Ժենյա Սուքիասյան «Պատահական հայացքներ»

Զարթուցիչս զնգաց: Կրկին առավոտ, կրկին աշխատանք, կրկին բանտ: Աշխատանքի բերումով ամեն օր ստիպված էի շփվել հանցագործների հետ և նույնիսկ պաշտպանել նրանց: Ես դա անում էի, որվոհետև ստիպված էի: Ես պաշտպանում էի նրանց, բայց հոգուս խորքում ինձ չէի ներում հանցագործներին օգնելու համար: Շատ դեպքերում մերժում էի, և չէի զբաղվում նրանց գործով: Ինձ երբեք մեղավոր չեմ զգացել հանցագործին չօգնելու համար: Նայեցի ժամացույցին, արդեն ուշանում էի: Արագ խմեցի թեյս ու շտապեցի գրասենյակ: Ճանապարհին հաղորդագրություն ստացա, կրկին կանչում էին բանտ, հավանաբար այսօր գրասենյակի փոխարեն այնտեղ էի աշխատելու: ՈՒղղությունս փոխեցի դեպի բանտ: Երբ տեղ հասա այնտեղ էր իմ տնօրենը:
-Բարև Լուսինե, ինչու՞ ես ուշանում:
-Ներողություն պարոն, պարզապես ես...
-Լավ, սարսափելի ոչինչ չկա, մի՛ անհանգստացիր: Լուսինե, նոր մարդ են բերել, դու ես լինելու նրա փաստաբանը:
-Լավ պարոն, իսկ ո՞վ է նա, ի՞նչ է արել:
-Անունը Արեգ է: Արեգ Ադոնց: Մարդ է սպանել, բայց մանրամասները չգիտեմ:
-Կարո՞ղ եմ տեսնել նրան:
-Իհարկե, համեցիր,- նա բացեց դուռը և ուղղեկցեց ինձ:
Իմ գլխում միայն մի միտք էր պտտվում. «ևս մեկ հանցագործ ավելացավ»: Ներս մտա: Բանտախցում նստած էր մի երիտասարդ տղա:
-Արեգ, նա քո փաստաբանն է: Լուսինե Էլիբեկյան: Նա քեզ օգնելու է բոլոր դատական հարցերում:
-Ինձ փաստաբան հարկավոր չէ՛,- ասաց նա շատ սառը և անտարբեր, առանց հայացքը վերև բարձրացնելու:
Մենք փակեցինք դուռը և դուրս եկանք: Ինձ ասեցին, որ երեկոյան գամ, որպեսզի խոսեմ նրա հետ: Նա ինձ վրա շատ վատ տպավորություն էր թողել: Բանտապետը ինձ հանձնեց նրա ցուցմունքը: Գնացի տուն, դիմացս դրեցի մի տուփ շոկոլադ և սկսեցի կարդալ այն: Նա չէր զղչում իր արածի համար և գրել էր, որ պատրաստ է իր պատիժը կրել օրենքի սահմանում: Իմ պաշտպանյալը սպանել էր մի երիտասարդի: Միայն դա էր գրված: Ինձ հետաքրքիր էր պատճառը: Երեկոյան գնացի բանտ, հանդիպելու Արեգ Ադոնցին:
-Բարև Արեգ:
-Բարև ձեզ օրիորդ Էլիբեկյան:
-Գիտեք, դուք երևի առաջինն եք, ով ազգանունս միանգամից հիշեց: Միշտ բոլորը մոռանում են և ստիպված եմ լինում մի քանի անգամ կրկնել:
-Ես նման չեմ բոլորին,- առանց հայացքը բարձրացնելու ասաց նա:
-Ես դա արդեն հասկացա: Ինչու՞ եք նրան սպանել:
-Որվոհետև այդպես էր պետք:
-Բայց ո՞րն էր պատճառ:
-Ոչ թե «որը», այլ` «ով»:
-Իսկ ո՞վ է:
-Դա ի՞նչ էական է,- վերջապես բարձրացրեց հայացքը:
Մեր պատահական հայացքները հանդիպեցին: Նրա աչքերում ինչ-որ մի բան կար: Արեգը շատ խորը հայացք ուներ, ես համոզված էի, որ հոգու խորքում նա հանցագործ չէր: Այդ ամենը շատ տարրօրինակ էր: Ես երբեք ոչ-ոքի մասին այդպես չէի մտածել: Նա իմ հանդիպած առաջին հանցագործն էր, ում ես հանցագործ չէի համարում: -Արեգ, դուք պետք է ամեն ինչ պատմեք ինձ:
-ՈՒզում եք իմանալ, թե ու՞մ պատճառով եմ մարդասպան դարձել:
Ես շփոթվեցի: Կարծես կարդում էր մտքերս: Զարմանալի էր, բայց ինձ համար իրոք շատ հետաքրքիր էր իմանալ, թե ում համար էր նա այդ քայլին գնացել:
-Ես պե՛տք է իմանամ Արեգ, դա իմ աշխատանքն է: Պետք է իմանամ, որպեսզի կարողանամ օգնել քեզ,- փորձեցի այնպես անել, որ նա փոխի կարծիքը:
-Հասկանալի է,- թեթև ժպիտով ասաց նա, ուղիղ նայելով աչքերիս:
Այդ հայացքով ուզում էր ասել, որ պետք չէ ստել, միևնույնն է, նա հարցիս բուն իմաստը հասկացել էր:
-Դե ուրեմն լսեք: Ես սպանել եմ նրան և չեմ զղջում դրա համար: Եթե նույնիսկ մահացած չլիներ, հաստատ գտնելու էի և սպանեի: Նրա նմանները պետք է ջնջվեն երկրի երեսից, որպեսզի ավելի չփչացնեն մեր առանց այն էլ փչացած աշխարհը: Դուք հասկանու՞մ եք, եթե ես հինգ րոպե ուշ տեղ հասնեի, կարող էր անդառնալի հետևանքներ լինել,- նա լռեց:
Ես նրա աչքերում տեսա սեր և ատելություն: Բացատրել բառերով այդ ամենը, անհնար է: Ես երբեք չեմ կարողանա այն թղթին հանձնել: Այդ հայացքը դաջվել է աչքերիս առաջ և ես այն երբեք էլ երևի չմոռանա: Երկու իրար հակասող զգացմունքներ մեկ աչքերում և միանգամից դժվար է պատկերացնել, բայց ես դա տեսա: Նա ձեռքով ուժեղ հարվածեց սեղանին՝ դուրս հանելով ներսում կուտակված զայրույթը և շարունակեց:
-Ներողություն եմ խնդրում օրիորդ Էլիբեկյան, զգացմունքներս տեղի տվեցին,- հանգիստ ձայնով ասաց նա:
-Ներողություն հայտնելու կարիք չկա: Խնդրում եմ, ամեն ինչ սկզբից պատմեք և ի՞նչ անդառնալի հետևանքների մասին է խոսքը:
-Սպանվածը Մարիի հարևանն է: Ես միշտ այդ հիմարին չեմ վստահել, իսկ Մարիս ասում էր, որ նա բարի ու լավ երիտասարդ է,- նա լռեց:
-Իսկ ո՞վ է Մարին,- հարցրեցի ես:
-Մարի՞ն, դուք նրան չգիտե՞ք: Նա իմ Մարին է, միայն իմը: Ես նրան ոչ-ոքի չեմ տա,- ժպիտը դեմքին նայեց ինձ:
Կրկին այդ հայացքը, բայց այս անգամ չկար ատելություն: Նրա աչքերում միայն սեր էր:
-Իսկ ի՞նչ է արել այդ երիտասարդը,- հարցրեցի ես:
Արեգի դեմքի ժպիտը միանգամից սառեց: Աչքերը կրկին ատելությամբ լցվեցին:
-Նա բռնի կերպով փորձում էր տիրանալ Մարիի անմեղ մարմնին, և այդ հիմարը դա կաներ, եթե ես չդանակահարեի նրան:
-Բայց դուք ինչպե՞ս իմացաք այդ մասին:
-Մարին ինձ իրենց տուն էր հրավիրել: Ես որոշեցի ժամանակից մի փոքր շուտ գնալ, նրան անակնկալի բերելու համար: Մոտեցա տանը ու ձայներ լսեցի: Կորցրեցի ինձ, երբ լսեցի, որ Մարին իր նուրբ ձայնով օգնություն էր կանչում: Կոտրեցի դուռը: Հարձակվեցի նրա վրա և հարվածցի: Հետո գնացի խոհանոց, վերցրի դանակը և վերջնականապես զրկեցի նրան շնչելու իրավունքից:
Արեգը այդ ամենը պատմում էր ծայրահեղ սառնասրտությամբ: Ես վերադարձա տուն: Այդ գիշեր չկարողացա քնել: Չգիտեմ ինչ էր հետս կատարվում: Արեգի ցուցմունքը ձայնագրել էի: Միացրեցի, որպեսզի լսեմ այն: Ես ամեն կերպ ուզում էի արդարացնել նրան, շատ լավ գիտակցելով, որ դա անհնար է: Ամեն դեպքում նա մարդ էր սպանել: Ես պետք է զրուցեի այս դեպքի միակ վկայի՝ Մարիի հետ: Հաջորդ օրը իմացա, որ Մարին քաղաքում չէր: Նա ուժեղ սթրեսի մեջ էր և բժիշկները խորհուրդ էին տվել որոշ ժամանակով հեռու մնալ այս ամենից: Ես պետք է սպասեի Մարիին: Հաջորդ օրը նորից գնացի բանտ՝ Արեգի մոտ:
-Բարև Արեգ:
-Բարև Ձեզ Լուսինե:
-Արեգ կարող ես ինձ «դու»-ով դիմել,- ասացի ես և միևնույն ժամանակ զարմացա իմ արտաբերած նախադասության վրա:
Ես ինքս բոլորին պարտադրում էի ինձ «Դուք»- ով դիմել, բայց հիմա, չգիտես ինչու, ուզում էի «դու»-ին անցնել:
-Լավ, ինչպես կուզես: Ե՞րբ է լինելու դատը,- հայացքը գետնին հառած, անտարբեր հարցրեց նա:
-Չգիտեմ, ամեն-ինչ Մարիից է կախված: Նա է միակ վկան, բայց նա քաղաքում չէ: Ես նրա վերադարձին եմ սպասում:
-Մարին քաղաքում չէ՞: Ահա՛ թե ինչու ինձ մոտ չի գալիս, իսկ ես հիմարի նման մտածում էի, թե մոռացել է ինձ,- տեղից վեր թռչելով ասաց նա:
Արեգի աչքերը փայլում էին երջանկությունից, երբ «Մարի» անունն էր արտասանում:
-Նա ուժեղ սթրես է տանում: Բժիշկները խորհուրդ են տվել դուրս գալ քաղաքից, մի որոշ ժամանակ հանգստանալ բնության գրկում:
-Բժիշկներին ասա, որ նա միայն ի՛մ գրկում հանգստություն կգտնի:
Ես ժպտացի:
-Ինչու՞ ես ժպտում:
-Գիտե՞ս Արեգ, ես երբեք տղամարդու սիրուն չեմ հավատացել: Միշտ համոզված եմ եղել, որ բոլոր կանայք անպատասխան են սիրում: Բայց քեզ տեսնելով կարծիքս փոխեցի:
-Ինչու՞:
-Ես քո մեջ սեր տեսում եմ:
-Ես էլ քո:
-Բայց իմ կյանքում ոչ-ոք չկա:
-Եթե սեր չունենայիր, իմը չէիր տեսնի: Միայն սերը կարող է սեր տեսնել:
Ես շփոթվեցի նրա խոսքերից:
-Ես պետք է գնամ,- դուռը բացելով ասեցի ես:
-Սիրուց չես փախչի Լուսինե:
Ես առանց շրջվելու կանգ առա, հետո միանգամից բացեցի դուռը և դուրս եկա: Իսկ եթե նա ճի՞շտ էր ասում: Իսկ եթե ես իրոք սիրում էի, բայց չէի ուզում ինքս ինձ խոստովանել: Ամեն ինչ խառնվեց իրար: Այլևս չգիտեի ինչ անել: Գնացի տուն, վերցրեցի նրա ցուցմունքի ձայնագրությունը, որպեսզի աշխատեմ: Ինձանից շատ ժամանակ չպահանջեց հասկանալու համար, որ չեմ կարող աշխատել: Ես ոչ թե նրա ցուցմունքն էի լսում, այլ՝ ձայնը: Ամբողջ գիշեր լսեցի: Հասկացա, որ կարոտում եմ նրան: Նրա ձայնը, հայացքը, աչքերը, ձեռքերը... Ուզում էի նրա կողքին լինել: Արեգը մագնիսի նման ձգում էր ինձ: Ես չէի հասկանում թե ինչ էր հետս կատարվում: Ես ինձ չէի ճանաչում: Մի՞թե այն, ինչ զգում էի, սեր էր: Միթե՞ ես սիրում էի նրան: Քնել չկարողացա: Մտքերը տանջում էին ինձ: Ես վախենում էի սիրուց: Իմ սերը միևնույնն է, անպատասխան էր. Արեգը խենթի նման Մարիին էր սիրում: Միայն առավոտյան կարողացա քնել, այն էլ բջջայինս զանգեց: Ինձ տեղեկացրեցին, որ Մարին քաղաքում է: Ես ուզում էի տեսնել նրան, հասկանալու համար, թե ինչպիսին էր Արեգի սրտի միակ տիրուհին: Գնացի նրա բնակարան:
-Բարև ձեզ: Դուք Մարի՞ն եք:
-Այո,- շատ տխուր ու լացակումած պատասխանեց նա:
-Ես Լուսինե Էլիբեկյանն եմ, Արեգ Ադոնցի փաստաբանը,- ներկայացա ես:
Մարին գեղեցիկ աղջիկ էր, ուներ հաճելի դիմագծեր: Նա սևաչյա էր, թուխ, գանգուր մազերով: Ահա՛ թե ինչպիսին էր Արեգի Մարին, ում նա սիրում էր կյանքից առավել:
-Ներս համացեք,- ասաց նա:
Ես ներս մտա: Նրա ձեռքին Արեգի նկարն էր:
-Խնդրում եմ Ձեզ Լուսինե, օգնեք նրան: Նրան պետք է արդարացնեն: Ե՛ս եմ մեղավոր, ի՛նձ ձերբակալեք: Եթե ես չլինեի, նրա հետ այդպիսի դժբախտություն չէր պատահի: Ամենի մեղավորը ե՛ս եմ, միայն ե՛ս,- նա խոսում էր և միաժամանակ արտասվում:
Ես հասկացա, որ Մարին նույնպես Արեգին սիրում էր ինքնամոռաց սիրով, ինչպես Արեգը նրան:
-Հանգստացեք և պատմեք ինձ ամեն-ինչ :
Մարին սկսեց պատմել: Լսում էի նրան և մտածում, թե ինչքա՜ն երջանիկ է, որովհետև Արեգին ունի: Միգուցե ասածս հիմարություն է կամ անմարդկայնություն, բայց ես չէի խղճում Մարիին: Նրա թափած արցունքները ոչ-մի կերպ գթություն չէին արթնացնում իմ մեջ: Ավելի՛ն, ինձ դուր էր գալիս նրան այպես տեսնել, դա ինձ հաճույք էր պատճառում: Հենց այ՛դ ժամանակ համոզվեցի, որ սիրում եմ Արեգին: Իմ մեջ խոսում էր կանացի խանդը: Խա՛նդ, որը արդարացված չէր: Ես ոչ-մի իրավունք չունեի խանդելու: Նրանց սերը փոխադարձ էր: Ես էի ավելորդ Արեգի և Մարիի սիրո մեջ: Մարին ինձ պատմեց նույնը, ինչ Արեգը: Դուրս եկա և գնացի բանտ՝ Արեգի մոտ:
-Բարև Արեգ:
-Լուսինե, գիտե՞ս այսօր Մարին ինձ մոտ էր եկել: Նա այնքա՜ն գեղեցիկ էր, ավելի գեղեցիկ քան առաջ,- միանգամից ասաց նա:
-Գիտե՛մ: Նրա մոտից եմ գալիս,- ավելացրեցի ես:
Ինձ դուր չէր գալիս, երբ Արեգը Մարիից էր խոսում:
-Նա լա՞վ էր,- հետաքրքվեց Արեգը:
-Արտասվում էր:
-Ինչպե՞ս թե, ախր խնդրել էի չարտասվել ինձ համար,- գլուխը կորցրած ասաց նա:
-Մարին պետք է որ շա՜տ երջանիկ լինի:
-Ինչու՞:
-Նա քե՛զ ունի:
-Լուսինե դու շատ խելացի և գեղեցիկ կին ես: Արժանի ես երջանիկ լինելու: Համոզված եմ, կգտնե՛ս քո սերը:
Արգեը գիտեր, որ անտարբեր չեմ իր նկատմամբ և ամեն անգամ ինձ հասկացնում էր, որ նա Մարինն է ու զուր հույսեր չփայփայեմ: Ես ինքս էլ երբեք ինձ թույլ չէի տա բաժանել նրանց: Այդպիսի ստոր քայլի չէի գնա: Այնքան էի ուզում պայքարել սիրուս համար, ինչպես բոլորը, բայց չէի կարող: Իրավունք չունեի: Նայում էի աչքերին, ինձ էի փնտրում, բայց այնտեղ միայն Մարիին էի գտնում: Ուզում էի գրկել նրան: Ուզում էի ինձ ամուր սեղմեր իր կրծքին ու ասեր, որ սիրում է, բայց այդպիսի տեսարան միայն երազում կտեսնեի: Առանց ձայն հանելու դուրս եկա: Ամբողջ քաղաքը ոտքի տակ տվեցի: Երբ հասա տուն, արդեն ուշ էր: Երկու օրից Արեգի դատն էր: Երկու օր, և այլևս նրան չէի տեսնելու: ՈՒզում էի գնալ, կանգնել նրա դիմաց և ամեն ինչ ասել, խոստովանել, դատարկել հոգիս այդ ծանր բեռից: Բեռի անունը սեր էր: Սիրտս այլևս բանականությանս չէր ենթարկվում: Այն ուզում էր հավերժ լինել իր կեսի կողքին: Իսկ բանականությունս անհնդատ պատերազմում էր սրտիս հետ: Նրանց անվերջ պատերազմում հոգիս ավերակ էր դարձել: Որոշել էի այլև չգնալ բանտ՝ նրան չտեսնելու համար: Գիտեի, եթե տեսնեի՝ չէի կարողանա ինձ զսպել: Կխոստովանեի անպատասխան սերս, իսկ նա կրկին երազանքներս կփշրեր. ասելով, որ Մարիին է սիրում: Մարիին նախանձում էի: Շատ կուզեի նրա փոխարեն լինել: Ուզում էի զգալ Արեգի ձեռքերի ջերմությունը, շուրթերը, շունչը, խնամել նրան, երբ տկար լիներ: Նույնիսկ պատրաստ էի սպասել նրան մինչև բանտից ազատվելը, բայց նրա սիրտը ինձ չէր պատկանում: Նրա մեջ Մարին էր: Իրականում Արեգը շատ սառն ու անտարբեր էր շրջապատի նկատմամբ: Երբեմն թվում էր, թե նա սիրտ չունի, բայց երբ խոսում էր Մարիի մասին, դառնում էր բարի, անմեղ երեխա: Այդ գազանը վերածվում էր անպաշտպան փոքրիկ մի տղայի: Երկու օրն անցավ երկու տարվա նման: Արդեն դատի օրն էր: Առավոտյան արթնացա և գնացի դատարան: Դատից առաջ ես և Արեգը առանձնացանք:
-Լուսինե, ես շնորհակալ եմ քեզանից:
-Ինչի՞ համար: Դատը դեռ չի ավարտվել և արդյունքները չգիտենք:
-Դա կարևոր չէ՛: Ես համոզված եմ, ինձ կազատազրկեն: Ես չեմ վախենում դրանից: Միայն Մարիի համար եմ անհանգստանում:
-Վախենում ես ամուսնանա՞,- հեգնական տոնով հարցրեցի ես:
-Ո՛չ: Ես համոզված եմ, որ նա ինձ կսպասի: Մեր սերը մեծ է և իրական, մենք այս պատնեշն էլ կհաղթահարենք,- չոր ու կոպիտ պատասխանեց նա, հավանաբար նրան դուր չեկավ հարցս:
-Արեգ, ես էլ եմ քեզ շնորհակալ իմ կյանք մտնելու համար,- ժպիտով նայեցի աչքերին ու տեսա նրա սառը, ոչինչ չասող հայացքը:
Հասկացա, որ չպետք է ասեի: Մասնագիտությունս թույլ էր տալիս մտածել խոսելուց առաջ, բայց Արեգի հետ դառնում էի միամիտ մի աղջնակ, ով պատասխանատու չէր իր ասածների և արարքնեի համար: Նրա հայացքից սթափվեցի, մտա փաստաբանի դերիս մեջ:
-Արեգ Ադոնց հաճելի էր լինել ձեր դատապաշտպանը: Հաջողություն եմ մաղթում ձեզ,-արցունքներս հազիվ զսպելով ասացի ես: Բավական էր մի բառ ևս, և կնկնեի նրա գիրկը:
-Լուսինե, երջանկություն եմ քեզ մաղթում քո ողջ կյանքի ընթացքում: Այդ բառերից հետո չկարողացա դիմանալ: Գրկեցի նրան, գլուխս դրեցի կրծքին և սկսեցի հեկեկալ: Ինձ այնքա՜ն ապահով էի զգում Արեգի գրկում, կարծես փոքրիկ աղջիկ լինեի, ով վախից կուչ էր եկել ուժեղ ասպետի գրկում: Ես ինձ չէի ճանաչում: Երբեք զգացմունքային չեմ եղել: Միշտ սառն եմ դատել և առավել ևս սիրային պատմություններին, հավերժ, անկեղծ, անմնացորդ սիրուն չեմ հավատացել: Իսկ նրա գրկում ինձ հեքիաթում էի զգում և դա ինձ անչափ դուր էր գալիս: Ցավոք հեքիաթս երկար չտևեց: Արեգը թույլ չտվեց, որ այն շարունակվի: Նա ինձ թույլ չէր տալիս արտահայտել զգացմունքներս: Ամեն անգամ ինձ հիշեցնում էր իր սիրո մասին, որը ուներ Մարիի նկատմամբ: Անկախ ինձանից Մարին իմ թշնամին էր դառձել: Երբ նրա հետ էի խոսում, խանդս կառավարել չէի կարողանում: Արեգը շատ նուրբ և միարժամանակ կոպիտ շարժումով հեռացրեց ինձ իր գրկից: Ես միանգամից դուրս եկա ինձ շատ անծանոթ, բայց հաճելի հեքիաթային դրախտից: Արագ-արագ սրբեցի արցունքներս և դուրս եկա: Գնացի լոգարան, ինձ կարգի բերելու. մի քանի րոպեից դատը սկսվում էր: Ամբողջ դատի ընթացքում Մարին և Արեգը իրար էին նայում: Մարին արտասվում էր, իսկ Արգեը գլխով նշան էր անում, թե մի արտասվիր: Դատը ավարտվեց: Արեգին ութ տարով ազատազրկեցին: Մարին ուշաթափվեց: Արեգը կորցրեց իրեն:
-Մարի՜, Մարի՜,- բղավում էր նա, հետո շրջվեց դեպի ոստիկանները, ովքեր փորձում էին բռնել նրան,- բաց թողեք ինձ հիմարներ:
Մարիին ուշքի բերեցին: Արեգը սթափվեց: Նրանք գրկախառնվեցին: Արեգը այնպես պինդ էր գրկել Մարիին և սեղմել կրծքին, որ միաձուլվել, մի մարդ էին դարձել բոլորիս աչքերում: Ինչքա՜ն կուզենայի Մարիի փոխարել լինել: Այդ ընթացքում հայացքս չկտրեցի նրանցից: Արեգը և ոչ-մի վարկյան ինձ չնայեց: Նույնիսկ մեկ պատահական հայացք չգցեց վրաս: Նրան տարան... Ես մնացի առանց Արեգի... Եթե առաջ նրանից միայն սիրտս էր զրկված, հիմա աչքերս էլ զրկվեցին: Դուրս եկա դատարանից: Դատարկություն էի զգում: Կարծես ոչ մի զգացմունք չունենայի: Քայլում էի անհայտ ուղղությամբ: Արեգ Ադոնցը հանցագործ էր, բայց դա ինձ հետ չէր պահում սիրել նրան: Եթե մի ժամանակ ես հանցագործներին չպաշտպանելով ինձ մեղավոր չէի զգում, ապա հիմա մեղավոր էի, մեղավոր էի, որովհետև ոչ միայն պաշտպանում, այլ սիրում էի հանցագործի: Անցան օրեր: Չգիտեմ ինչ էի զգում: Էլի դատարկություն էր ներսումս: Չէի ուզում ոչ-ոքի տեսնել, խոսել, շփվել: Մենակություն էի տենչում: Աշխարհը ինձ համար մի բանտ էր դարձել, որտեղ ես գերադասում էի մենախուցը: Տեղափոխվեցի մի այնպիսի քաղաք, որտեղ ոչ-ոքի չէի ճանաչում: Փոխեցի նաև աշխատանքս: Այլևս երբեք իմ մասնագիտությամբ չաշխատեցի: Միայն տարիներ հետո իմացա, որ Արեգին ժամանակից շուտ են ազատել լավ վարքի համար: Համոզված էի, որ իրեն լավ է դրսևորել Մարիի համար, որպեսրի Մարին շատ չտանջվի և միասին լինեն: Նրանք ամուսնացել էին: Արեգը երջանիկ էր... Միգուցե հենց դա է իսկական սերը՝ իմանալ, որ նա ինչ-որ մի տեղ, ինչ-որ մեկի հետ երջանիկ է և ապրել նրա երջանկությամբ:

10/09/2013
Հեղինակ՝ Ժենյա Սուքիասյան