկյանում, իսկ վեր կենալ՝ ոչ բոլորը, օրինակ՝ ես, մինչև մի քանի անգամ չեն կրկնվում գոռգոռոցները, վեր չեմ կենում: Երբ վեր եմ կենում, առաջին գործս պառկելն է լինում, կարծում եմ՝ շատ յուրօրինակ, բայց հասկանալի գործ է: Վեր եմ կենում, նորից պառկում, մի քիչ քնում, մինչև հարևանի երեխան վազելով ու դնգդնգացնելով չի իջնում խանութ՝ կեսօրվա համար առևտուր անելու: Այդ ժամանակ վեր եմ կենում վերջնականապես ու միանգամից, այնպես, ինչպես արթնանում եմ: Երկրորդ անգամ արթնանալիս առաջին գործս սուրճն է լինում: Սուրճ «դնելը» արվեստ է այն մարդկանց համար, ովքեր ուրիշ բան չեն անում ու չեն կարողանում անել օրվա ընթացքում, չունեն ընկերներ (միայն մոտիկ ծանոթներ են) ու չունեն ընկերուհի, կամ վերջերս կորցրել են նրան (կորցրել են՝ մահանալ իմաստով չեմ ասում, եթե այդպես լիներ, քնելն էլ հենց կլիներ արվեստ այդ մարդու համար): Ընդհանրապես, սուրճ դնելը հաճույք էլ է ու նաև սովորություն է դառնում շատ կարճ ժամանակում: Առաջանում է կախվածություն, ինչպես ծխախոտից: Ինձ մոտ երկու դեպքերն էլ առկա են: Ծխելը լավ բան է, սա ես եմ ասում, նրանք, ովքեր չեն ծխում, ասում են՝ ծխելը վատ է, ոչինչ չեն հասկանում, իսկ դրսում արև է, ու ես հասկանում եմ, որ պետք է ծխեմ: Բայց սուրճից հետո, համաքաղաքացիներս շատ են սիրում սուրճի հետ ծխախոտ ծխել, բայց դա լավ չէ, սուրճն ու ծխախոտը տարբեր արվեստներ են, դրանք իրար հետ խառնել չի կարելի, թե չէ չես կարողանում ընկղմվել մի արվեստի մեջ: Սուրճը երեք կումով վերջացնում եմ, երեք փոքր, բայց ուժեղ կումով, որից կոկորդս սկսում է տաքանալ: Հետո դուրս եմ գալիս պատշգամբ: Տաք օդ է փչում, փչում է ուղիղ գանգիս, քթիս ու դեռ չվառված ծխախոտիս: Երբ ուզում եմ վառել այն, քամին ավելի է ուժեղանում, բարկանում է, որ ծխում եմ: Դրա համար շուռ եմ գալիս մեջքով դեպի քամին ու հանգիստ այրում ծխախոտի ծայրը: Երեք մեծ գլանակ իրար հետևից դուրս են հորդում ու անհետանում: Տեսնես ու՞ր են գնում այդ գլանակները, ու՞ր է գնում ծուխը: Այդպիսի շատ երևույթներ կան, որ չգիտես՝ ուր են անհետանում: Մարդն էլ նույնն է, նույնն են նաև մարդկային փոխհարաբերությունները, դրանք ու՞ր են գնում, երբ վերանում են: Դպրոցում ես ֆիզիկա եմ շատ սովորել, որոշ բաներ հիշում եմ, այ օրինակ՝ էներգիան չի անհետանում ու ոչնչից չի առաջանում, այլ մի տեսակից անցնում է մյուս տեսակի: Կյանքում այդ օրենքն էլ է գործում, մարդկային փոխհարաբերությունների էներգիան էլ երևի չի անհետանում, երևի այն փոխարկվում է ուրիշ էներգիայի, որը մարդ օգտագործում է, երբ գալիս է տուն ու լաց է լինում, սա լացի ներքին էներգիան է, իսկ հակառակ սեռը,օրինակ, գնում է, տանը նստում ու ուրախանում կամ ոչինչ չի անում, սա էլ ուրախության կամ հանգստի էներգիան է: Չգիտեմ՝ ինչ արեց Անին: Մի տարի է անցել, իմանայի էլ՝ չէի հիշի: Բայց մահացել էին նրա հարազատները, նրա միակ հարազատները, երևի տխուր էր, բայց ոչ ինձ համար: Բայց ինչու՞ թողեց ինձ՝ չգիտեմ: Հետո իմացա: Ամբողջ մեկ տարի ես ոչինչ չէի անում: Այդպիսի մարդկանց համար միշտ կլինեն դրսում հարազատներ, որոնք կօգնեն իրենց, ներկա դեպքում՝ փողով: Ես ոչինչ չէի անում ու չէի անհանգստանում, որովհետև ունեի փող, որով կարող էի գոյատևել ու ծխել, նաև խմել սուրճ: Ինչու՞ եմ այդպես ասում, որովհետև ես ամսեկան երկու անգամ շատ փող ծախսում էի ծխախոտի, երկու անգամ շատ էլ՝ սուրճի վրա, քան ուտելիքի: Օրվա մի մասը ես քնում էի: Քնում էի ոչ միայն գիշերից մինչ կեսօր, այլև երբեմներեկոյան, օրինակ՝ գիրք կարդալիս, երբ գիրքը չափազանց անհետաքրքիր էր լինում: Կամ, օրինակ, երբ սուրճ խմելն էր դառնում անհետաքրքիր: Ժամը երեքին ես ճաշում էի: Ես ուտում է միայն ձու ու հավի միս: Ուրիշ ոչինչ, երբեմն էլ՝ առանց հացի կամ աղի: Ուղղակի հենց այդպես: Այդպես համը ավելի լավ է զգացվում: Ուտում եմ ու հետո միանգամից՝ ծխում: Ծխելիս ես միշտ սկսում եմ աշխարհի մասին մտածել, ծխելը ինձ, այսպես ասած, կյանքի փիլիսոփայություն է ներշնչում՝ լցնելով իմ կյանքի մի քանի դատարկ րոպե ևս: Հետո գնում եմ գիրք կարդալու. այդպես են անցնում կյանքիս ամենահետաքրքիր րոպեները: Հետո իրիկունը դուրս եմ գալիս մի քանի ծանոթի հետ ման գալու, եթե բախտ է վիճակվում, լինում են նաև աղջիկներ: Այդպես գոնե մի քանի հարցի շուրջ քննարկում է լինում, որովհետև կարծիքները տարամիտվում են: Դրսում ես ավելի քիչ եմ ծխում քան տանը, որովհետև սիրում եմ, երբ ծխում եմ լռության մեջ, ու լսում այն ցածր ձայնը, որն արձակում է բերանս ծուխը դուրս գալիս: Գիշերը գալիս եմ տուն: Հիմա սուրճի կատարյալ ժամանակն է: Իրար հետևից դատարկում եմ մի հինգ բաժակ սուրճ, ու հետո մի քիչ էլ ծխում ու պառկում քնելու: Ու հետո՝ առավոտյան, երբ վեր եմ կենում, անում եմ ճիշտ նույնը՝ ճիշտ նույն հերթականությամբ, առանց խախտելու ինչ-որ բան: Սա իմ կյանքի չգրված ռեժիմն է, որին հարմարվել եմ ու անում եմ ամեն ինչ ռեֆլեքսորեն, ինչպես շունը ռեֆլեքսորեն հաչում է, երբ ինչ-որ մեկը վախենում է նրանից: Մի օր խախտվում է իմ ռեժիմը, մեկը գալիս է հյուր. ծանոթներից է, մոտիկ ենք, հաճախ ենք զբոսնում միասին: Անունը Կարո է:   **** Տկ-Տկ, տկ-տկ, տկ-տկ... Հազար տկ-տկ, չէ, երկու հազար... Հիմա ի՞նչ իմանամ՝ երբ է գալու Կարոն: Պիտի գար ուղիղ քառասունհինգ րոպե առաջ, լավ, ենթադրենք, որ ինձ պես չաղ է, մի քիչ դանդաղ է շարժվում: Այդ մաքսիմում քսան րոպե ուշացում: Բա մնացա՞ծը: Գուցե սովածացել է ու ճանապարհին հիմա մի տեղ լավ նստել, հաց է ուտում: Ինչևէ, երևի արդեն հասնում է: Գուցե ընկել է ճանապարհին ու ծանրությունը չի ներում բարձրանա: Նա ինձնից մի քսան-քսանհինգ կիլոյով էլ ծանր է, այնպես որ մարդու օգնությունը անհրաժեշտ կլինի: Ես պարապությունից տկտկցնում եմ: Բայց ոչ թե մնացածների պես համակարգչի ստեղնաշարին, այլ պատուհանի գոգին, ուղղակի մատներով տկտկցնում եմ, տասը րոպե տկտկցնում եմ, հետո ծխում եմ, հետո նորից տկտկցնում, այսպես արեցի, մինչև եկավ Կարոն:
-Էհե՜յ, ես եկա, հո շատ չե՞ս սպասել: Սպասիր, մի ասա, գիտեմ, որ շատ ես սպասել, գիտեմ՝ երևի մտածել ես, որ ընկել եմ ու մեկը հետո ուշ մոտեցավ բարձրացրեց չէ՞: Մինչև հետ դառա, շորերս փոխեցի, շատ ջուր հոսեց, չէ՞: Բայց չէ, Սուրիկ տղա, աֆրոդիտաների մոտից եմ գալիս: Թե ովքեր են աֆրոդիտաները, հետո կասեմ, ավելի ճիշտ, չեմ ասի. ինքներդ կհասկանաք: Հիմա դա կարևոր չէ, նստում ենք:
Կարոյի հագին վերարկու էր, և ես ակամայից ցուրտ զգացի մարմնիս, ու իրոք, ցուրտ էր:
-Հը՞, ի՞նչ կա, կարոտե՞լ ես,-հարցնում եմ:
-Դե հա, այս դեպքում այդպես են ասում, կարոտել եմ:
«Կարոտել եմ»-ը ո՞րն է, ուզեցի տեսնեմ քեզ, եկա տեսա էլի, բայց որ նայում եմ, այնքան էլ լավ չես, հա՞: Այսպես ասած՝ եկա, տեսա, հուսահատվեցի: Ու սկսեց քահ-քահ քրքջալ: Այնքան բարձր էր ծիծաղում, որ բերանի օդը չհերիքեց, ու սկսեց հազել: Երբ որ հազեց, հիշեցի ծխախոտը, հանեցի մի հատ, իրեն էլ տվեցի, ու միասին ծխեցինք:
-Սիգարետն էլ մի բան չի է, փողերդ ուտում է ամբողջ օրը:
Մարդիկ ասում են՝ առողջությանը վնաս է, ի՞նչ առողջություն, դուք այն ասեք, որ փողերս են գնում անընդհատ:
-Բա որ գնում են, ինչու՞ ես ծխում,-կեսկատակ հարցնում եմ ես:
-Դե, չգիտեմ, բայց հաստատ ոչ նրա համար, որ փիլիսոփայության դոզա ստանամ քեզ պես: Դառել ես Դիոգենեսը, մնում է ինչ ունես-չունես կտրես, մի հատ տակառ գտնես, մտնես ու մտածես:
Այս անգամ ծիծաղեցինք երկուսով: Հետո սուրճ էինք խմում: Ծխախոտով: Ես չեմ սիրում, բայց ստիպեց. ինքը միշտ այդպես էր խմում: Մի ժամից պատրաստ էր ընթրիքը: Կոտլետը համով էր, ու դա լավ էր: Ես սիրում եմ լավ կոտլետներ: Սեղանին նստած նա հանկարծ հիշեց՝ ինչի համար է եկել ու ինչ ուներ հարցնելու, որ կարևոր էր:
-Է՛յ, Սուրո, մոռացա է, դու ասում էիր, որ ընկերուհի ունեիր, չէ՞:
-Հա, ունեի, դե, ե՞րբ էր:
-Բա ի՞նչ եղավ:
-Կորավ, ի՞նչ պիտի լինի: Միշտ էլ այդպես է լինում, կամ կորչում են, կամ ամուսնանում են: Դե, քան որ հիմա փողերս տեղը տեղին են, ուրեմն, կորավ:
-Ի՞նչ եղավ,- ծիծաղելով նախորդ կատակի վրա՝ հարցրեց:
-Չգիտեմ, իրոք, չգիտեմ, կորավ, գնաց: Բան չասաց: Դե, ես էլ հետո բան չասացի, մեկ է, բան չէր փոխվելու: Իմացա հետո ուրիշներից, որ հարազատներն են մահացել, ինքն էլ այդ ժամանակ անգործ էր, արդեն չէր աշխատում:
-Նման դեպքերում մոտենալ է պետք, օգնել նրան, միգուցե պարզեիր՝ ինչ էր եղել, հենց այնպես թողել ես, որ ի՞նչ անես: Հա, իմիջիայլոց, անունը ի՞նչ էր:
-Ի՞նչ կարևոր է, Կարո, դու հացդ կեր:
Ու շարունակեցինք ուտել: Հետո մոտ մի ժամ չանդրադարձանք այդ հարցին: Չգիտեմ՝ ինչու պիտի անդրադառնայինք նորից, չհասկացա՝ ինչու հետո նորից սկսեց խոսել դրա մասին, զարմանալի էր հատկապես, որ հենց նա է խոսում այդպիսի թեմաներով, մեկը, ով միշտ հեշտին ու զեխ կյանք է վարել: Ու՞մ հետ: Աֆրոդիտաների: Օրինակ, ռեժիսյորի մոտ ամենահաճախ կրկնվող բառը երևի դուբլն է, իսկ այ նրա մոտ հաստատ աֆրոդինատներն են: Հենց հոգնակի թվով:
-Գինի հանե՞մ խմես:
-Ա՛յ ցավդ տանեմ, բա դա հա՞րց է որ տալիս ես: Հանիր, հանիր, այսօր մի լավ աֆրոդիտա-գինիական համակարգ եմ լուծելու:
Գինին լավն էր: Նա նույնիսկ հարբեց, իսկ ես՝ ոչ այնքան: Հաստատ եթե Անին որոշեր զանգեր ինձ այդ պահին, ես կկառավարեի ինձ, բայց ինչու՞ եմ հենց այս օրինակը բերում, ասենք , որ «դուբլ» կանչողներից մեկը զանգեր ու ասեր՝գործի ես ընդունվել նորից, շտապ արի, նկարահանման ես, հաստատ կգնայի ու լավ կխաղայի: Հաստատ: Սպասեք, բա որ Անին այնտե՞ղ լինի, մեկ էլ հանկարծ որոշել է, որ նորից գործի անցնի, ի՞նչ իմանամ: Բայց Կարոն հարբել էր, իհարկե, դեռ այնքան չէ, որ չհասկանար՝ ինչ է խոսում, ուղղակի հինգ վայրկյանը մեկ մի կոմպլիմենտ էր անում ինձ: Այդքանը հերիք էր: Բայց հետո պարզվեց՝ շատ լավ է գիտակցում ամեն ինչ: Երևի հաճախակի հարբած մարդիկ հարբում են, որ գիտակցեն իրենց անելիքը:
-Լսիր կյանքի հատակին հայտնված մեր դժբախտ երիտասարդ, լսու՞մ ես:
-Լսում եմ, լսում եմ, հրամայիր:
-Բայց ի՞նչն ես լսում:
-Լսում եմ քո երեք ցանկությունները:
-Այ դա լավ է, դե ինձ մի սուրճ դիր, դա առաջինը:
Դրեցի: Ինձ էլ, իրեն էլ:
-Հիմա սիգարետ տուր:
Ծխեցինք: Հարբած ժամանակ ես ավելի եմ հավանում ծխելը: Մի քիչ ավելի շատ գեղեցկություն կա ծխելում: Քուլաները ավելի հետաքրքիր են շարժվում:
-Լսիր, արի քեզ տանեմ աֆրոդիտաների մոտ:
-Հը՞ն:
Այս «հը՞ն»-ը տարբեր իմաստներ է արտահայտում: Նայած երբ ենք գործածում: Օրինակ, լինում է, որ «հը՞ն»-ը հեգնական իմաստ է կրում: Հիմա այդ վիճակը չէ: Հիմա այն վիճակն է, երբ «հը՞ն» ասելիս չռում ես երկու աչքդ, ուզում եմ ասել՝ զարմանում ես: Ես չեմ սիրում նման բաներ, նա էլ գիտի դրա մասին, հապա ինչու՞ է ասում: Ես հո չեմ գնա նման տեղեր: Դա զզվելի է:
-Դու ցնորվե՞լ ես, Կարո: Շատ ես խմել:
-Ե՞ս: Գիտեմ, որ շատ եմ խմել, բայց այսպես ավելի զգոն եմ, չէ, ինչու՞ եմ ցնդվել: Ի՞նչ կա ցնդվելու: Լրիվ լուրջ եմ ասում: Ի՞նչ է եղել որ: Ջահել, սիրուն տղա ես: Բոյդ, խելքդ տեղը տեղին: Թեպետ խելքը կապ չունի: Արի քեզ տանեմ մի չքնաղ աֆրոդիտայի մոտ, այնտեղ կմոռանաս թե սիրածիդ, թե նրա հետ կապված ամեն ինչ:
-Կարո, դու լուրջ գիժ ես, Անիի մասին մոռանալու համար ինձ հարկավոր չեն աֆրոդիտաներ:
-Բա ո՞վ է հարկավոր:
Լռեցի: Ի՞նչ ասեմ: Հո չե՞մ ասելու՝ Անին:
-Լսիր, Սոֆոկլես կամ Սոկրատես, չեմ հիշում, ես գիտեմ, որ դու ոչինչ չգիտես: Ու ոչինչ էլ չես հասկանում: Արի դու արի ինձ հետ: Ես քեզ ցույց կտամ, ինչպես են մի վայրկյանում մոռանում ռոմանտիկայի դաշտը:
Ես չիմացա՝ ինչ ասեմ: Ու լռեցի: Բայց ի՞նչ ասեմ: Մյուս կողմից, որ սկսեցի նայել, ինչու՞ մերժեմ: Ի՞նչ կա որ: Ջահել տղա եմ, սիրունը չեմ ասի: Ինձ էլ հիմա կարծես նման մի բան է պակասում: Կգնամ, թեպետ հույս էլ չունեյի, որ բան կփոխվի, բայց մեջս առաջացավ մի փոքրիկ ցանկություն՝ մոտիկից ցանոթանալու Կարոյի կյանքին, հասկանալու նրա իմաստը, նրա հաճույքը:
-Ես կգամ,-ասացի ես՝ վերջին քուլաները արձակելով: Անցավ երեք օր: *** Ձեզ ծանո՞թ է այն զգացումը, երբ դու չափազանց ուրախ ես ու նույնիսկ չես հասկանում, թե ինչ է կատարվում շուրջդ. իրոք, չես կարողանում գնահատել իրավիճակը: Ինձ այդ զգացումը ծանոթ չէ:
Դրա փոխարեն ինձ ծանոթ է մի այլ, շատ ցուրտ զգացում (չգիտեմ, երևի ցուրտ բառը այնքան էլ հարմար չէ այս զգացումը բնութագրելու համար): Տեսա Անիին, դե իհարկե, երազում, էլ ու՞ր: Մենք միասին զբոսնում էինք, նույնիսկ եթե չզբոսնեինք էլ, միասին բառը ինձ հերիք էր: Հետո արթնացա, ու հասկացա, որ նա այստեղ չէ: Հենց այդ ցուրտ զգացումն է, որ ասում եմ, այն սարսափելի պահն է, երբ ես հասկացա, որ նա իմ կողքին չէ: Բայց դա գիշերը չէր: Իրիկունին մոտ: Իրիկնացավ: Ու բերեց իր հետ իրիկնացավ, ցավ, որ միշտ այցելում է ինձ ամեն օր այդ ժամերին: Այսօր էլ՝ առանց բացառության: Ընդհանրապես, չեմ հասկանում՝ ինչ բան է ցավը, չեմ հասկանում՝ ինչ եմ զգում, երբ ցավ եմ զգում: Երևույթն անհասկանալի է, ինչպես, օրինակ, չեմ հասկանում՝ «աֆրոդիտե՞» է ճիշտ, թե՞ «աֆրոդիտա»: Երևի «աֆրոդիտե»: Բայց վերջերս միայն աֆրոդիտա եմ ասում: Հիշեցի, որ Կարոն ինձ սպասում է, նայեցի ժամացույցին, տեսա, որ դեռ կա մի քիչ: Երևի երկու-երեք ծխախոտաչափ (ես ժամանակը երբեմն ծխախոտով եմ չափում): Ծխեցի, հետո մի քիչ նստեցի պատշգամբին: Նայեցի դուրս: Տեսնում եմ նույն դեմքերը, ինչ տեսնում եմ ամեն օր, նույն ժպտացող, տեղ-տեղ՝ դեմքը ծռող անձնավորությունների: Նույն հարևաններն են՝ իրենց քնթփնթոցով ու մրթմրթոցով, իրար դեմ ուղղված նույն բառապաշարով: Նույն ծաղիկ վաճառողներն են՝ միշտ արհամարանքը դեմքին, պատրաստ ցանկացած պահի շպրտել դեմքիդ այն երկու ծաղիկը, որ դու գնում ես՝ դժգոհելով ստացած գումարից: Ինձ թվաց, որ երբեք չեմ հասկանա այդ մարդկանց ներաշխարհը, ինչպես իրենք՝ իմը: Հետո, երբ մի սիրուն աղջիկ եմ տեսնում, ինձ թվում է, որ դա Անին է: Նման էլ է, բայց ավելի բոյով: Պատկերացնում եմ, որ հետը համբուրվելիս լինեի, հաստատ կխայտառակվեի: Ժամը քանի՞սն է, այ, արդեն ժամանակն է, որ գնամ, Կարոն սպասում է, գնամ՝ հաստատ բերանում կուտակած գռեհիկ բառապաշարը կթափի վրաս, ես էլ կասեմ, որ ծխում էի, չնկատեցի՝ ինչպես անցավ ժամանակը:
-Սենյոր, դու հոմ չե՞ս գժվել, հը՞ն: Չէ, չես գժվել, դու լրիվ ցնդել ես: Երեք ավտոբուս, հետո՝ մետրո, մինչև հասա այստեղ, կորավ մի ամբողջ 45 րոպե, իսկ դու դեռ ուշանու՞մ ես:
-Հանգստացիր, բան չկա, ուշացանք էլի, հոմ չես մեռել սպասելով:
-Մեռելը ո՞րն է, լրիվ սառել եմ:
Իրոք, շատ ցուրտ էր. Ձմեռային ցուրտ քամին ցուրտ երազի պես գալիս, խփում ու գնում էր՝ իր հետևից թողնելով քամու ու փոշու տհաճ հոտ: Ես անգամ չնկատեցի, որ բավականին տաք եմ հագնվել եղանակի համեմատ, բայց դա ինձ այդ պահին բնավ չէր հետաքրքրում:
- Ի՞նչ անենք, գնա՞նք:
- Բա ի՞նչ անենք, հոմ չե՞նք կանգնելու ես ցրտին, որ լրից սառենք:
- Գնացինք,-ասացի:
Գնացինք: Լավ էր, որ ճանապարհին քիչ էր խոսում, ես արդեն վախենում էի, որ կսկսի խոսել իրեն հարազատ թեմայից՝ աֆրոդիտաներից, բայց նա համեստաբար լռում էր: Տասնհինգ րոպեից հասանք այնտեղ, որտեղ գալիս էինք՝ աֆրոդիտայի մոտ, կամ աֆրոդիտեի: Չգիտեմ՝ ինչպես է ճիշտ, բայց հիմա դա ընդհանրապես կապ չունի:
-Դու դեռ չես տեսել այդ թագուհուն, հիմա կտեսնես՝ աչքերդ կթռչեն գլուխդ: Ես ծիծաղեցի, այն էլ՝ սրտանց: Հիմա մենք մի հասարակ փայտե դռան առջև կանգնած էինք:
-Նրա՞ տունն է,-հարցրեցի:
-Ոչ, ես եմ գնել նրա համար,-ժպտալով անկեղծացավ նա:
-Բա չասեցիր, անու՞նն ինչ է:
-Դե, քո բառերով ասած՝ ի՞նչ կարևոր է՝ անունն ինչ է, դու հացդ կեր:Ներկա դեպքում՝ դու գործդ արա:
Երկուսով քահ-քահ ծիծաղեցինք, ու բախեցինք դուռը: Երկու րոպե ոչինչ չլսվեց, հետո դանդաղ քայլերով դռանը մոտեցավ մեկը ու բացեց դուռը: Մի սիրուն ու նիհար աղջիկ: Երբ նա հայտնվեց, ես ակամայից սկսեցի նայել նրա աչքերին, ու հասկացա, թե որքան եմ ատում այդ սիրուն աչքերը... Իմ դեմքին նույնիսկ սառել էր մի հիմար ու թույլ ժպիտ...
-Դե, ծանոթացեք,-ասում է Կարոն:
Ես նայում եմ Կարոյին ու ոչինչ չեմ ասում, միայն ինքնաբերաբար ուզում եմ ասել՝ ծանոթանալու կարիք չկա...

Հեղինակ՝ Յուրի Սարգսյան