Ժենյա Սուքիասյան «Սիրո հեքիաթ»

Մի արևոտ պայծառ օր էր: Արևիկը ստացել էր մի նամակ Անդրեից և շտապում էր տուն: Տուն հասնելուն պես նա անմիջապես բացեց նամակը և ժպիտը դեմքին սկսեց կարդալ: «Բարև Արևիկ Չգիտեմ, կհավատաս թե ոչ, բայց կարոտել եմ քեզ: Ճիշտ է, դեռ ընդամենը մեկ ամիս է որ մենք ճանաչում ենք իրար, բայց ես հասցրել եմ սիրել, սիրել քեզ: Ամբողջ օրը քո մասին եմ մտածում: Միշտ հիշում եմ մեր հանդիպման օրը: Հիշու՞մ ես ինչ ուժեղ անձրև էր գալիս, Անգլիան իրոք որ անձրևի երկիր է: Հիշու՞մ ես քեզ ինչպես դիմեցի, երբ տեսա առաջին անգամ. «անգլուհի»: Հիշու՞մ ես, որ քեզ խնդրեցի սպասել ինձ... Ինչևիցէ, կարոտել եմ քեզ: Անդրե»: Արևիկը երջնկությունից փայլում էր: Անդրեն բնակվում էր Ամերիկայում: Նա եկել էր Անգլիա անցկացնելու իր արձակուրդները, որտեղ էլ ծանոթացել էր Արևիկի հետ: Նրանց հանդիպումը շատ պատահական էր ստացվել: Այդ օրը ուժեղ անձրև էր գալիս և Արևիկը կանգնած էր անձրևի տակ ու վայելում էր այն: Անդրեն, ով հեռվից հետևում էր նրան, զարմացած էր նրա արարքով: Անձրևանոցը ձեռքին նա մոտեցավ Արևիկին.
-Անձրևանոց չունե՞ս անգլուհի:
-Ունեմ, բայց ինձ անձրևանոց պետք չէ, ես սիրում եմ զգալ անձրևին:
-Զգալ անձրևի՞ն: Ինչպե՞ս:
-Այ այսպես,-նա բացում է իր նուրբ թևերը ,պտտվում անձրևի տակ ու բարձր ծիծաղում:
-Չե՞ս մրսում:
-Մրսե՞լ: Իհարկե ոչ, գիտես, երբ մարդ ուրախ է ու գոհ կյանքից, նա անձրևից չի մրսում:
-Սիրահարվա՞ծ ես:
-Ոչ, ինչու՞: Կարծում ես միայն սիրահարվածնե՞րն են լինում երջանիկ:
-Դե նման մի բան,- համեստ ժպիտով պատասխանում է Անդրեն:
-Ոչ, սիրահարված չեմ, ուղղակի գոհ եմ կյանքից, ունեմ այն ինչ ուզում եմ, ծնողներս ինձ սիրում են, ես էլ նրանց եմ սիրում: Բացի այդ էլ ես սիրում եմ անձրևը, բնության հրաշք է:
-Դու մի՞շտ ես այսպես դրական տրամադրությամբ, թե՞ միայն այսօր:
-Գրեթե միշտ: Իհարկե, լինում է երբ տխրում եմ ու կյանքը համարում անիմաստ, բայց հետո հասկանում եմ, որ կան շատերը, ովքեր ուտելու ոչինչ չունեն, չունեն միջոցներ ինչ-որ բան գնելու համար, ու ես իրավունք չունեմ կյանքից դժգոհելու:
-Իսկ ինչու՞ ես տխրում,-հետաքրքրվեց Անդրեն:
-Հայրս գնդապետ է, նա սովոր է երբ բոլորն անում են այն, ինչ նա է ուզում: Ես սիրում եմ նրան, նա իմ հայրն է, բայց երբեմն ես չէմ համաձայնում անել այն ինչ նա է ուզում, և դա զայրացնում է նրան ու ես էլ տխրում եմ:
-Նա շա՞տ խիստ է:
-Այո, նա ուզում է որ ես շփվեմ նրա ընտրած մարդկանց հետ, բայց ինձ դուր չեն գալիս նրա ընտրած ընկերները: Ես ստիպված եմ շփվել նրանց հետ, որ հայրս գոհ մնա: Իսկ դու նկատե՞լ ես, որ անձրևը վաղուց է ինչ կտրվել է, բայց դու դեռ քո անձրևանոցով ես,-ծիծաղելով ասում է նա:
-Իրոք որ, դու այնքան գեղեցիկ ես խոսում, որ ես նույնիսկ չեմ նկատել որ անձրևը կտրվել է, -նա փակում է անձրևանոցը:
-Հետաքրքիր է, ես երբեք ոչ մեկի հետ այսքան անմիջական զրույց չէի ունեցել:  Դու առաջի տղամարդն ես, ով ինձ վստահություն ու անկեղծություն է ներշնչում:
-Դու շատ գեղեցիկ ես անգլուհի, ի՞նչ է անունդ:
-Արևիկ:
-Արևի՞կ: Բայց դա անգլիական անուն չէ:
-Մայրս ծագումով հայուհի է: Հայաստանը գտնվում է Կովկասում: Հիանալի երկիր է, այնտեղ մարդիկ շատ բարի են և հյուրասեր: Նրանք շատ մեծ մշակույթ ու պատմություն ունեն: Մայրս ինձ սովորեցրել է հայերեն: Ես այնտեղ շատ բարեկամներ ունեմ, ամեն ամառ գնում ենք մայրիկիս հետ: Անունս մայրս է ընտրել, հայկական անուն է, նշանակում է արև, ու մայրս ասում է, որ ես մեր տան արևն եմ: Իսկ քո անու՞նը ինչ է:
-Անդրե, անունս Անդրե է:
Չգիտեմ ինչու են Անդրե դրել, բայց հաստատ գիտեմ, որ այդպիսի հետաքրքիր պատմություն չկա: Դա նրանց առաջին հանդիպումն էր: Թե՛ Անդրէի և թե՛ Արևիկի մեջ այդ հանդիպումը շատ էր տպավորվել: Երկուսն էլ ուզում էին կրկին հանդիպել, որպեսզի իրար լավ ճանաչեն: Հաջորդ օրը Անդրեն գնաց այն նույն վայրը, որտեղ հանդիպել էր Արևիկին: Արևիկն այնտեղ էր: Նա նույնպես եկել էր այն հույսով, որ կրկին կհանդիպի Արդրեին:
-Սա ճակատագի՞ր է թե պատահականություն:-ժպտալով հարցրեց Անդրեն:
-Պատրահականություններ չեն լինում, հավանաբար ճակատագիր է,-կատակեց Արևիկը:
Նրանք երկար զրուցեցին, խոսեցին իրենց նախասիրություններից, պատմեցին իրենց կյանքի հետաքրքիր պահերի մասին:
-Ես պետք է գնամ, արդեն ուշ է, ծնողներս կանհանգստանան,-ասաց Արևիկը:
-Վաղը էլի կգա՞ս: Դա մեր վերջի հանդիպումը կլինի, որովհետև ես մեկնում եմ Ամերիկա,-տխուր ձայնով ասաց Անդրեն:
-Չեմ խոստանում, բայց երևի կգամ:
Արևիկը գնաց, իսկ Անդրեն հետևում էր նրա քայլերին: Հաջորդ օրը նրանք նորից հանդիպեցին: Արևիկի մեջ շատ էր տպավորվել Անդրեի վերջին նախադասությունը և նա իրեն չէր ների եթե չգար հանդիպման: -Դու արդեն գնու՞մ ես,-հարցրեց Արևիկը:
-Այո գնում եմ, բայց չեմ ուզում գնալ, գիտե՞ս ինչու:
-Ինչու՞:
-Որովհետև չեմ ուզում քեզ մենակ թողնել:
-Ինչ հետաքրքիր է, ես էլ չեմ ուզում որ դու գնաս:
-Ցավոք այս կյանքում ամեն ինչ չէ որ մեր ուզածով է լինում,-ավելացրցեց Անդրեն:
-Իսկ երբ գնաս ի՞նչ ես անելու:
-Ծառայելում եմ Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներին:
-Բանա՞կ ես գնում:
-Այո, չե՞ս ուզում որ գնամ:
-Դե, ես իմացել եմ որ այնտեղ շատ վտանգավոր է:
Անդրեն չպատասխանեց, որովհետև շատ լավ գիտեր որ իրականում վտանգավոր է, բայց չեր ուզում որ Արևիկը իմանար այդ մասին: Արդեն դրսում մութ էր և երկնքում հայտնվել էր լուսինը:
-Նայի՛ր, տես թե ինչ գեղեցիկ է լուսինը,-ասաց Արևիկը,-հիշու՞մ ես, ինձ ասել էիր որ դու սիրահարված ես լուսնին:
-Գիտե՞ս հենց նոր մտքովս ինչ անցավ:
-Ի՞նչ:
-Որ դու էլ մի օր կդառնաս մեկի մութ կյանքի միակ սիրուն լուսինը, ու կստիպես նրան ապրել քո լույսի ներքո:
-Օ՜, ինչ գեղեցիկ խոսքեր են, շնորհակալ եմ շատ:
-Դու արժանի ես, դու շատ խելացի ես և ունես գեղեցիկ դիմագծեր: Արևիկ կսպասե՞ս ինձ:
-Այո,-իր կամքից անկախ պատասխանեց Արևիկը:
-Իսկ դու համոզվա՞ծ ես, որ այն ինչ զգում ես... դե այն ինչ զգում ես...
-Սե՞ր է,-օգնեց Արևիկը:
-Ասում եմ չէ, դու շատ խելացի ես: Այո համոզված ես, որ այն ինչ զգում ես, սեր է:
-Այո՛, համոզված եմ,-կրկին իր կամքից անկախ պատասխանեց Արևիկը:
Այս ճակատագրական խոսակցությունից հետո նրանք շատ դժվարությամբ բաժանվեցին: Երկուսն էլ ուզում էին միասին մնալ, բայց հնարավոր չէր: Ժամանակը թռչում էր, իսկ Անդրեն պետք է մեկներ: Նրանք ունեին տարրօրինակ զգացողություն: Անդրեի մտքով անգամ չէր անցնում որ մի օր նա լուրջ կսիրահարվի և կխնդրի սպասել իրեն: Նա շատ լավ գիտեր, որ դա այնքան էլ հեշտ չի լինի թե՛ իր, թե՛ Արևիկի համար: Արևիկն էլ իր հերթին չէր հասկանում թե ինչ էր կատարվում իր հետ: Նա մտածում էր, որ Անդրեն լուրջ չէր և այս ամենը նրա հերթական արկածներից էր: Նա մի մեծ ուժ էր զգում իր մեջ, բայց չէր կարողանում հասկանալ թե ինչ է այն: Տեղի ունեցածից անցել էր մեկ ամիս: Արևիկը ամեն օր մտածում էր Անդրեի մասին: Երբ նրանից ստացավ առաջին նամարկը, շատ ուրախացավ և պատասխանց: «Բարև Անդրե Ես էլ եմ քեզ կարոտել: Ես ամեն օր հիշում եմ մեր հանդիպումը ու մեր ամեն մի խոսակցությունը: Հիշում եմ նաև, որ խոստացել եմ սպասել քեզ և կսպասեմ: Ես ինչ-որ ուժեղ բան եմ զգում ներսումս, սիրտս սկսել է արագ բաբախել, ամեն վարկյան քո մասին եմ մտածում: Եթե սա է սերը, ապա ես ուզում եմ միշտ սիրել: Անդրե, ես ուզում եմ տեսնել քեզ: Ես ուզում եմ իմանալ թե ինչ է կատարվում այդտեղ, դու որտեղ ես, ինչպես ես անցկացնում օրդ: Պատմիր ինձ ամեն ինչ խնդրում եմ: Արևիկ»: Արևիկը անկախ իր կամքից էր անում այս ամենը: Կարծես ինչ-որ մի ուժ միշտ օգնում էր իրեն ամեն հարցում: Մի բան հաստատ էր, որ օր օրի նա ավելի ու ավելի էր զգում Անդրեի կարիքը: Արևիկը թեև շրջապատված էր իր սիրելի մարդկանցով, բայց նա միևնույնն է իրեն միայնակ էր զգում: Ինչ-որ մի բան պակաս էր նրա կյանքում: Այդ ընթացքում Անդրեն ծառայում էր Հայրենիքին: Ամեն անգամ Արևիկի նամակները կարդալիս նա նոր հույսով ու ուժով էր լցվում: Նա համոզված էր, որ ամեն ինչ լավ է լինելու, բայց և շատ լավ գիտակցում էր, որ հնարավոր է նաև հակառակը: Անցել էին ամիսներ: Արևիկը ստացավ հերթական նամակը: «Ես սիրում եմ քեզ Արևիկ Այլևս չեմ կարող այսպես: Հոգնել եմ ամեն ինչից: Նույնատիպ օրերից: Ամեն առավոտ արթնանալ, նախաճաշել, վարժություններ անել, հանգստանալ, նորից վարժություններ անել, ճաշել և այսպես ամեն օր: Ես կհամաձայնվեի այս ամենի հետ եթե դու կողքիս լինեիր, բայց դու չկաս: Ես ամենուր փնտրում եմ քեզ, ինձ թվում է թե ուր որ է կհայտնվես, բայց չկաս, չես հայտնվում: Ուզում եմ կողքիս լինես: Սիրելով եմ հոգուդ հասել, ասա ու՞ր ես հոգիս տանում: Կարոտել եմ... Անդրե»: Առավոտյան Արևիկը ստացավ նամակը: Նրա ծնողները հասկացել էին, որ ինչ-որ բան այն չէ: Նա դառձել էր ինքնանփոփ, քիչ էր շփվում, մտածկոտ էր, փակվում էր սենյաում ու կարող էր ժամերով դուրս չգալ այնտեղից: Նստած էր սենյակում ու գրում էր հերթական նամակը, երբ մայրը մտավ:
-Ի՞նչ ես անում, Արևիկ:
-Ոչինչ մայրիկ:
-Ի՞նչ ես գրում:
-Շարադրություն:
-Արևիկ ի՞նչ է կատարվում քեզ հետ, դու նման չես քեզ:
-Ոչինչ էլ չկա մայրիկ, պարզապես շատ հանձնարարություններ ունեմ,-հորինեց Արևիկը:
-Լավ, գրի՛ր շարադրությունդ, չխանգարեմ:
Երբ տիկին Անահիտը դուրս եկավ սենյակից, Արևիկը մի խորը շունչ քաշեց: «Բարև Անդրե Ինչպե՞ս ես: Անդրե շատ եմ քեզ կարոտել: Գիտե՞ս, երեկ Հայրս Ամերիկայի բանակից էր խոսում, ասում էր, որ շատ վտանգավոր է և դժվար: Ես շատ եմ անհանգստանում քեզ համար Անդրե, խնդրում եմ զգույշ եղիր, եթե քեզ հետ ինչ-որ բան պատահի, ես պարզապես կգժվեմ: Միշտ հիշիր, որ ես քեզ սիրում եմ ու կսպասեմ ինչքան որ պետք է: Արևիկ»: Հաջորդ առավոտ Արևիկը որոշեց խոսել ծնողների հետ: Նա այլևս չէր կարող գաղտնի պահել այդ ամենը: Նրա ծնողները շատ վատ ընդունեցին:
-Արևիկ դու չես ճանաչում ո՛չ նրան, ո՛չ նրա ընտանիքին: Համոզվա՞ծ ես, որ ամեն ինչ լավ կլինի, իսկ եթե դու դժբա՞խտ լինես նրա հետ, մտածու՞մ ես թե ինչ ես անում,-ասաց Մայրը:
-Մայրիկ, ինչու՞ պիտի դժբախտ լինեմ: Մենք սիրում ենք իրար: Նա շատ լավն է, դու պարզապես նրան չես ճանաչում, ես գիտեմ, ամեն ինչ շատ լավ է լինելու:
-Հայրդ էլ համաձայն չէ, նա էլ չի ուզում:
-Մայրիկ, Ամերիկայում ամեն ինչ լավ կլինի, ես համոզված եմ,-ավելացրեց Արևիկը:
-Ի՞նչ: Ամե՞րիկա: Գժվե՞լ ես Արևիկ, դու մեր միակ դուստրն ես, մենք երբեք չենք տա մեր համաձայնությունը քո Ամերիկա գնալուն:
-Եթե ամուսնանաս նրա հատ, կամուսնալուծվես, և կմնաս միայնակ երեխաներիդ հետ և այդ ժամանակ ես քեզ տուն չեմ ընդունի,-խիստ տոնով ասաց հայրը:
Արևիկն այլևս ոչինչ չասաց, որովհետև հասկացավ, որ անիմաստ է շարունակելը: Նա դուրս եկավ տանից: Նա ոչինչ չէր հասկանում: Բոլոր զգացմունքները խառնվել էին իրար: Նա անընդհատ կրկնում էր ծնողների ասած նախադասությունը, որոնք դաջվել էին նրա գլխում. «Իսկ եթե դու դժբա՞խտ լինես նրա հետ», «Եթե ամուսնանաս նրա հատ, կամուսնալուծվես, և կմնաս միայնակ երեխաներիդ հետ և այդ ժամանակ ես քեզ տուն չեմ ընդունի»: Ակամայից արցունքները հոսում էին նրա աչքերից և նա անզոր էր դրա դեմ: Արևիկը այլևս չէր հասկանում թե ինչն էր ճիշտ և ինչը ոչ, ու տուն գալուն պես որոշեց նամակ գրել Անդրեին: «Բարև Անդրե Այսօր խոսել եմ ծնողներիս հետ: Նրանք չեն տալիս իրենց համաձայնությունը: Ամերիկա գալու մասին խոսք անգամ գնալ չի կարող: Գիտե՞ս մայրս ինչ ասաց, ասաց իսկ եթե դու դժբա՞խտ լինես նրա հետ, հայրս էլ ասաց, որ եթե մենք ամուսնանանք, կամուսնալուծվենք ու ես կմնամ միայնակ երեխաներիս հետ: Ես չեմ ուզում որ այդպես լինի, Անդրե: Ես այդպես չեմ պատկերացնում մեր համատեղ կյանքը: Ես ուզում եմ ամեն ինչ մեր երազածի ու պատկերացումի նման լինի: Ունենանք երեք երեխա,երկու տղա և մեկ աղջիկ: Մեր տղաները նման կլինեն քեզ ու նրանց անունները կընտրես դու, իսկ մեր դստրիկը նման կլինի ինձ ու նրա անունը կընտրեմ ես: Մենք միասին կգնանք ճանապարհորդության: Միգուցե ես դեռ փոքրիկ աղջնակ եմ և կյանքին նայում եմ վարդագույն ակնոցներով, բայց դա ինձ դուր է գալիս, ես ուզում եմ այդպես մտածել, ու ես համոզված եմ որ այդպես է լինելու: Ինչու՞ է սերը այսքան ցավ պատճառում, ես էլ չեմ ուզում զգալ այս ցավը իմ սրտում: Ուզում եմ սիրտս փոխել, որպեսզի չզգամ այս ամենը: Ասա, որ ամեն ինչ լավ կլինի Անդրե, խնդրում եմ: Կլինի այնպես, ինչպես հաքիաթներում, որտեղ միշտ հաղթում են սերը և բարին: Ես դեռ հավատում եմ հեքիաթների: Արևիկ»: Անդրեի համար մեծ հարված էր Արևիկի նամակը: Նա չէր սպասում, որ Արևիկը ամեն ինչ կպատմի իր ծնողներին, ու նա համոզված էր, որ Արևիկի ծնողները դեմ կլինեն: Նրա մոտ նույնպես ամեն ինչ խառնվել էր իրար: Չգիտեր թե ինչ աներ, բայց մի բան հաստատ գիտեր, որ սիրում է Արևիկին և երբեք ոչ մեկին այդքան չի սիրել: «Բարև Արևիկ Անեն ինչ լավ կլինի, մի՛ անհանգստացիր: Մենք սիրում ենք իրար և դա է կարևորը: Արևիկ, մենք երջանիկ ենք լինելու, լսու՞մ ես: Ամեն ինչ կլինի այնպես, ինչպես դու ես երազում: Ես ամեն ինչ կանեմ քեզ համար, միշտ վախեցել եմ, այո հենց վախեցել եմ այս ամենը ասել քեզ, բայց հիմա ասում եմ, ես ամեն ինչ կանեմ քեզ համար: Արևիկ դու արդեն դարձել ես իմ մութ կյանքի միակ սիրուն լուսինը ու ստիպում ես ինձ ապրել քո լույսի ներքո: Ուզում եմ իմ ողջ կյանքը անցկացնել քեզ հետ, ուզում եմ, որ դու լինես իմ երեխաների մայրը, որ մենք միասին արթնանանք, քնենք, ուտենք, գնանք խնջույքների: Ուզում եմ շունչդ զգամ, շոյեմ դեմքդ: Արևիկ ես քեզ սիրում եմ, քեզ համար եմ ապրում: Սպասիր ինձ խնդրում եմ, մի քիչ համբերություն ու ամեն ինչ լավ կլինի: Միայն թե սպասիր: Շատ քիչ է մնացել իմ վերադարձին: Անդրե»: Արևիկը շատ անհամբեր սպասում էր Անդրեի նամակին: Նա կարծում էր, որ Անդրեն իրեն չի հասկանա և կմեղադրի այն բանի համար, որ ամեն ինչ պատմել է ծնողներին: Բայց նամակը ստանալուց հետո ամեն ինչ փոխվեց: Արևիկը ավելի ու ավելի սկսեց սիրել Անդրեին: Նրա համար շատ դժվար էր, նա հաճախ էր ծանր զրույց ունենում ծնողների հետ: Արևիկի հայրը մի օր տուն եկավ շատ լավ տրամադրությամբ, որը տարրօրինակ էր նրա պարագայում: Նա կնոջ հետ առանձնացավ ու սկսեցին Արևիկից գաղտնի զրուցել: Այս ամենը անհասկանալի էր, բայց այն Արևիկին չէր հետաքրքրում: Նա նամակ էր գրում: «Անդրե այս աշխարհում ամենից շատ քեզ եմ սիրում: Ես ինձ այլևս առանց քեզ չեմ պատկերացնում: Ինչ ուզում են ասեն ծնողներս ու ընկերներս, ես սիրում ու կարոտում եմ քեզ: Ինձ այնքան միայնակ եմ զգում առանց քեզ: Ոչ ոքի հետ չեմ կարող խոսել, ինձ ոչ ոք չի հասկանում: Միշտ խնդրում եմ Աստծուն մեր կողքին լինի ու մեզ երբեք միայնակ չթողնի: Իմ միակ զրուցակիցը նա է և դու: Ես միշտ քեզ հետ եմ իմ մտքերով, միշտ զրուցում եմ քեզ հետ միայնության մեջ: Գիտե՞ս, մեր զրույցները այնքան զվարճալի են ու հետաքրքիր: Քեզ շատ եմ կարոտել ու երազում եմ մեր հանդիպման մասին: Սպասում եմ ու կարոտում: Արևիկ»: Այն ամենը, ինչ նա գրում էր Անդրեին, կազմում էր իր զգացմունքների մի չնչին մասը: Նրա սերը ավելի ուժեղ էր քան այն նամակները, որ նա գրում էր: Վաղ առավոտյան նա ուղղարկեց նամակը: Անդրեն շատ ուրախ էր, նա ուներ Արևիկի նամակների կարիքը այնպես, ինչպես ծաղիկն ունի ջրի կարիք: Նամակները նրան հույս ու ուժ էին տալիս: Անդրեն արդեն ստացել էր զորացրման հրամանը: Նա վերջապես գնալու էր տուն, որտեղ իրեն սպասում էին նրա քույրը և ծնողները: Անդրեի ծնողները նույնպես գիտեին Արևիկի գոյության մասին և շատ ուրախ էին, բայց չէին ուզում, որ նա բնակվի Անգլիայում, իրենցից հեռու: Թե՛ Անդրեն և թե՛ Արևիկը հայտվել էին ծանր ու դժվարին ընտրության առջև…կա՛մ սիրած էակը, կա՛մ էլ ծնողները… «Արևիկ, ես գալիս եմ: Հրամանս արդեն եկել է, լսու՞մ ես: Ես այլևս ստիպված չեմ լինի նայել լուսնին ու հիշել քեզ, ես արդեն նայելու եմ քո գեղեցիկ աչքերի մեջ ու տեսնելու եմ հրաշք ժպիտդ: Սիրում եմ քեզ իմ ԱՐԵՎ: Անդրե»: Արևիկենց տանը արտակարգ իրավիճակ էր: Նրա հայրը համոզում էր Արևիկին ամուսնանալ իր ընկերոջ որդու, Էրիկի հետ: Նա շատ համակրելի ու լավ երիտասարդ էր, բայց Արևիկը չէր սիրում նրան: Արևիկը այդ ամենի մասին ուզում էր տեղեկացնել Անդրեին, բայց վախենում էր նրա արձագանիքից: Անդրեն շատ ուժեղ բնավորության տեր, համառ և սկզբունքներով լի երիտասարդ էր: Հնարավոր է, որ նա իր սկզբունքներից դրդվելով չխոչընդոտեր Արևիկին ամուսնանալ Էրիկի հետ: Անդրեն իրականում սիրում էր Արևիկին անկեղծ սիրոով, բայց շատ դեպքերում նա կարող էր շատ սառը գտնվել ու կասկածի տակ դնել իր սերը Արևիկի աչքերում: Արևիկը մտածում էր, որ սա հենց այդ դեպքն է: Նա շատ լավ հասկանում էր պահի լրջությունը: Նրա ծնողները շատ լուրջ էին տրամադրված և նույնիկս արդեն որոշել էին նշանադրության օրը: Էրիկը սիրահարված էր Արևիկին, իմանալով հանդերձ, որ Արևիկի սիրտը ուրիշին է պատկանում, ամեն ինչ անում էր նրա սիրուն արժանանալու համար: Վերջապես Արևիկը հավագում է համարձակություն ու գրում մի նամակ: «Բարև Անդրե Ծնողնրս ինձ ամուսնացնում են, բայց ես միայն քեզ եմ սիրում: Արևիկ»: Երբ Անդրեն ստացավ Արևիկի նամակը, արդեն տանն էր: Մի նամակ, որը բաղկացած էր ընդամենը մեկ նախադասությունից, նա կարդաց մի քանի անգամ, կարծես աչքերին չհավատալով: Նա մի պահ կարծես կորցրերց իրեն, այլևս չէր լսում ու տեսնում շրջապատում գտնվող մարդկանց:  Նրա գլխում միայն մի միտք էր պտտվում, սպանել այդ տղային: Նա մի պահ մտովի պատկերացրեց Արևիկին սպիտակ զգեստով, բայց ուրիշի կողքին: Նրան խենթացնում էր այդ փաստը: Շատ դժվարությամբ, բայց նրան հաջողվեց մեկնել Անգլիա և հենց Արևիկի նշանադրության օրը: Արևիկը շատ տխուր էր: Նա հիմարի ժպիտ հագած շրջում էր ողջ տնով մեկ:
-Աղջիկս, դու շատ գեղեցիկ ես այսօր, ես երջանիկ եմ քեզ համար, դու էլ ես երջանիկ, այնպես չէ՞,-հիացած ասեց նրան մայրը:
-Քո աչքերում այո, բայց այ իմ սրտում՝ ոչ,-սառն ու անտարբեր պատասխանեց Արևիկը:
Նրա պատասխանը հանկարծակիի բերեց տիկին Անահիտին: Արևիկն էլ իր հեթին դադարել էր Անդրեին սպասել, բայց դեռ հույսը չէր կորցրել, որ նա կգա: Բոլորը արդեն եկել էին, բայց Արևիկը դեռ սենյակից դուրս չէր եկել:
-Աստված իմ խնդրում եմ հրաշք կատարիր: Ես դեռ ինչպես մի փոքրիկ աղջնակ հավատում եմ հրաշքների, ու գիտեմ որ կան բարի փերիներ: Խնդրում եմ ուղղարկիր նրանցից մեկին Անդրեի մոտ և ուղղորդիր նրան այստեղ, աղաչում եմ քեզ: Ամեն: Հյուրասենյակից լսվում է գոռգոռոցի ձայն: Արևիկը վազում է այնտեղ և տեսնում Անդրեին, ով փորձում էր հարվածել Էրիկին:
-Անդրե,-բղավեց նա ողջ ուժով,-մի՛ արա խնդրում եմ: Երբ նա տեսավ Արևիկի փայլող աչքերն ու դեմքի ժպիտը, մոռացավ Էրիկին:
-Գնացինք Արևիկ,-ասաց Անդրեն, բռնելով նրա ձեռքը:
-Մայրիկ տե՛ս, հիմա սիրտս երջանիկ է, -ասաց Արևիկը և նրանք դուրս եկան տանից:
-Գիտե՞ս Անդրե, ես մտածում էի որ չես գա:
-Հիմարի՛կ, ես քեզ երբեք թույլ չէի տա ամուսնանալ ուրիշի հետ, նույնիսկ եթե նամակում չգրեիր որ սիրում ես ինձ,-գրկելով Արևիկին ասաց նա:
-Աչքերիս չեմ հավատում որ միասին ենք, ասա որ սա երազ չէ:
-Ոչ, երազ չէ, ես այստեղ եմ, քո կողքին ու արդեն միշտ այսպես է լինելու, ես քեզ գրկելու եմ ու երբեք բաց չեմ թողնելու: Կթողնեմ միայն մի դեպքում, եթե դու խնդրես:
-Իսկ ես երբեք այդպիսի բան չեմ խնդրի,-ասեց Արևիկը՝ գրկելով Անդրեին,-իսկ հիմա ի՞նչ ենք անելու: Ու՞ր ենք գնալու:
-Իսկ ու՞ր ես ուզում գնանք:
-Չգիտեմ,-մտածելով ասեց Արևիկը,-արի գնանք Հայաստան: Հիշու՞մ ես, ես քեզ ասել եմ որ այնտեղ ընտանիք ունեմ: Արի մի որոշ ժամանակով գնանք այնտեղ, իսկ հետո կորոշենք:
-Ինձ համար կարևոր չէ թե ուր ենք գնում, ինձ համար կարևորն այն է, որ դու կողքիս լինես ու մենք երջանիկ լինենք:
Նրանք այդպես էլ արեցին: Գնացին Հայաստան: Նրանք ամեն տարի գնում էին Անգլիա և Ամերիկա, իրենց ծնողներին այցելելու: Անդրեի և Արևիկի ծնողներն էլ ի վերջո ընդունեցին նրանց որոշումը, որովհետև հասկացան, որ նրանք երջանիկ են միասին և սիրում են իրար: Եվ Անդրեն ու Արևիկը ապրեցին երկար, երջանիկ ու բախտավոր, ինչպես հեքիաթներում, որոնց այդքան հավատում էր Արևիկը:

Հեղինակ՝ Ժենյա Սուքիասյան