Զարա Գրիգորյան «Աչքերիդ բնակիչը»

Նա ապրում է քո աչքերում… Քո աչքերում կա այն, ինչ բոլորին է վանում ու ձգում: Ես նայում եմ քո աչքերին ու նրան տեսնում այնքա՜ն պարզ… Նա… Նա հարազատ է քեզ, նա քո միակ ընկերն է, նա իր տեսակի կատարելությունն է, որ ապրում է քո աչքերում… Նա ինձ շոյում է, նա նման է թմրանյութի. Դրսից՝ բուժում, ներսից քայքայում է ինձ, բայց ես կախում չունեմ նրանից, ես ընդամենը քո աչքերն եմ պաշտում ու վախենում, որ նա իմ մեջ էլ բնակություն կհաստատի… Բայց ոչ՛, նրա տերը դու ես, դու նրան քեզ հնազանդ ես պահում ՝ ինքդ նրան հնազանդվելով… Նա ապրում է քո աչքերում, այդ նա՛ է ինձ նայում, այդ նրա՛ տաքությունն եմ ես զգում, այդ նա՛ է ինձ սեր երգում… Քո մեջ եղած ազնվությանը նա գերի է վերցրել ու պահած դանակը նռա վզին՝ սպառնում է սպանել, եթե չենթարկվես… Համաձայնվում ես… Հիմա՛ր, երկու դեպքում էլ սպանեց ազնվությունդ… ճիշտ կանեիր՝ առաջինն ընտրեիր. Գոնե նրա  ենթական ու ստրուկը չէիր լինի… Քո աչքերի մեջ նա ապրում է: Ես տեսնում եմ նրան այնքա՜ն պարզ, բայց անկեսում եմ աչքերդ պաշտելու պատճառով… Գիտե՞ս՝ նա քո աչքերի գույնն ունի՝ մուգ  դարչնագույն երիզներով ու սև, չարագուշակ, հաճախ լայնացող միջուկով: Ես սիրեցի քո աչքերը, ես քո աչքերն իմ տունը դարձրի՝ մոռանալով, որ նա արդեն իսկ հավետ բնակված է այնտեղ: Նա ինձ է նայում քո աչքերով, իսկ դու պահում ես հայացքդ՝ իմ ու նրա սոսկալի կռվից ճնշված… Նա ոչ միայն ինձ, նա քո ունեցած բոլոր-բոլորին գրավեց ու ստիպեց լռել իր ներկայության մասին… Ես սիրում եմ քո աչքերը… Ա՜խ, թե հնար լինել այնտեղ բնակվել… Ցավո՜ք, այնտեղ ապրում է նա՝ Սուտը…